Του εξωτερικού συνεργάτη, Λάμπρου Μπάλλια,
Μια ταινία που σχεδόν όλοι έχουμε δει και αγαπήσει, κρατώντας μια ξεχωριστή θέση για εκείνη στον κύκλο της ευαισθησίας μας. Η ταινία «Life is Beautiful» (la vita e bella) λαμβάνει μέρος στην Ιταλία, την εποχή του Ολοκαυτώματος. Ο επιδέξιος και ερωτευμένος με την ζωή, Ρομπερτό Μπενίνι, όντας ανίκανος να συγκρατήσει το αθώο του πάθος για το κάθε λεπτό της ημέρας, γνωρίζει το πρόσωπο που θα περάσει μαζί την υπόλοιπη ζωή του. Φτιάχνοντας την οικογένειά του σε μια ανίκανη εποχή να αντεπεξέλθει στα αξιοθαύμαστα, αλλά λιτά όνειρά του, οι Γερμανοί είναι έτοιμοι να επιτεθούν και να αιχμαλωτίσουν κάθε Εβραίο που κινείται.
Η ζωή είναι ωραία, λοιπόν. Από την πρώτη σκηνή της ταινίας δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από έναν απολαυστικό Μπενίνι, που θα εκμεταλλευτεί οτιδήποτε γύρω του, δημιουργώντας έναν παθιασμένο κόσμο, γεμάτο χιουμοριστικά χρώματα μιας ονειρικής καθημερινότητας. Δίνοντας μάθημα σε όλους μας στην εποχή μας πως δεν μπορείς να ερωτευτείς κανέναν, αν πρώτα δεν έχεις ερωτευτεί την ζωή. Αν δε νιώθεις παιδί στην κάθε μέρα που συνεχίζει να σε τραβάει σε κάθε τι αναπόφευκτο. Αν σταματήσεις να κοιτάς με τα μάτια σου και χρησιμοποιήσεις οτιδήποτε άλλο μπορείς, για να κοιτάξεις κάτι ή κάποιον.
Ο Μπενίνι στην προκειμένη περίπτωση βάζει πάνω από εκείνον την αθώα ύπαρξη του γιου του και την ανάγκη του να συνεχίσει να αγαπάει την κάθε μέρα σαν παιδί, περά από τις δυσκολίες και περά από κάθε τι θα βρεθεί στο δρόμο μας και θα έχει το θράσος να μας διατάξει να τυφλωθούμε. Πολλοί θα πουν ότι η ζωή είναι ένα παιχνίδι, με υποτιμητική έννοια. Στην πραγματικότητα εκείνος χρησιμοποιεί το παιχνίδι, για να σκεπάσει το γιο του σε μια ζωή που εκείνος ονειρευόταν να συνεχιστεί έτσι. Ποιος είπε ότι τα όνειρα δε γίνονται πραγματικότητα; Μόνο όποιος αδυνατεί να τα θυμηθεί, μόλις ξυπνήσει. Στην ταινία αντιμετωπίζεται η έσχατη ποινή της ανθρώπινης ζωής. Το τελείωμά της. Εκείνος όμως συνεχίζει μέσα από τα όνειρα του να δίνει παράταση σε κάθε τέλος και δεν θα σταματήσει, μέχρι να γράψει εκείνος το τέλος που θα θελήσει να θυμάται. Ξαναδείτε την άλλη μια φόρα και προσέξτε την σκηνή που, γελώντας προς το ζωγραφισμένο πρόσωπο του γιου και σαρκαστικά περπατώντας, οδηγείται προς το τέλος. Δεν έχει σημασία, γιατί η αρχή που αφήνει πίσω του είναι ό,τι ονειρευόταν. Ελπίδα.
Τι μπορεί να σημαίνει, όμως, ερωτεύομαι τη ζωή, όταν έχουμε τερατώδη προβλήματα και μια ρουτίνα γεμάτη άγχος και μουντά συναισθήματα; Σημαίνει ότι είναι αδύνατον, οπότε μην προσπαθήσετε καν, δεν θα την ερωτευτείτε στιγμή. Φανταστείτε, λοιπόν, τώρα τον Μπενίνι. Φυλακισμένο, χωρίς να μπορεί να θυμηθεί την ζωή στα μάτια της γυναικάς του, με λιγοστό φαγητό και ισορροπώντας στην κλωστή της ζωής του με ένα σιδερικό στο κεφάλι. Τώρα φανταστείτε τον να κοιτάζει το γιο του και να ταξιδεύει ένα ασταμάτητο χαμόγελο προς το μέρος του. Μια κρυφή διάθεση για φαντασία και παιχνίδι, κρυμμένη στα μοναδικά ψυχικά κομμάτια του, που είχε φυλάξει για αυτές τις στιγμές. Ήλπιζε να μην τα χρειαστεί ποτέ, όχι γιατι θα σταματούσε να αγαπάει την κάθε μέρα του, αλλά επειδή από εκείνη τη στιγμή θα άρχιζε να μετράει τις ημέρες.
Η ομορφιά του να είσαι ευγενικός και παθιασμένος με την ζωή είναι η ίδια ομορφιά που θα αφήσει άφωνη τη θνητή μετριότητα της καθημερινότητας.
Η ζωή είναι ωραία, ακόμα και όταν δεν είναι ωραία
Η ζωή είναι ωραία από την στιγμή που τρέχει
Είτε πιο γρήγορα από εσένα είτε όχι
Έχεις κάτι να θαυμάζεις
Η ζωή είναι πανέμορφη
Και αν χρειάζεσαι κάποιο μυστικό, για να καταλάβεις
Άσ’ τη να τρέξει λίγο μπροστά από σενα, θα δεις πολλά
Και θα έρθει η ώρα να τρέξεις παράλληλα
Και τότε, με όλη σου τη φόρα να πέσεις πάνω της
Και να γίνεις ένα.
Η ζωή είναι εκθαμβωτική από μόνη της.
Φαντάσου, τώρα, να τη μοιραστείς..
