Εχτές συνέβη το εξής ασύλληπτο (πλην όμως αναμενόμενο) στις ΗΠΑ: όχλος υπέρ του Τραμπ κατέλαβε το κτήριο του Κογκρέσου, διακόπτοντας τη διαδικασία αλλαγής σκυτάλης της εξουσίας.
Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας επικύρωσης της εκλογής Biden, οπαδοί του απερχομένου Προέδρου, Τραμπ, εισέβαλαν βίαια στο Καπιτώλιο της Ουάσινγκτον. Μια γυναίκα έχασε τη ζωή της από πυρά αστυνομικών κατά την προσπάθεια του πλήθους να εισβάλει στην αίθουσα των αντιπροσώπων και μια δημοκρατία 250 ετών διασαλεύτηκε κατά την παραγγελία ενός αλλόφρονος. Τα χθεσινά πρωτοφανή επεισόδια, τα οποία είναι η επιτομή της απόπειρας θεσμικής και δημοκρατικής εκτροπής με τον γνωστό ηθικό αυτουργό, είναι το εγγύτερο που έχει συμβεί σε πραξικόπημα στην άλλοτε υπερδύναμη.
Ο σημερινός αιώνας της αποαμερικανοποίησης δείχνει να συνεχίζει εκθετικά προς την πλήρη γελοιοποίηση του αμερικανικού ονείρου, ή ό,τι υποτίθεται πως σήμαινε κάποτε αυτό. Η επιρροή των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή και τα Βαλκάνια συνεχίζει να περιορίζεται αισθητώς, ενώ το 2028 η Κίνα, πολύ νωρίτερα από ό,τι οι ειδικοί υπολόγιζαν, θα είναι επισήμως η πρώτη οικονομική δύναμη του κόσμου, παίρνοντας τα σκήπτρα από τους Αμερικάνους.
Αίτια και Διεθνής διασυρμός
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Τραμπ, εμμένοντας στη λογική της άρνησης και θέλοντας παράλληλα να κάνει επίδειξη δυνάμεων στο ίδιο το ρεπουμπλικανικό κόμμα, βλέπει τις ρητορικές προτροπές του να γίνονται επιτέλους πράξη. Με άλλα λόγια: α) Έχοντας ήδη χάσει για περίπου 7 εκατομμύρια ψήφους τις εκλογές (popular vote και Κολλέγιο εκλεκτόρων), β) βλέποντας τις προσφυγές του για δήθεν μαζική νοθεία να απορρίπτονται από τα αρμόδια διοικητικά δικαστήρια, γ) παρατηρώντας το ίδιο του το κόμμα μαζί με μέλη της κυβέρνησής του να του γυρνούν την πλάτη και δ) λέγοντας επί σειρά εβδομάδων πως του «έκλεψαν τις εκλογές», ο Τραμπ οδήγησε τη χώρα σε πόλωση, διεθνή εξευτελισμό και εσωτερική πολιτική κρίση. Σίγουρα, θέλει προσπάθεια για να κάνεις κατ’ επίφαση δημοκρατίες τύπου Μόσχας, Άγκυρας, Τεχεράνης και Πεκίνου να «συμπάσχουν» με το δράμα που βιώνεις και να σου συνιστούν ψυχραιμία.
Εμφανώς και πρόκειται για μια αμερικανική στρατηγική (και πολιτισμική;) ήττα, που αποτελεί προϊόν ακροδεξιού λαϊκισμού, διασποράς ανυπόστατων ειδήσεων και κρίσης εμπιστοσύνης των πολιτών στο ίδιο το πολίτευμα. Τελεολογικά, η κατάσταση ήταν σίγουρο πως κάποτε θα ξέφευγε, σε μια απόπειρα κορύφωσης ενός δήθεν αντισυστημικού αγώνα εναντίον ορατών και αοράτων. Η αφομοίωση των ακραίων οπλισμένων ομάδων στους κόλπους της συντηρητικής παράταξης των ΗΠΑ και το φλερτ με τον πολιτικό αναλφαβητισμό γεννούν τέρατα. Μπορεί το συμβάν να διήρκησε 4 ώρες και πρακτικώς να μην άλλαξε κανένα θεσμικό αποτέλεσμα, αλλά στέρησε τη ζωή από μια γυναίκα και την αξιοπρέπεια από έναν λαό. Όλα αυτά σε μια περίοδο πανδημίας. Κατά τραγική ειρωνία, η χώρα που διοργάνωσε, άμεσα και έμμεσα, τόσα πραξικοπήματα σε τρίτες χώρες και που δημιούργησε τα προσχήματα στρατιωτικής επέμβασης σε αυτές, τώρα γεύεται το ίδιο της το «φάρμακο».
Τα Εν Ελλάδι Παρατράγουδα
Τα προαναφερθέντα γεγονότα, όσο απίστευτα και αν φαντάζουν, έχουν τις καθρεπτιζόμενες μορφές τους και στα του οίκου μας. Θα έπρεπε να μας ανησυχεί πως σημερινά υπουργικά στελέχη και πάσης φύσεως και ιδεολογικής καταβολής πρόσωπα, έχουν δημοσιολογήσει υπέρ του Τραμπ και της κατ΄ουσίαν αντιδημοκρατικής λογικής του. Ξέρουμε ποιοι είναι εκείνοι που υποστήριξαν ή υποστηρίζουν τέτοια παρανοϊκά αφηγήματα. Είναι καιρός, λοιπόν, να κάνουν μια χάρη στον εαυτό τους και να περισώσουν ό,τι απέμεινε από την αξιοπρέπεια και την υστεροφημία τους, ώστε, στο μέλλον, να μη ξαναστηρίξουν δημόσια την κάθε neo – conservative ακρότητα που θα παρουσιαστεί στις οθόνες μας.
Τέλος, σύμφωνα και με την προαιώνια εθνική μας παράδοση, από αυτήν τη νύχτα των παθών δεν θα μπορούσε να λείψει και ο αδιανόητος συμψηφισμός. Κατά τούτο, αναφέρομαι στον βουλευτή του ΚΙΝΑΛ και πρώην Υπουργό, κ. Λοβέρδο, ο οποίος σε μια πολιτική σύχγιση (;) ταύτισε με tweet του, τα όσα συνέβησαν στις ΗΠΑ με τους αγανακτισμένους πολίτες κατά τη διάρκεια των μνημονιακών χρόνων. Κάθε πολίτης με φαιά ουσία θλίβεται που πρέπει να εξηγήσει, έστω εν τάχει, τις διαφορές ανάμεσα στα δύο εν πολλοίς ανόμοια φαινόμενα. Στην Ελλάδα, οι αγανακτισμένοι ήταν αποτέλεσμα μιας ακραίας και δυσανάλογης πολιτικής λιτότητας, η οποία στέρησε το 25% του κατα κεφαλήν ΑΕΠ, ιδιωτικοποίησε σε τιμή ευκαιρίας τη Δημόσια περιουσία και «ανέδειξε» την Ελλάδα σε παγκόσμια πρωταθλήτρια ανεργίας, μηδενικής ανάπτυξης και μη βιωσιμότητας αποπληρωμής χρέους. Σε αυτό το αυθόρμητο κίνημα, το οποίο μόνο τυχαία δεν εμφανίστηκε στον απόηχο της διενθούς κρίσης και της ελληνικής χρεοκοπίας, έλαβαν κυρίως μέρος άτομα από όλο το φάσμα των κομματικών ταυτοτήτων, ιδίως οι πρώην παραδοσιακοί ψηφοφόροι των μεγάλων κομμάτων που ένιωσαν απογοητευμένοι. Βεβαίως, εκεί υπήρξαν και ακραία στοιχεία (όπως και δυνάμεις της Χρυσής Αυγής), σε βαθμό όμως ελάχιστο, συγκριτικά με τη μαζικότητα του δημοκρατικού απλού κόσμου.
Το να ταυτίζεις, λοιπόν, ακόμα και αποτυχημένα, όπως στη περίπτωση του κ. Λοβέρδου, ένα ατόφιο λαϊκό κίνημα που δημιουργήθηκε από την ακραία λιτότητα και την δημοσιονομική κατάρρευση και το οποίο ουδέποτε δεν εισέβαλε στην Ολομέλεια της Βουλής σε μια συντονισμένη ολική επίθεση κατόπιν προτροπής πολιτικού προσώπου, με ανθρώπους που κρατούν πολυβόλα όπλα, ντύνονται με προβιές αρκούδας και ουσιαστικά επιχειρούν θεσμική εκτροπή, επειδή δεν τους αρέσει το εκλογικό αποτέλεσμα, είναι τουλάχιστον γελοίο, αν όχι πολιτικά, πολιτειακά και φιλοσοφικά ανυπόστατο.
