Οι καιροί αλλάζουν, τα μέσα ενημέρωσης μεταλάσσονται, και ο τρόπος διάδωσης πληροφορίας γίνεται πιο άμεσος
Πλέον, το να γίνει κανείς «διάσημος» είναι πολύ ευκολότερο συγκριτικά με παλίοτερα, και χρειάζεται πολύ λιγότερο κόπο, λιγότερα χρήματα, λιγότερο υπόβαθρο. Ίσως μονάχα να χρειάζεται μια στοιχειώδη (και αξιοσέβαστη) ενασχόληση με τα social media, στο βαθμό που πράγματι, γίνεται επάγγελμα. Και ιδού, το influencing.
Influencing υπήρχε χρόνια τώρα, πολύ πριν το youtube και σίγουρα πολύ πριν το instagram. Όσοι παρακολουθούσαμε χρόνια ξένο youtube και γενικότερη ποπ κουλτούρα σίγουρα θα θυμόμαστε φιγούρες από τα παιδικά/προεφηβικά μας χρόνια μέχρι και σήμερα. Φιγούρες που εξαφανίστηκαν μέσα σε ένα βράδυ λόγω εμπλοκής τους σε σκάνδαλα, προβληματικές συμπεριφορές, ρατσιστική ρητορική κλπ.
Σίγουρα όμως τίποτα από αυτά δεν συγκρίνεται με την συγκάλυψη εγκλημάτων, όπως αυτό του βιασμού. Η έμμεση στοχοποίηση ενός θύματος, η έλλειψη οποιασδήποτε ενσυναίσθησης, και η έκφραση άποψης μόνο όταν αυτή γίνεται viral και μονάχα όταν έχει κανείς κάτι να κερδίσει από αυτό (είναι είναι χρήμα, είτε έυνοια, είτε αποδοχή) δημιουργεί ένα πολύ εύστοχο ερώτημα:
Ποιούς πραγματικά κάνουμε διάσημους; Ποιούς θεοποιούμε; Σε ποιούς δίνουμε τα χρήματα μας, έστω με ένα like, έστω απλά παρακολουθώντας μια εκπομπή το πρωί.
Πόσο εύκολα ξεχνάμε προβληματικές συμπεριφορές και πόσο εύκολα στηρίζουμε κάποιον στην ελπίδα να κερδίσουμε ένα iphone ή μια δωροεπιταγή για φθηνόρουχα. Η επιρροή που ασκείται σε ένα τόσο μεγάλο κοινό, μπορεί πραγματικά να είναι επικίνδυνη, ιδίως στις μικρότερες ηλικίες.
Όπως στις εποχές του tumblr ρομαντικοποιούνταν οι ψυχικές ασθένειες, ο αυτοτραυματισμός και οι διατροφικές διαταραχές, έτσι και τώρα “δικαιολογείται” το ξέπλυμα συμφερόντων. Και είναι πολύ εύκολο να “πιστέψεις” έναν infulencer όταν με “πόνο” και θλίψη στα μάτια του εξηγεί ή δικαιολογεί τη συμπεριφορά του, ακριβώς επειδή από μόνο του το influencing δημιουργεί τη ψευδαίσθηση της αμεσότητας, τη ψευδαίσθηση του ότι “γνωρίζεις” τον άλλο προσωπικά, τον παρακολουθούσες από παλία, ξέρεις τι άνθρωπος είναι οπότε σου είναι δύσκολο να πιστέψεις τώρα το αντίθετο. Σπαταλάς ώρες μπροστά σε μια οθόνη να τους παρακολουθείς, ταυτίζεσαι με μία συγκινητική συνέντευξη, με έναν συναισθηματικό λόγο, και όλα αυτά για κανέναν άλλο λόγο πέραν του ότι απλώς.. βαρίεσαι, και βαριόμαστε όλοι μας.
Κατεβάζουμε αμάσητη την εύκολη και παρωχημένη πληροφορία γιατί απλώς είναι διασκεδαστικό, γιατί απλώς έχει πλάκα, και δίνουμε απλόχερα δύναμη και εξουσία σε ανθρώπους που συμπεριφέρονται μπροστά στην οθόνη σαν το κοινό τους να είναι “φίλοι” τους. Και ό,τι προβληματικό και να προβάλλουν, το έχουμε ξεχάσει μέσα σε μια εβδομάδα, γιατί τόσο γρήγορα κινείται η πληροφορία στον χώρο των social. Μάλλον ήρθε όμως η ώρα να αναθεωρήσουμε λίγο, και να κρατήσουμε τη στάση αυτή λίγο παραπάνω.
Η κίνηση είναι πολύ εύκολη, και είναι ένα απλό tap στο unfollow…
