Του εξωτερικού συνεργάτη, Κωστή Μυλωνά,
Είμαι στην Αθήνα, στην περιοχή Ζωγράφου και ψάχνω να δω κάποια καλή ταινία. Το μάτι μου πέφτει πάνω στο Lens, που το πρότεινε το yellowradio, ραδιοφωνικός σταθμός της Θεσσαλονίκης. Φυσικά στην πλατφόρμα του Netflix. Σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας, ο Jayaprakash Radhakrishnan, ενώ η ταινία, κατά το είδος της, θα έλεγα πως είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ.
Πλοκή
Ο ένας εκ των δύο πρωταγωνιστών αρέσκεται να συνευρίσκεται ερωτικά στο διαδίκτυο με άλλες κοπέλες, παρά το γεγονός ότι είναι παντρεμένος. Ένα βράδυ λοιπόν κάνει ακριβώς την ίδια πρακτική και όλα κυλούν ομαλά. Μέχρι το επόμενο πρωί, που αντιλαμβάνεται πως κάποιος τον έχει παρακολουθήσει, έχει βίντεο με προσωπικές του στιγμές και τον απειλεί. Αρχίζουν να συνομιλούν και σιγά-σιγά ξετυλίγεται ένα κουβάρι με μια ιστορία που κρατάει από παλιά και συνδέει τους δύο πρωταγωνιστές.
Ο απειλών έτερος πρωταγωνιστής του ζητάει να κάνει κάποια πράγματα που αγγίζουν τα όρια του σαδισμού και στο τέλος.. απαιτεί να τον δει να αυτοκτονεί μέσα στην μπανιέρα του. Αυτά βέβαια δεν τα ζητάει χωρίς οποιαδήποτε αφορμή. Υπάρχει λόγος, ο οποίος αποκαλύπτεται σταδιακά και μεθοδικά μέσα από μια εναλλαγή συναισθημάτων και χαρακτήρων. Ο καλός γίνεται κακός και αντίστροφα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό το ψυχολογικό θρίλερ σου κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Η αυτοκτονία που καλείται να παρακολουθήσει ο απειλούμενος, είναι μια προσομοίωση μιας άλλης αυτοκτονίας που συνέβη στο παρελθόν. Δεν αναφέρω τίποτε άλλο.
Το επιμύθιο
Θυμάμαι που τις περισσότερες φορές στο σχολείο μας έβαζαν να γράψουμε για το επιμύθιο του κειμένου, του ποιήματος κτλ. Ως καλλιτέχνης, κατάλαβα από μικρός πόσο ηλίθια ήταν αυτή η άσκηση, καθώς η τέχνη υπάρχει αυτή καθαυτή, δίχως να χρειάζεται να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα. Επίσης, μου έχει τύχει πολλές φορές να μιλάω για ένα ποίημα ή για κάποιους στίχους ενός τραγουδιού και ο συνομιλητής να μου λέει (ή με λέει όπως αναφέρουμε εδώ στα Βόρεια της Ελλάδος) με περισπούδαστο ύφος «και ποιο το νόημα ρε παιδί μου από όλο αυτό, το συμπέρασμα;». Κάνω αυτή την παρένθεση, για να καταδείξω ότι η τέχνη δεν είναι ποδόσφαιρο (που μου αρέσει πολύ) και θέλουμε σκορ, αποτέλεσμα στο τέλος. Είναι πιο πολύ το παιχνίδι, το ίδιο το θέαμα και κανένα συμπέρασμα.
Αναιρώντας όμως τον εαυτό μου σε αυτή την ταινία έχουμε επιμύθιο. Και αυτό είναι ότι οι προσωπικές στιγμές μας δεν είναι αστείο, δεν είναι για κατανάλωση μεταξύ φίλων, πολλώ δε μάλλον για αναρτήσεις στο διαδίκτυο. Είναι τεράστια η ηθική ζημία που προκαλείται από μια τέτοια συνήθεια, κυρίως σε βάρος γυναικών και η οποία τελικά ζημία μπορεί να γυρίσει στον αφέντη της, όπως μας δείχνει η ταινία. Ας τηρήσουμε λοιπόν τον πανάρχαιο χρυσό κανόνα «μην κάνεις ό,τι δεν θέλεις να σου κάνουν». Όχι μόνο ως ηθική διδαχή, αλλά και ως νομικό όριο στις πρακτικές των ανθρώπων.
Πηγή εικόνας: IBtimes India
Οι χαρακτήρες
Ο απειλούμενος πρωταγωνιστής, παρουσιάζεται ακριβώς όπως θα έπρεπε. Ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας με κρυφά φετίχ που δεν τα γνωρίζει κανένας, πέρα από το δωμάτιό του. Ένας άνθρωπος που από αμορφωσιά και ακαλλιέργεια δεν είχε αντιληφθεί το κακό που είχε προκαλέσει. Και πράγματι, η ζωή απέδειξε ότι οι δράστες τέτοιων εγκλημάτων δεν είναι ούτε περιθωριακοί τύποι, ούτε κατ’ επάγελλμα εγκληματίες απαραίτητα. Μπορεί να κρύβονται στις καλύτερες φαινομενικά οικογένειες, στα πιο φωτεινά χαμόγελα πλουσίων οικιστικών συγκροτημάτων.
Διότι η σεξιστική νοοτροπία δεν γνωρίζει κοινωνική τάξη και επάγγελμα. Είναι ένα από τα αταξικά ή διαταξικά ζητήματα, όπως το δει κανείς. Εμφανίζεται λοιπόν ως λίγο απερίσκεπτος αρχικά, φοβισμένος και θλιμμένος στη συνέχεια. Ρεαλιστική απεικόνιση του δράστη. Ο έτερος πρωταγωνιστής είναι θυμωμένος, στα όρια της παράνοιας, εξοργισμένος από το κακό που συνέβη σε κοντινό του πρόσωπο. Αναζητά εκδίκηση και λύτρωση. Ο μέσος άνθρωπος, όταν βιώνει μια τραγική κατάσταση, δεν σκέφτεται ούτε την νομική οδό, ούτε την πρέπουσα δικαστική διαδικασία. Αντιδρά αυθόρμητα, έκνομα ή παράνομα, φτάνοντας ακόμα και ο ίδιος στο χώρο του εγκλήματος, ώστε να αισθανθεί την προσωπική εσωτερική λύτρωση. Δυστυχώς δεν είναι αυτή η σωστή πρακτική, αλλά οι νόμιμες διαδικασίες, θα πει κάποιος ψύχραιμος αναγνώστης.
Η ταινία ωστόσο, ως μορφή τέχνης, οφείλει να απεικονίσει την πραγματικότητα όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι. Ένας εξοργισμένος λοιπόν σύζυγος ψάχνει το δίκιο του, δεν υπολογίζει κανέναν: ούτε άλλους ανθρώπους, ούτε τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν υπολογίζει ακόμη και αυτό το φαινόμενο για το οποίο έχουν γραφτεί τόνοι μελάνης στην ιστορία της ανθρωπότητας και εξακολουθεί να απασχολεί τους ανθρώπους: τον θάνατο. Ίσως, γιατί ο ίδιος μέσα του, έχει ήδη πεθάνει. Καλή απόλαυση!
