Η κλιματική αλλαγή αποτελεί πλέον μέρος της καθημερινότητάς μας. Τα κύματα καύσωνα καθιστούν μικρές δραστηριότητες ανυπόφορες, καθώς το θερμόμετρο υπερβαίνει τους 40 βαθμούς Κελσίου. Η πραγματικότητα αυτή, αποτελεί τμια τρανή απόδειξη ότι οι πράξεις καθενός έχουν και συνέπειες με καταστρεπτικές συνέπειες. Μολονότι γίνεται πλήρως αντιληπτή η αιτιώδης συνάφεια αυτή σε επίπεδο περιβαλλοντικό και οικολογικό, όταν γίνεται λόγος για την κοινωνία, καθείς συνδέεται με τον αυτόματο τηλεφωνητή.

Λόγος γίνεται για τα καλούμενα «σώματα παραλίας». Το ανθρώπινο σώμα δαιμονοποιείται κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, επιφορτίζοντας κάθε έμβιο ον με το ερώτημα «και τώρα πώς θα βγω στην παραλία έτσι;».

Κάνοντας μια μικρή ανασκόπιση, η πρώτη ανάμνηση αυτού του στερεοτύπου ανάγεται στην παιδική ηλικία, σε εκείνη την τραγική στιγμή, κατά την οποία ένα παιδάκι είπε πως ένας/μία συμμαθητής/τρια είναι «χοντρός/ή», γιατί άκουσε έναν από τους δύο γονείς του να χρησιμοποιεί αυτό το επίθετο για κάποιο άτομο του κοινωνικού τους περιγύρου ή γιατί αυτή ήταν η εικόνα που ο ίδιος είχε για τον εαυτό του. Αυτή η ταμπέλα επιβάρυνε τον αποδέκτη της με ανασφάλειες για το σώμα του και τον συνοδεύει ως το τέλος της ζωής του.

Από εκείνη τη χρονική στιγμή άρχισαν όλα: τα συχνά – πυκνά ζυγίσματα, οι μετρήσεις με τις μεζούρες, η παράλειψη γευμάτων ή η υπερκατανάλωση αυτών, ο χαρακτηρισμός συγκεκριμένων τροφών ως «κακών» και «παχυντικών» και φυσικά, η σύγκριση. Γιατί η Μαρία είναι «αδύνατη»; Γιατί η Ελένη είναι «σαν σκελετός»; Γιατί ο Γιώργος είναι μυώδης; Γιατί ο Δημήτρης έχει κοιλιά; Ιδίως στην εποχή των κοινωνικών δικτύων και της αυτοπροβολής, αυτή η σύγκριση είναι ακμαία. Φωτογραφίες ξεπροβάλουν στις οθόνες του κινητού, του υπολογιστή ή του tablet. Καλλίγραμμα σώματα φιγουράρουν σε παραλίες και μπαρ, με όμορφα μαγιό και ρούχα μικρού μεγέθους.

Το παράθυρο που ανοίγει ο μαγικός κόσμος των κοινωνικών δικτύων μπορεί να επηρεάσει την ψυχοσύνθεση ποικίλων ανθρώπων, οι οποίοι, κουβαλώντας τα σχόλια που δέχονταν από την παιδική τους ηλικία, σκέφτονται μόνιμα «εγώ γιατί δεν είμαι έτσι;».

Ένα πλήρως κατασταλαγμένο άτομο, απαντάει γρήγορα σε αυτή την ερώτηση: γιατί ο καθένας είναι μοναδικός και το τέλειο είναι μια αυταπάτη. Οι έφηβοι όμως; Το πρότυπο του διαδικτυακού μοντέλου με το στεγνό σώμα, που λαμβάνει πλήθος θετικών σχολίων για την εμφάνισή του, διαιωνίζει αυτή την παθογένεια και την εσφαλμένη σχέση με τη διατροφή. Ξεκινάει, λοιπόν, για ακόμη μια φορά ο προαναφερόμενος κύκλος, γύρω από την ταμπέλα «είμαι χοντρός/ή» ή «είμαι πολύ αδύνατος/η». Αυτό αποτελεί και την εκκίνιση των διατροφικών διαταραχών και ενός επίπονου ψυχολογικού αγώνα προς την λύτρωση.

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα σκεφτεί ή θα σχολιάσει κάποιος «α, αυτή είναι χοντρή», «πώς βγαίνει έτσι αυτός στην παραλία;», «οι χοντρές φοράνε μόνο ολόσωμα και μαύρα μαγιό», «βάλε κανένα κιλό, σα σκιάχτρο είσαι», πρέπει να αντιληφθεί ότι μια λέξη έξι γραμμάτων είναι ικανή να πληγώσει και αποτυπωθεί στο μυαλό και την ψυχή κάποιου με καθοριστικές επιπτώσεις στην ψυχοσύνθεσή του και στις διατροφικές του συνήθειες. Είναι τουλάχιστον προβληματικό να γίνεται επίκληση της ελευθερίας του λόγου και του δημοκρατικού πολιτεύματος για την κανονικοποίηση της ευθείας προσβολής της προσωπικότητας των λοιπών ανθρώπων. Υπάρχουν ζητήματα υψίστης σημασίας, τα οποία πρέπει να αντιμετωπιστούν. Και «η αισθητική που θίγεται από την εικόνα των άλλων» δεν είναι ένα από αυτά.