Αλήθεια, γνωστή μέσα από το αντώνυμό της, εκτιμώμενη μέσα από τις συνέπειές της, προσδοκώμενη σε στιγμές απελπισίας. Θέλω να γνωρίζω την αλήθεια;
Στο παιχνίδι της ζωής, η αλήθεια έχει το ρόλο του ζαριού, σε πάει εκεί που θέλει εκείνη. Οι περισσότεροι πιστεύουν πως η ζαριά θα καθορίσει και την παρτίδα. Άλλοι, πάλι, θεωρούν πως είναι θέμα τακτικής του παίκτη. Συνεπώς, τι συμφέρει; Σίγουρα, όταν μαθευτεί, το παιχνίδι αλλάζει, ανεβαίνει το επίπεδο δυσκολίας. Ακολουθούν νέες εντολές και προσταγές. Τα ζάρια εξακολουθούν να φέρουν τους ίδιους συνδυασμούς, τα πράγματα, όμως, είναι διαφορετικά. Ο παίκτης έχει αρχίσει να αγχώνεται και τώρα, η νίκη και η ήττα είναι ακόμα πιο κοντά. Μια λάθος κίνηση και έχασε, ενώ μία σωστή και συνεχίζει να παίζει μέχρι την επόμενη κρίσιμη απόφαση. Όλοι έχουν μία αχίλλειο πτέρνα. Αν τα ζάρια οδηγήσουν το παιχνίδι εκεί, χαθήκαμε.
Ειλικρίνεια, πολυπόθητη ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο προτέρημα. Βαρύ, ωστόσο, το τίμημά της. Αναζητείται απεγνωσμένα σε σχέσεις και φιλίες, δεσμούς και δεσμεύσεις και, όταν εμφανίζεται, ακολουθεί το απόλυτο χάος. Το ανθρώπινο είδος δεν είναι φιλαλήθες, δεν του αρέσει η αλήθεια και δεν μπορεί να τη διαχειριστεί. Θέλει την αλήθεια που ακούγεται ευχάριστα στο μέσα του, επιβεβαιώνοντας τα «πιστεύω» του. Φοβάται την αλήθεια που του απορρίπτει, σε κλάσματα δευτερολέπτου, το ψέμα πάνω στο οποίο βάσισε όλη την πρόσχαρη ευτυχία. Μισεί, αυτήν, την αλήθεια.
«Μακάρι να ήξερα εξαρχής την αλήθεια, όλα θα ήταν διαφορετικά» Κλισέ ατάκα σε δραματική – ρομαντική ταινία, σε επικό τσακωμό ζευγαριού, σε μονόλογο συναισθηματικά φορτισμένης μητέρας. Πόσο διαφορετικά θα ήταν, τελικά, τα πράγματα;
Καθόλου, κατ’ εμέ. Δεδομένων καταστάσεων και συναισθημάτων, λαμβάνονται και οι αντίστοιχες αποφάσεις, έτσι τουλάχιστον θα έπραττε κατά κανόνα ένας νοήμων άνθρωπος. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν λειτουργούν τα πράγματα μ’ αυτόν τον τρόπο. Θα κάνω αυτό που θέλω εγώ, λογικό ή παράλογο, εγωιστικό ή αφελές. Καμία αλήθεια που αγνοώ, δεν θα μου αλλάξει τη γνώμη αν τη μάθω ξαφνικά! Δυστυχώς, μόνο οι επίπονες μετωπικές συγκρούσεις με την αλήθεια, ίσως, το τονίζω το ίσως, να αλλάξουν την επικρατούσα γνώμη για το εκάστοτε θέμα.
Πιθανόν είναι θέμα μηχανισμού του εγκεφάλου ή της συνείδησης, της αρχικής κατασκευής. Εξάλλου πάντα ο βιωματικός τρόπος εμπέδωσης ήταν πιο αποτελεσματικός. Μόνο όταν δω αυτό που δεν θέλω, όταν ακούσω αυτό που φοβάμαι και νιώσω όλα όσα ήθελα να αποφύγω εξαρχής, θα αποδεχτώ την αλήθεια, αυτή που είναι υπαρκτή, μπροστά στα μάτια μου και δεν χρειάζομαι τη βοήθεια κανενός τρίτου για μου την υποδείξει. Πριν από αυτή την ολέθρια καταστροφή, δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο πέρα από αυτό που θέλω να κάνω.
Συνεπώς, δεν έχει καμία σημασία για τον παίκτη να γνωρίζει εξαρχής την έκβαση του παιχνιδιού, καθώς χάνει το ενδιαφέρον του και δεν είναι, πλέον, πρόθυμος να παίξει. Η αλήθεια είναι εκείνος ο αστάθμητος παράγοντας, που κάνει το παιχνίδι της ζωής λίγο πιο ενδιαφέρον, και όχι το ενδεχόμενο μίας πιθανής νίκης ή ήττας. Μπορεί, μερικές φορές, να περιπλέκει κάπως τα πράγματα, να δυσκολεύει το παιχνίδι, είναι, όμως, πάντα απαραίτητη!
