Είναι πολλοί αυτοί που αγαπάνε την ταχύτητα και νιώθουν ένα αίσθημα ελευθερίας οδηγώντας. Άλλωστε ως γνωστόν δεν έχει σημασία η Ιθάκη, αλλά η διαδρομή. Κι αυτή είναι που λατρεύεται. Όμως κάποιες φορές την υπερεκτιμάμε.

Ξεχνάμε ότι στον προορισμό μας έχουμε ανθρώπους να μας περιμένουν, στιγμές να αναμένουν  και μια ζωή να δούμε να ανθίζει. 

Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε για τροχαία ατυχήματα. Για μια ακόμη φορά είναι πιο επίκαιρο από ποτέ εν όψει ενός τραγικού συμβάντος με θύμα πασίγνωστο τραγουδιστή.

Ωστόσο, τέτοιου είδους ατυχήματα συμβαίνουν καθημερινά, αλλά όπως είναι φυσικό και επόμενο στους καιρούς που διανύουμε, με την τεχνολογική εξέλιξη να έχει καταπιεί κάθε ανθρώπινο παράγοντα, μένουμε πάλι προσκολλημένοι στα «μεγάλα» ονόματα που ακούγονται, ξεχνώντας τα «μικρά». Αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας, στον γείτονα μας, στο παιδί μας.

Κάπου εδώ λοιπόν, πρέπει όλοι μας να επιστήσουμε την προσοχή μας στην γλυκόπικρη γεύση της ασφάλτου και της ταχύτητας. Και με την λέξη «όλοι» αναφέρομαι όχι μόνο στους ίδιους τους οδηγούς, αλλά και στις οικογένειες και το κοινωνικό σύνολο από το οποίο αυτοί περιβάλλονται.

Η οικογένεια συνιστά τον πρώτο κρίκο για την κοινωνικοποίηση του ανθρώπου κι έτσι έχει την ευθύνη να εμφυσήσει τις ανάλογες αξίες. Αυτές που θα τον θωρακίσουν από κάθε κακοτοπιά και δυσμενή συνθήκη, θα τον επανδρώσουν με τα κατάλληλα εφόδια κι έτσι δεν θα ξεχάσει ποτέ ξανά πως έχει μια Ιθάκη να τον περιμένει στο τέλος της διαδρομής.

Ας βρούμε όλοι αυτή την Ιθάκη που θα καθηλώσει το βλέμμα μας στην γραμμή του τερματισμού κάνοντας τα βήματά μας σταθερά και συνεπή.

Πηγή εικόνας: ukrgate.com