Γράφει η εξωτερική συνεργάτιδα, Αναστασία Καραζεπούνη,
Ο 43άχρονος – γίγαντας αγάπης και απείρως εσωστρεφής – Fusi (Gunnar Jonsson), αρνούμενος να ενηλικιωθεί, εξακολουθεί να ζει με την μητέρα του, στην οποία και αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του, όταν δεν πραγματοποιεί μεταφορές αποσκευών στο αεροδρόμιο ή όταν δεν χτίζει μοντέλα μαχών του Β’ΠΠ στο σαλόνι του σπιτιού του. Η πάγια καθημερινότητά του θα πάρει στροφές 360 μοιρών, όταν αναπάντεχες συγκυρίες τον φέρουν αντιμέτωπο με τα δύο βασικά δεινά: την πραγματική ζωή και τον έρωτα.
Πρόκειται για την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του Ισλανδού σκηνοθέτη Νταγκούρ Κάρι, (παραγωγή 2015), όπου για μια ακόμη φορά επιλέγει να στρέψει τον φακό στους περιθωριοποιημένους ανθρώπους της κοινωνίας και μέσα από ισχυρές δόσεις ρεαλισμού, χιούμορ και δράματος, χτίζει ένα μοτίβο συναισθημάτων που εμποτίζει και αφήνει άναυδο κάθε θεατή.
Το θέμα με το οποίο καταπιάνεται εν συνόλω άλλωστε – η άρνηση της ενηλικίωσης των «ενήλικων» – είναι κάτι που χαρακτηρίζει μεγάλες μερίδες του πληθυσμού ανεξαρτήτως χώρας, επαγγέλματος, φύλου, καθημερινότητας. Έτσι, και σε αυτή την ταινία, ο πρωταγωνιστής έχει εγκλωβιστεί μέσα σε μια ζώνη ασφάλειας τόσο «μακριά από την ζωή εκεί έξω», εξαιτίας της χρόνιας περιθωριοποίησής του που βασίστηκε σε γνωστά κοινωνικά στερεότυπα που αντιστοιχούν στην αδυναμία αποδοχής και ενσωμάτωσης ατόμων με παραπάνω κιλά και εμφάνιση που δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα της εποχής. Ή για να το θέσουμε πιο απλά, για τον Fusi έμοιαζε να μην υπάρχει χώρος σε μια κοινωνία που δικάζει με κριτήριο την εξωτερική εμφάνιση, αδιαφορώντας για την «καρδιά βουνό» που κρύβεται μέσα σε οποιοδήποτε σώμα.
Πηγή: http://www.filmboy.gr/
Ωστόσο, η απόφαση συμμετοχής του σε μαθήματα χορού – τα οποία δέχεται ως δώρο γενεθλίων από την μητέρα του και τον εραστή της – τον φέρνουν αντιμέτωπο με ένα πρωτόγνωρο – μέχρι τότε για εκείνον συναίσθημα, τον έρωτα. Η γνωριμία με την Σιόφν, μια φαινομενικά κοινωνική και εξωστρεφή γυναίκα, αποσταθεροποιεί τις βάσεις της ρουτίνας του. Τα πράγματα όμως δεν κυλούν τόσο ομαλά, καθώς εκείνη φαίνεται να αντιμετωπίζει άλλου είδους δυσκολίες που εν τέλει την καθιστούν εξίσου απόμακρη και εσωστρεφή, δίνοντας όμως στον Fusi το κλειδί της απελευθέρωσης.
Η αγάπη και το τεράστιο ενδιαφέρον που «αναγκάζεται» να εξωτερικεύσει ο Fusi τον απελευθερώνουν από τα δεσμά της ανωριμότητας και τον καθιστούν έτοιμο να αναλάβει τα ηνία της ζωής του.
Αν υπήρχε μονάχα ένα μήνυμα που θα έπρεπε να διακρίνουμε και να λάβουμε παρακολουθώντας ξανά αυτή την Ιρλανδική ταινία του 2015, είναι πως, ενώ σίγουρα οι συγκυρίες και οι καταστάσεις που ο καθένας από εμάς βιώνει μέσα από την πορεία του στον κόσμο, θα αποτελέσουν όχημα ένταξης ή απομάκρυνσης από μια σειρά κύκλων, την τελική απόφαση αναφορικά με το πού θέλουμε «πάντα» να βρισκόμαστε – δικαιωματικά – θα την παίρνουμε εμείς.
