Άρθρο της εξωτερικής συνεργάτιδος Σταυρούλας Παπανδρέου,
Η 12η Απριλίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα αφιερωμένη στους μικρούς, αφανείς ήρωες του δρόμου, στα παιδιά εκείνα που ωρίμασαν νωρίς. Η ημέρα αυτή έρχεται κάθε χρόνο, από το 2011, να «φωτίσει» την σκοτεινή πραγματικότητα της σύγχρονης κοινωνίας μας. Τα παιδιά του δρόμου είναι παιδιά περιπλανόμενα μόνα από μέρος σε μέρος, ζουν σε χωματερές, σε τρένα, μέσα σε χαρτόκουτα, κάτω από γέφυρες, στερούμενα τη γονική μέριμνα, τη φροντίδα, την απαραίτητη προστασία. Τα παιδιά αυτά βρίσκονται στους δρόμους είτε ακούσια όταν δεν υπάρχει οικογένεια, είτε «εκούσια», όταν αφενός έχουν οικογένεια, αφετέρου το περιβάλλον τους είναι νοσηρό.
Στερούνται τα στοιχειώδη
- Φαγητό
- Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη
- Ασφάλεια
- Εκπαίδευση
Για να επιβιώσουν αγωνίζονται σαν «αθλητές του τίποτα»
Πέφτουν στην επαιτεία, ακολουθούν την κατηφόρα της πορνείας, γνωρίζουν τον χωρίς επιστροφή δρόμο των ναρκωτικών κάνοντας εμπόριο και χρήση. Πολλά από αυτά καταλήγουν θύματα εμπορίας οργάνων ή trafficking.
Τα συμβαλλόμενα στη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του παιδιού κράτη έχουν δεσμευτεί να φροντίζουν για την καταπολέμηση τέτοιων καταστάσεων κοινωνικής παθογένειας. Έχουν δεσμευτεί νομικά, ώστε κάθε παιδί να έχει κάθε δικαίωμα στη ζωή, στην υγεία, στην ασφάλεια, την ομαλή ανάπτυξη.
Και ενώ υπάρχει πληθώρα νόμων που προστατεύει τα παιδιά, τους πολίτες του αύριο, ακόμη και σήμερα προσπερνάμε στους δρόμους αθώες ψυχές σε ρόλο παθητικών δεκτών φιλανθρωπίας.
Μόνη η θέσπιση των νόμων όμως δεν αρκεί όταν αυτοί δεν εφαρμόζονται , όταν ιδίως σε ευαίσθητα θέματα παιδιού ο νόμος δεν τηρείται απόλυτα, ευλαβικά και χωρίς εξαιρέσεις. Η Πολιτεία και οι επίσημοι φορείς της οφείλουν διαρκώς να βρίσκονται σε επαγρύπνηση. Θέματα παιδιών δεν γίνεται να περιμένουν, δε χωρούν αναβολή , δεν παραγκωνίζονται. Ούτε η θέσπιση νόμων αρκεί, ώστε η πολιτεία να εθελοτυφλεί ή να αποποιείται των ευθυνών της. Το κράτος έχει χρέος να είναι μόνιμος φύλακας των πολιτών του, ιδίως των παιδιών. Δεν μπορούμε συνεπώς περήφανα να κάνουμε λόγο για κράτος πρόνοιας, για δικαιοσύνη, για ισότητα, για σύγχρονο πολιτισμό, όσο οι δρόμοι «φιλοξενούν» ακόμη παιδιά…
