Η Βαβυλωνία του Δ. Κ. Βυζαντίου, έργο που εντάσσεται στο κλίμα του Διαφωτισμού, είναι από τις κωμωδίες ηθών που έχουν επιβιώσει από το πρώτο μισό 19ου μέχρι σήμερα και ακόμα βγάζουν γέλιο! Το έργο θίγει το εξής επίκαιρο ερώτημα: Μπορούν τόσοι διαφορετικοί λαοί να συνυπάρξουν; Η παράσταση έχει ήδη «ανέβει» δύο φορές Live Streaming από την Κεντρική Σκηνή Εθνικού Θεάτρου και αν κρίνουμε από την απήχηση μάλλον θα υπάρξει και τρίτη!

Ένα τσιμπούσι στο Ναύπλιο, με αφορμή τη νίκη στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, δίνει το έναυσμα για μια αναστάτωση μεταξύ των Ρωμιών διαφορετικής καταγωγής, καθώς οι ντοπιολαλιές τους δημιουργούν μια παρεξήγηση που οδηγεί σε τραυματισμό του Κρητικού!

Η σκηνοθεσία του Γ. Κακλέα ήταν –ως συνήθως– έξυπνη, εύστοχη και κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον μας αμείωτο για δύο ώρες! Οι χοροί και τα τραγούδια με άρωμα… Ελλάδας (μουσική επιμέλεια Μαρίζα Ρίζου), στο πρώτο μισάωρο βοήθησαν πολύ σε αυτό και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της παράστασης, που προσδίδει στο έργο χαρά και ελαφρότητα.

Εκεί λοιπόν που όλοι πίνουν, γλεντούν και απολαμβάνουν τον παστουρμά τους, ο Κρητικός (Κώστας Αποστολάκης) κάνει το λάθος να ρωτήσει τον Αρβανίτη (Κώστας Μαγκλάρας), αν έφαγε «κουράδια» που στην κρητική διάλεκτο σημαίνει πρόβατα. (Εξίσου απολαυστικοί και οι δύο) Αμ, έλα όμως που για τον Αρβανίτη σήμαινε αυτό που όλοι υποψιάζεστε… Σε τέτοια προσβολή λοιπόν, ο Αρβανίτης αποφασίζει να απαντήσει με το κουμπούρι του τραυματίζοντας στο χέρι τον Κρητικό. Έτσι λοιπόν, – ο πάντα εξαιρετικός – Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος στο ρόλο του Επτανήσιου χωροφύλακα, εμφανίζεται για να διαλευκάνει την υπόθεση.

πηγή: Eθνικό Θέατρο

Όλο το επιτελείο των ηθοποιών υπήρξε εξαίρετο (Ι. Μιχαηλίδης, Μ. Βασάλογλου, Κ. Αποστολάκης, Κ. Μαγκλάρας, Π. Ζυγούρος, Θ. Σκυφτούλης, Δ. Φουρλής, αλλά και οι ταλαντούχες Κ. Τάκαλου και Ν. Λάμη) και χειρίστηκε εντυπωσιακά τα διαφορετικά γλωσσικά ιδιώματα του κάθε τόπου, σε σημείο κανείς να νομίζει πως είχαν όντως τις συγκεκριμένες καταγωγές, – τόσο όμως στη σκηνή της ανάκρισης, όσο και στην τελική σκηνή της αποφυλάκισης των κρατουμένων, ο Ο. Παπασπηλιόπουλος απογειώνει την παράσταση με την εξαιρετική κινησιολογία του (κίνηση: Αγγελική Τρουμπούκη) και τη γενικότερη διαχείριση του ρόλου του.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια (Γ. Κακλέας, Η. Δουλαρίδη) υπήρξαν επίσης μια εύστοχη και λεπτολόγα επιλογή, «ντύνοντας» με ρεαλιστική ακρίβεια όλους τους διαφορετικούς τόπους και καταγωγές των ηρώων, κάνοντας έτσι το έργο ακόμα πιο παραστατικό.

Φυσικά ο Γ. Κακλέας δεν είναι αυτός που θα σκηνοθετήσει ένα έργο by the book και έτσι στην τελική σκηνή της αποφυλάκισης μας αποστομώνει, κάνοντας τον Ο. Παπασπηλιόπουλο από υπερκινητικό και νευρικό Επτανήσιο χωροφύλακα, που ρωτά και ξαναρωτά αν ο τραυματισμός του Κρητικού ήταν «κάζο πενσάτο», δηλαδή εκ προμελέτης, να μετατρέπεται σε σοβαρό και θυμωμένο αστυνομικό που μιλάει άπταιστα τα νέα ελληνικά, με μια αφίσα του ΕΟΤ να κυριαρχεί τώρα στη σκηνή.

«Αν ήταν στο χέρι μου θα σαπίζατε όλοι σας στη φυλακή. Έχε χάρη που σας λυπήθηκε η διοίκηση, γιατί είστε ξένοι άνθρωποι», είναι τα τελευταία λόγια του που μας ανατριχιάζουν και κάνουν το έργο τόσο σύγχρονο.

Στιγμιότυπο της παράστασης

πηγή: Εθνικό Θέατρο

Αμέσως μετά έρχεται και η ποίηση του Γ. Σεφέρη να μας αποτελειώσει! Μια εξαίρετη παράσταση που αποδεικνύει πως «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» από τον 19ο αιώνα μέχρι τον 21ο και πως μια κωμωδία μπορεί και οφείλει να μεταφέρει χίλια μηνύματα, να έχει δεκαπέντε διαφορετικές αναγνώσεις, γιατί αυτό το δραματικό είδος ΔΕΝ είναι ευτελές και κατώτερο.