Ίσως τρεις λέξεις να αρκούσαν για να περιγράψουν την νέα ταινία “Top Gun : Maverick”, sequel της πρωτότυπης ταινίας Top Gun (1986), και αυτές θα ήταν, ενθουσιασμός, νοσταλγία, ικανοποίηση. Αλλά ας μην είμαστε τόσο φειδωλοί. Η ταινία αξίζει και με το παραπάνω τα 8.6/10 αστέρια (IMDb Rating) που της αποδίδονται και, κατά την γνώμη μου, ενδεχομένως περισσότερα.
Στο άκουσμα της κυκλοφορίας της, αρκετοί αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε, όχι για το αν θα είναι καλή η ταινία, αλλά κυρίως επειδή γνωρίζουμε ότι μεταξύ των δύο, μεσολάβησαν περίπου 3 δεκαετίες. Η κοινωνία, ο κινηματογράφος, εμείς, έχουμε αλλάξει. Ευτυχώς όμως, πολλά δεν άλλαξαν και έτσι με το πέρας της παρακολούθησης φύγαμε όλοι χαρούμενοι, νοσταλγώντας τα ‘80s που ποτέ δεν ζήσαμε, (ναι, τα ‘80s λέω, αν και το sequel γυρίζεται σε «τρέχοντα χρόνο»), θα καταλάβετε στην πορεία γιατί.
Ο Τομ Κρουζ, από ό,τι φαίνεται δεν αλλάζει. Δεν αναφέρομαι στην εμφάνισή του – που ομολογουμένως μας εξέπληξε όλους η ομοιότητα του με τον προ 20+ ετών εαυτό του – αλλά και ως Πιτ «Μάβερικ» Μίτσελ, έχει παραμένει σταθερός στο πάθος του για τα αεροσκάφη και στα πλαίσια ενός πειραματικού προγράμματος που τεστάρει τα όρια των μηχανών, επιδιώκει να πετύχει – φυσικά – το μέγιστο δυνατό, ταχύτητες τάξης των 10 mach.
Παρά τις χρόνιες διακρίσεις του, δεν έχει πάρει προαγωγή και – όπως εύστοχα αναφέρει κατά την διάρκεια της ταινίας ο ναύαρχος Τσέστερ Κέιν (Εντ Χάρις) σε έναν από τους διαλόγους τους – «αρνείται να πεθάνει».
Μια νέα – επείγουσα – αποστολή προκύπτει όμως, και ο «Μάβερικ» αποτελεί την καλύτερη επιλογή για τον Τομ «Ice» Καζάνσκι (Βαλ Κίλμερ), που τον καλεί πίσω στη βάση των Top Gun γνωρίζοντας πως είναι ο μόνος που μπορεί να διδάξει μια ομάδα νεότερων πιλότων πώς να αντεπεξέλθουν σε μια αποστολή – φαινομενικά – «χωρίς γυρισμό».
Πράγματι, οι αντιναύαρχοι που τον «παρέλαβαν» έμοιαζε να θεωρούν δεδομένη την μελλοντική απώλεια κάποιων εκ των πιλότων που θα αναλάμβαναν να φέρουν εις πέρας την αποστολή. Για τον Μάβερικ όμως, η επιβίωση ήταν μονόδρομος, γι’αυτό και ακολούθησε την κατά το δυνατό σκληρότερη και «παράνομη» εκπαίδευση, με δοκιμαστικές πτήσεις που θεωρητικά και τεχνολογικά, ξεπερνούσαν τα όρια των αεροσκαφών.
Πέραν των απαιτήσεων της αποστολής και της ευθύνης για μια ομάδα νέων ανθρώπων που επρόκειτο να κινδυνεύσουν, ο πρωταγωνιστής έρχεται αντιμέτωπος και με το παρελθόν ποικιλοτρόπως. H νέα Κέλι Μαγκίλις της ταινίας (Τζένιφερ Κόνελι) εμφανίζεται ξανά, ενώ ακόμη, ανάμεσα στους υποψήφιους για την αποστολή βρίσκεται ο Μπράντλεϊ «Rooster» Μπράντσο (Miles Teller), ο γιος του αγαπημένου φίλου του Νικ «Goose» Μπράντσο, που στην πρωτότυπη ταινία πεθαίνει κατά την διάρκεια της άτυχης, τελευταίας του πτήσης με τον Μάβερικ.
Ορισμένα γεγονότα δένουν τους 2 χαρακτήρες και όπως αποδεικνύεται καθιστούν την συνεργασία μεταξύ τους ιδιαιτέρως δύσκολη (να πούμε στο σημείο αυτό ότι, ως ανερχόμενο αστέρι ο Miles Teller εκπλήσσει για ακόμη μια φορά θετικά το κοινό με μια ερμηνεία που αντιπροσωπεύει επάξια αυτό το είδος ταινιών). Ένας παραλληλισμός εδώ, μιας που έγινε η αναφορά και στον ηθοποιό, θα μπορούσε να γίνει μεταξύ των Maverick και Iceman από την πρωτότυπη ταινία και των Rooster και Hangman (Glen Powell) ο οποίος προσφέρει μια εξίσου εκπληκτικά πειστική ερμηνεία, αποτελώντας το παράδειγμα του «προσηλωμένου στον στόχο και μακριά από συναισθηματικές αστάθειες» πιλότου.
Φτάνοντας προς το τέλος, πρέπει να γίνει αναφορά στην ιδιαιτερότητα αυτής και – αυτού του είδους – ταινιών εν γένει, όπως γράφεται και ξαναγράφεται, προκειμένου να καταστεί κατανοητή και η έμμεση έως τώρα επιχειρηματολογία μου. Για την αποτύπωση του εν λόγω αποτελέσματος, κοπίασε πολύς κόσμος. Ο ρεαλισμός του θεάματος δεν είναι τυχαίος, ειδικά κατά την διάρκεια των σκηνών δράσης.
Όπως εξηγούν και μέσα από τις συνεντεύξεις τους οι πρωταγωνιστές, συνεργάστηκαν με το πολεμικό ναυτικό καθώς και με την Top Gun School, το πραγματικό όνομα της οποίας – στο πρόγραμμα του πολεμικού ναυτικού – είναι Fighter Weapons School, προκειμένου όντως να μάθουν πώς… να πετούν τα F-18. Τρεις μήνες εξαιρετικά επίπονης εκπαίδευσης, ασκήσεων επιβίωσης στο νερό, σε συνδυασμό με την μη χρήση όχι μόνο κασκαντέρ αλλά ούτε και αποκλειστικά CGI από τους συντελεστές, αποτελούν μερικούς από τους βασικότερους λόγους που οδήγησαν σε αυτό το εκπληκτικό αποτέλεσμα, στοιχεία δηλαδή που υπήρχαν και στην πρώτη ταινία.
Πρόκειται για μια νοοτροπία που συνοδεύει τον Τομ Κρουζ και όπως δήλωσε και ο ίδιος στις Κάννες, όταν ρωτήθηκε γιατί κάνει ο ίδιος τον Κασκαντέρ, εκείνος απάντησε : «κανείς δεν ρώτησε τον Τζιν Κέλι γιατί εκτελεί ο ίδιος τις χορογραφίες στις ταινίες του».
Ή για να το θέσουμε αλλιώς, όπως εξίσου εύστοχα έγραψε και ο κ.Κουτσογιαννόπουλος στην κριτική του : «(Ο Τομ Κρουζ) έφτιαξε κάτι παραπάνω από μια περσόνα που του ταιριάζει: είναι μια φάμπρικα σύλληψης, υλοποίησης και υποστήριξης ακριβής περιπέτειας παλαιάς κοπής με state of the art τεχνολογία και άρτιο στυλ, για όσο μεγαλύτερη οθόνη μπορεί να τη χωρέσει».
Περιττές όποιες αναφορές στην εκπληκτική μουσική από τα παλιά: Danger Zone, Top Gun Anthem κλπ, αλλά και μια νέα προσθήκη από τους OneRepublic που αγκαλιάζουν κάθε σκηνή μοναδικά.
Σταματώντας κάπου εδώ, θα ήθελα να σας προτρέψω, όσους ακόμη δεν έχετε δει την ταινία (που δεν μπορώ να φανταστώ γιατί) να επιλέξετε το κοντινότερο σε εσάς θερινό και… να το απολαύσετε! Όπως λέει και ο Πιτ «Μάβερικ» Μίτσελ «μη σκέφτεσαι, κάν’ το».
