Πριν από μερικές ημέρες, στον απόηχο του ετήσιου εορτασμού στους μαγευτικούς κήπους του Προεδρικού Μεγάρου, ο ιδιαίτερα ευφυής και υπέρμαχος του ορθολογισμού συγγραφέας, Χρήστος Χωμενίδης, σε ένα κείμενό του κατέληξε πως «ζούμε σε άκεφους καιρούς». Θα μπορούσε να είναι απλούστατα μια απαισιόδοξη διαπίστωση ενός μεσήλικα, ένα πεισιθάνατο απόνερο του «πρώτου κύματος» ή γενικά μια δυσκοίλια προέκταση ενός λογοτέχνη, αν δεν ήταν κάτι πολύ πιο σοβαρό· Μια επικίνδυνη αναντιστοιχία με την εμπειρική πραγματικότητα.
Βεβαίως δεν έγκειται (μόνο) θέμα νομιμότητας από τις εμπλεκόμενες πλευρές, αλλά ηθικής. Όσοι διατηρούμε μια επαφή με τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ή γενικότερα μιλάμε με κόσμο, βγαίνουμε «στη πιάτσα», επ ουδενί δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε πως η όποια επιτυχία των προηγούμενων μηνών, αντί να δημιουργήσει ένα δίχτυ – ψυχολογικό, τεχνικό κ.ο.κ – για τη θωράκισή μας από επικίνδυνες καταστάσεις, δημιούργησε γόνιμο έδαφος για πάσης φύσεως αυθάδεις καταστάσεις. Ναι, οι νέοι συνωστιζόμαστε, πίνουμε, φιλιόμαστε, αγκαλιαζόμαστε και προσκυνούμε ομοθύμως τον Θεό Διόνυσο σε χώρους, όπου όλοι λίγο πολύ ξέρουμε ποιοι είναι – ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων παρά την ορμή της νιότης και ας παραδεχτούμε πως νιώθουμε άτρωτοι. Ίσως τώρα παρά ποτέ είναι η στιγμή που είναι όλα αυτά επικίνδυνα, παρ’ όλο που όλοι ευχόμαστε οι «συντηρητικές Κασσάνδρες» της δημόσιας υγείας να πέσουν έξω και να παραμείνουν «γραφικές» – όπως τους αποκαλούμε -αρκεί να σωθεί και ο τελευταίος αδαής ή επικίνδυνος.
Αν επρόκειτο απλώς για αυθάδεια και δεν μιλούσαμε για ανθρώπινες ζωές, τότε θα ήταν απλούστερα τα πράγματα. Ένα απότοκο που γέννησε αυτή η αυθάδης κατάσταση (για τις πολιτισμικές προεκτάσεις του να τα καις με Βέρτη εν μέσω πανδημίας υπάρχουν άλλοι αξιότεροι από εμένα να γράψουν) είναι και πολλά πάρτι, από το πρώτο μικρό νησάκι ως και σε πολλά σημεία στις πόλεις, που λαμβάνουν σκωπτικά το όνομα «Κορώνα» (ή και αγγλιστί corona, διότι μας έχουν ξεβλαχέψει με αυτά τα πάρτι πολύ πριν έρθει η πανδημία).
Το γεγονός πως ξώφαλτσα αποφύγαμε να γίνουμε Ιταλία, κατάφερε να οδηγήσει στην εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου σπαραγμού – της γριπούλας που θα εξαφανιζόταν με τη ζέστη – στο βωμό του χρήματος. Αλήθεια τώρα, το να βάζουμε για «τίτλο» ένα γεγονός που όλοι σκεφτόμαστε τους τελευταίους μήνες, εκτός από ιδιοφυώς βλακώδες, δεν είναι και επιχειρηματικά άστοχο, χωρίς έμπνευση; Επίσης, εν μέσω πανδημίας, πρέπει όντως να αποδεσμεύσουμε την αήθεια από το κέρδος; Εκεί όπου φωλιάζει η πολιτιστική παρακμή, εκεί όπου οι ενσαρκωτές της παρακμής μετέρχονται κάθε μέσο για τα χρήματα, μη μας κάνει εντύπωση αν δεν αγγίζει το υπογάστριο της ανθρωπιάς τους η ανθρώπινη υγεία. Γιατί δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε πως η δημόσια υγεία είναι συγκοινωνούν δοχείο με την οικονομία; Εκτός αν έχει αρρωστήσει ο μπαμπάς σου, η γιαγία σου και εσύ θα εξακολουθήσεις να επουλώσεις τις πληγές με αλκοόλ, χορό, αγκαλιές και φιλιά.
Και οι αρχές; Αν μη τι άλλο, αν είναι να κάνεις κάτι με το δάχτυλο, αντί να δείχνεις με αυτό, καλύτερα να το θέσεις επι τον τύπον των είλων. Ας μη κοροιδευόμαστε· Κανένα «πρωτόκολλο» δεν είναι ισχυρότερο από τον έλλογο φόβο. Διότι εν τέλει αυτός είναι η πεμπτουσία της ανθρωπιάς και της σωτηρίας. Και φαίνεται πως οι βαθιές αντιφάσεις από τη πλευρά της Πολιτείας δεν βοήθησαν στην ανάσχεση των αδυναμιών ούτε μπάλωσαν τρύπες. Ίσα ίσα έδωσαν πάτημα για καχυποψία.
Σκέφτομαι πως είναι το ίδιο με τα σκουπίδια. Απλως δεν κοιτάμε μακροσκοπικά. Το ποτό και η αγκαλιά, στη πισίνα, στο μπαρ που μετά τις 2 το «πρωτόκολλο» γίνεται κουρελόχαρτο έχει καλύτερη γεύση από τη ξινίλα της μάσκας ή της ηρεμίας με αποστάσεις. Όπως και το να πετάξεις το καπάκι σου, το μπουκάλι σου, τη σακούλα σου κάτω είναι βραχυπρόθεσμα πιο γλυκό από το να ψάξεις για έναν κάδο.
Μεταξύ τρομολαγνείας και επικίνδυνης αυθάδειας, ίσως ο ορθολογισμένος φόβος να είναι η καλύτερη αντιμετώπιση για μια κατάσταση που μας βρήκε ψυχολογικά απροετοίμαστους. Ο ανορθολογισμός, βέβαια, αυτός ουδόλως συγκυριακός είναι και οφείλουμε να τον δούμε ως ένα γνήσιο τέκνο των σύγχρονων αντι – επιστημονικών εξάρσεων (και για αυτά υπάρχουν αξιώτεροι).
Όλοι θέλουμε να ρουφήξουμε τη ζωή, να τη στύβουμε σαν βρεγμένη πετσέτα και να πιάσουμε ξανά το νήμα από εκεί που το αφήσαμε. Αλλά των στρουθοκάμηλων η μοίρα μόνο ευοίωνη δεν μπορεί να είναι.
Δεσμεύομαι προκαταβολικά πως σε όσους έχω ακυρώσει ποτό σε κλειστό χώρο ή σε pool party, θα το εξαργυρώσω με κάμποσο ουίσκι, μόλις ο κίνδυνος σταματήσει να παραμονεύει τόσο απειλητικά. Μέχρι τότε, ελπίζω να μην βρεθούμε από κοινού να μοιραζόμαστε κονιάκ και κόλλυβα.
