Καραντίνα season 2, λοιπόν! Τι συνεπάγεται αυτό, πέρα από ατελείωτες ώρες Netflix, φούρνους και μαγειρέματα; Ο άπλετος χρόνος στο σπίτι, οι ίδιοι τέσσερις τοίχοι, εκείνο το αίσθημα της μοναξιάς και της αβεβαιότητας, όλα αυτά μαζί πυροδοτούν και κάπως επιβάλλουν μια υποτυπώδη διαδικασία ενδοσκόπησης. Έτσι, προβληματισμοί τύπου «τι έδωσα και τι πήρα;», «ποιος μου έμεινε τελικά;», «πόσο σημαντικός είμαι εγώ για αυτούς;», δίνουν και παίρνουν! Ο καιρός μουντός, το κλίμα βαρύ και η ανασφάλεια στα ύψη.

Πρόκειται για ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο με αφετηρία το μακρινό παρελθόν και τερματικό σταθμό, το άμεσο, κοντινό παρελθόν, όπου όλα είναι λίγο πιο έντονα. Στην πρώτη στάση περιλαμβάνονται εκείνες οι φιλίες που ορκιζόμασταν με όλη μας τη ψυχή και το φωνάζαμε με όλη μας τη δύναμη πως θα κρατήσουν μια ζωή. Τα αδέλφια «from another mother», τα παιδιά με τα οποία μοιραστήκαμε θρανία, γδάραμε μαζί αγκώνες και γόνατα, τσακωθήκαμε για τα παιχνίδια και τις κάρτες. Λίγο πιο κάτω, στην αμέσως επόμενη στάση, εκεί που η ανάμνηση συνοδεύεται από τη νοσταλγία, αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση,  βρίσκονται και άλλες φιλίες. Αυτή τη φορά, λίγο πιο ιδιαίτερες, πιο επιλεκτικές, μα και πάλι με δεδομένο πως αυτές θα κρατήσουν ως το τέλος. Τα πράγματα, όμως, σοβάρεψαν, δύσκολο πράγμα η εφηβεία, όπως και κάθε επαναστατική περίοδος. Εδώ πρωτοεμφανίζεται και ο έρωτας, ξεχωριστός, μοναδικός, αδύνατον να τον προσπεράσεις. Όλα, ωστόσο, τελείωσαν ξαφνικά και απότομα με το τελευταίο χτύπημα ενός κουδουνιού, καθώς ανοίγαμε φτερά και αναπτύσσαμε ταχύτητα για μία νέα αρχή.

Όλα καλά ως εδώ. Φυσική εξέλιξη των πραγμάτων θα μπορούσε να θεωρηθεί αυτή η άμεση εναλλαγή προσώπων και καταστάσεων που τα συνδέουν μεταξύ τους. Είναι, ωστόσο, τόσο απλό; Στην πορεία, ορισμένες επιλογές κόστισαν ακριβά, για την ακρίβεια μάς καταχρέωσαν και η ανάκαμψη δεν επήλθε ποτέ. Το χρέος παρέμεινε και σταδιακά μετέτρεψε τα διάπλατα ανοιγμένα φτερά σε μικρά, δειλά βήματα. Προφανώς το πρόβλημα δεν έγκειται στις σχέσεις που δεν κράτησαν αλλά στην αιτία, εξαιτίας της οποίας αυτές ναυάγησαν. Ερωτήματα τύπου «τι έκανα λάθος;», «πού στράβωσε όλο αυτό;», «αφού ήμουν σίγουρη, γιατί δεν;» εμφανίστηκαν για πρώτη φορά τότε και επανεμφανίζονται σε κάθε κύκλο που ολοκληρώνεται. Μένοντας, όμως, αναπάντητα, εντείνουν το πρόβλημα και πλέον η ανασφάλεια και η αμφιβολία λαμβάνουν συνεχώς μεγαλύτερες διαστάσεις.

Στην επόμενη στάση, οι σχέσεις και οι επαφές γίνονται περίπλοκες, οι συνθήκες πιο απαιτητικές και οι συναισθηματικές ανάγκες εντονότερες. Η ορθάνοιχτη προς όλους αγκαλιά μεταμορφώθηκε σε ένα μικρό καλάθι που χωρά λίγα κεράσια. Παρ’ όλ’ αυτά, τα συναισθήματα έρρεαν σαν τρεχούμενα νερά, οι φόβοι και τα μυστικά ομολογούνταν σαν να αφήνονταν να πέσουν από τον ουρανό σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια δημιουργίας κάτι ιδιαίτερου και μοναδικού με αυτούς τους λίγους, τους καλούς. Αυτή τη φορά, ήταν σίγουρα διαφορετικά, έπρεπε να ήταν διαφορετικά. Ήταν; Εκείνο που ουσιαστικά διέφερε ήταν η έμφυτη ανάγκη να κατανοήσουμε εις βάθος και να κατανοηθούμε, να αγαπήσουμε συνειδητά και να αγαπηθούμε από επιλογή και όχι από υποχρέωση. Στο παιχνίδι, όμως, των δοσοληψιών, δεν συμμετείχαν όλοι ισότιμα και τελικά κάποιος, πάντα, πληγωνόταν. Άλλοι έδιναν, χωρίς να παίρνουν και άλλοι έπαιρναν, χωρίς να δίνουν. Άλλοι το πάλευαν ως το τέλος και άλλοι το παρατούσαν με την πρώτη δυσκολία. Άλλοι, απλώς, δεν έμαθαν ποτέ ή δεν θέλησαν να μάθουν πώς να παίξουν δίκαια.

Επιστρέφοντας στο παρόν, κάθε απώλεια έχει χαράξει το δικό της σημάδι. Τα σώματά μας, γεμάτα πια από αυτά, φέρουν την υπογραφή εκείνων που δεν το πάλεψαν, δεν ανταπέδωσαν, δεν έμειναν. Καθώς περνούν τα χρόνια, οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν και αυτό που μένει είναι τα συντρίμμια που άφησαν πίσω τους. Προφανώς, δεν μπορούν όλες οι ανθρώπινες σχέσεις να στεφθούν από επιτυχία και με αυτό έχουμε συμφιλιωθεί. Εκείνο, όμως, που είναι βαρύ να χωνευτεί, είναι πως δεν αρκεί μόνο η προσπάθεια και το πόσες φορές θα θυσιαστεί στο όνομά της, αυτός, ο εγωισμός, αν δεν εκτιμηθούμε καταλλήλως.

Μια μόνο σκέψη επικρατεί πια: «Τι μου έμεινε εμένα, τελικά;», κοιτώντας γύρω το άδειο, παγωμένο δωμάτιο.