Άρθρο της εξωτερικής συνεργάτιδος, Σταυρούλας Παπανδρέου,

Η 32χρονη Δώρα ήταν η εκπαιδευτικός που πρόσφατα έχασε τη ζωή της από σφαίρες που δέχτηκε από τον πρώην σύντροφό της. Εκείνος δεν μπόρεσε να σεβαστεί την απόφασή της να χωρίσουν, το αυτονόητο δικαίωμα της στην ελευθερία της, τη δολοφόνησε εν ψυχρώ και στη συνέχεια αυτοκτόνησε.

Ο θείος του δήλωσε δημόσια πως ο ανιψιός του προέβη σε αυτήν την πράξη από έρωτα για τη Δώρα και πως δεν είναι όλοι οι δολοφόνοι το ίδιο. Πρόσθεσε μάλιστα πως δεν είναι όλες οι κακοποιημένες γυναίκες θύματα και πως όσο αγγελικά πλασμένες κι αν είναι εξωτερικά, εσωτερικά κάτι διαφορετικό υποβόσκει. Εμμέσως πλην σαφώς, επενοχοποίησε και δικαιολόγησε πλήρως την πράξη του δράστη, ενοχοποιώντας και στιγματίζοντας το ίδιο το θύμα. Το θύμα που σήμερα ήταν η Δώρα και που αύριο θα είναι με μεγάλη ευκολία, όπως έδειξε η γνώμη του εν λόγω κυρίου, κάποια άλλη κοπέλα.

Ένας απλός πολίτης στο άκουσμα αυτών των προκλητικών και επικίνδυνων δηλώσεων, οι οποιες αν γίνουν πράξη θα στοιχειοθετήσουν έγκλημα, θα αναρωτιόταν πώς είναι δυνατόν εν έτει 2021 «ενας τέτοιος άνθρωπος να κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσα μας», έτοιμος, θα έλεγε κανείς, αυτές τις πεποιθήσεις του να τις κάνει πράξη, αν χρειαστεί και να δικαιολογηθεί με τον ίδιο τρόπο που δικαιολόγησε τον δολοφόνο ανιψιό του.

Η απάντηση έρχεται από την ίδια τη φύση του Ποινικού Δικαίου. Στόχος της ποινής είναι η εμπέδωση της κοινωνικής ειρήνης και όχι η διαμόρφωση ιδεολογιών και ηθικής. Αν το δίκαιο διαμόρφωνε μέσω των ποινών την ηθική καθενός από εμάς, τότε θα κάναμε λόγο για ένα ολοκληρωτικό ποινικό δίκαιο. Η ποινή διαμορφώνει και πρέπει να διαμορφώνει την εξωτερική συμπεριφορά του ανθρώπου. Η απειλή ποινής, λοιπόν, έρχεται ως απάντηση σε πράξεις που πλήττουν έννομα αγαθά κατά τρόπο ανυπόφορο κοινωνικα και ηθικά.

Συνεπώς, η επιβολή ποινής δεν μπορεί να αποβλέπει στη χειραγώγηση του πολίτη, στην αναγκαστικη διάπλαση εν προκειμένω της συνείδησης του, είτε εν αγνοία του είτε παρά τη θέληση του. Γι΄αυτό άλλωστε δεν τιμωρούνται πλέον πράξεις που άλλοτε θεωρούνταν ανήθικες σε βαθμό που ο ποινικός νομοθέτης τις τιμωρούσε με επιβολή ποινής (πχ μοιχεία). Ομοίως δεν μπορεί να επιβληθεί σε κάποιον ποινή λόγω των απόψεων που ενστερνίζεται και που αναπτύσσει δημόσια. Απόψεις που εκφράζουν την ιδεολογία του και την ηθική του. Ακόμη κι αν αυτές οι απόψεις, γενόμενες πράξη συνιστούν έγκλημα.

Ο νόμος λοιπόν είναι εδώ και πρέπει να είναι εδώ για να τιμωρεί πράξεις, εξωτερικές συμπεριφορές. Όχι ενδόμυχες σκέψεις και πεποιθήσεις. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως το Ποινικό Δίκαιο και το Δίκαιο γενικότερα στερούνται ηθικής.

Αντιθέτως, το γεγονός ότι προβλέπονται ποινές για αξιόποινες πράξεις που προσβάλλουν έννομα αγαθά σημαίνει πως οι νόμοι επιδιώκουν να προστατεύσουν τους κοινωνούς και τα δικαιώματά τους. Όχι όμως με εξαναγκασμό φρονήματος. Δεν επιτρέπεται λοιπον στον νομοθέτη να χειραγωγεί τους πολίτες μέσω της ποινής και του νόμου.

Είναι χρέος όμως της πολιτείας, μέσω των οργανομένων φορέων της να χειραφετήσει τους πολίτες της και να τους προσφέρει ήδη από νεαρή ηλικία όλα τα εφόδια που θα συμβάλλουν στην ομαλή ανάπτυξη της προσωπικότητας τους.

Σε μια κοινωνία που τα σχολεία της στερούνται ακόμη ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών, μαθημάτων που καλλιεργούν το πνεύμα και την ψυχή των νέων, σε μία κοινωνία που η ψυχοθεραπεία και η ψυχανάλυση θεωρούνται από πολλούς ταμπού, σε μια κοινωνία που οι φυλακές της κάθε άλλο παρά με σωφρονιστικά ιδρύματα μοιάζουν, σε μία κοινωνία που έχει την τάση να μειώνει εν τέλει κατά πολύ τις ποινές που επιβάλλει ακόμη και σε ειδεχθή εγκλήματα, σε μία κοινωνία που δε θέτει όρια και στερείται πρόληψης σε κάθε τομέα, δυστυχώς θα αναγκαστούμε να μετρήσουμε κι άλλες σαν τη Δώρα.

Το δεδομένο πια είναι πως ως κοινωνία εξακολουθούμε να αποτυγχάνουμε. Το ζητούμενο επιτέλους είναι η Παιδεία, η οποία θα έχει οργανωμένες δομές και η αστυνόμευση που θα αφουγκράζεται τις ανησυχίες του πολίτη και θα είναι εκεί για να δίνει έγκαιρα λύσεις. Όσο η Πολιτεία  εθελοτυφλεί τόσο θα μετράμε θύματα που μάλιστα κάποιοι θα τα καθιστούν «θύτες» του εαυτού τους, ισχυριζόμενοι πως ευθύνονται για τη «μοίρα» τους.

Δεν είναι εγκλήματα πάθους. Είναι γυναικοκτονίες (όρος που αναγνωρίζεται  ήδη ως διακριτό έγκλημα σε δεκαέξι κράτη, μεταξύ αυτών η Ιταλία και η Κύπρος). Ο,τι γίνεται ανεκτό, επαναλαμβάνεται. Κάθε φορά και με περισσότερη ανοχή σε σημείο πλήρους «δικαιολόγησης». Πρόκειται για σειρά. Αυτή τη φορά ήταν της Δώρας.

Πηγή εικόνας: enikos.gr