Άρθρο της εξωτερικής συνεργάτιδος, Μαρίας Νοφκίδου.
Τέλη Σεπτεμβρίου. Η εποχή που το καλοκαιρινό σου μαύρισμα αρχίζει να ξεθωριάζει, μια ζακετούλα είναι πλέον απαραίτητη για τις βραδινές εξόδους και η επιστροφή στην καθημερινότητα είναι πλέον γεγονός. Σχεδόν ένας χρόνος από την τελευταία φορά που κάθισες στο μπαλκόνι συντροφιά με τον εαυτό σου, απολαμβάνοντας το πρώτο δροσερό αεράκι μετά τους καύσωνες του Αυγούστου και γλυκοκοιτάζοντας ίσως τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου. Σιγά σιγά βραδιάζει, αλλά η ψυχρούλα της νύχτας δεν σε ταράζει. Στο νου, ακόμα χαραγμένες οι αναμνήσεις του καλοκαιριού. Κύματα και παφλασμοί ηχούν ακόμη στα αυτιά, ενώ οι μυρωδιές των θαλασσινών, που έτρωγες στο καθιερωμένο, δίπλα στην ακροθαλασσιά, τραπεζάκι μιας κοντινής ταβερνούλας σαν ακόμα να αγγίζουν τους αισθητήρες της μύτης. Και οι εικόνες εκεί, απαράλλακτες, σαν φιλμ προβάλλονται μπροστά σου. Ένα μικρό καραβάκι ολημερίς να πραγματοποιεί δρομολόγια προς όλες τις παραλίες του νησιού, ένας ψαροντουφεκάς με ένα μεγάλο χταπόδι στα χέρια, τα παιδιά της διπλανής παρέας, που έτρωγαν το καρπούζι με τη φλούδα, το πυρώδες ηλιοβασίλεμα… Ξαφνικά μια ελαφριά νοσταλγία. Ακριβώς η ίδια αίσθηση με πέρσι. Μόνο που φέτος είναι όλα διαφορετικά.
Μα πόσα μπορούν να αλλάξουν σε έναν χρόνο; Τα πάντα, ακόμα κι αυτοί που αγαπάς. Και σκέφτεσαι… τα λόγια και τις υποσχέσεις τους στις βεράντες των σπιτιών, τα όνειρα που κάνατε στις σκηνές ενός camping τις νύχτες που ο ύπνος δεν υπήρχε ως επιλογή, τους κοινούς χορούς στα τραπέζια φίλων, τα γέλια μέχρι δακρύων, τις στιγμές που μοιραστήκατε.
Κι όμως μια μικρή γρατζουνιά στον εγωισμό κάποιων, μια ξαφνική ανηφόρα στον δρόμο σας, μια στιγμή αρκεί για να διαλύσει σχέσεις χρόνων. Κι ο άνθρωπος πολύ εύκολα ξεχνά και διαγράφει όσα είπε, αλλά κι όσα ένιωσε. Βγάζει βολικά συμπεράσματα και δικαιολογεί τον εαυτό του καθοδηγούμενος μόνο από το εγώ. Για τη συντήρηση αυτού ακριβώς του «εγώ», άνθρωποι «δικοί σου» θα μεταπηδήσουν σαν μέλισσες στο επόμενο λουλούδι, για να αποκομίσουν γύρη και νέκταρ, εγκαταλείποντας το δικό σου, το ξεζουμισμένο και ανήμπορο να τους προσφέρει πλέον οποιοδήποτε όφελος. Όμως, οποιαδήποτε σχέση σημαίνει αλληλεξάρτηση, κατανόηση, ενσυναίσθηση, ομαδικότητα, σημαίνει «ΕΜΕΙΣ». Εμείς, λοιπόν, μαζί θα αντιμετωπίσουμε και τις δυσκολίες της ζωής. Εμείς θα σταθούμε στήριγμα ο ένας για τον άλλον. Θα είμαι η δύναμή σου, όταν είσαι αδύναμος, η φωνή σου, όταν δεν μπορείς να μιλήσεις, τα μάτια σου, όταν δεν βλέπεις, θα σε σηκώσω, όταν δεν φτάνεις, θα σε πιάσω, πριν πέσεις, θα είμαι εκεί να φωτίζω στο σκοτάδι για σένα.
Έτσι, για να μη νιώσεις ποτέ τη μοναξιά ενός ανθρώπου με πολλούς γνωστούς, αλλά κανέναν φίλο, την απογοήτευση από ανθρώπους που σε χρησιμοποίησαν. Για να μη νιώσεις ότι «την πάτησες» για άλλη μια φορά, δίνοντας απλόχερα τον εαυτό σου και λαμβάνοντας ψεύτικα χαμόγελα.
Μα κι αν ήδη τα έχεις νιώσει ή τα νιώθεις σε οποιαδήποτε σχέση σου, κι αν οι συζητήσεις που έκανες δεν έφεραν καμία αλλαγή στη συμπεριφορά των άλλων, ίσως είναι ώρα να μάθεις ότι δεν είναι όλοι προορισμένοι να ζήσουν τις δικές σου στιγμές, ούτε άξιοι της δικής σου αλήθειας. Κι έτσι, αθόρυβα απομακρύνσου, όχι για να προξενήσεις θυμό αλλά για την προστασία της δικής σου ψυχοσύνθεσης, προσωπικότητας και αξιοπρέπειας. Γέμισε το μυαλό με τις όμορφες στιγμές, μόνο τα διδάγματα των δυσάρεστων κι αναζήτησε εκείνον τον φίλο που θα συνδράμει κι αυτός με τη δική του χρυσόσκονη στην πραγμάτωση των δικών σου «ονείρων». Γιατί «όνειρο» μπορεί να είναι ακόμα κι «ένα φιλαράκι να μου πει πως μ’ αγαπάει στ’ αλήθεια».
Κάπως έτσι, λοιπόν, σε έναν χρόνο από τώρα, εσύ θα βρίσκεσαι στη βεράντα, θα γελάς και θα μοιράζεσαι στιγμές με εκείνους που σε νοιάζονται αληθινά, χαίρονται με τη χαρά σου και λυπούνται με τη λύπη σου. Με εκείνους που θα σου φερθούν ειλικρινά και όχι χρησιμοθηρικά και ανταγωνιστικά. Με εκείνους που δεν θα σε κρίνουν αλλά θα σε συμβουλευόσουν όταν παρεκκλίνεις από την πορεία σου. Με εκείνους που είναι άνθρωποι και όχι ανθρωπάκια. Βλέπεις τα πάντα αλλάζουν. Δεν υπάρχει νύχτα αξημέρωτη, ούτε μέρα δίχως όνειρα!
