Το παρόν άρθρο δεν είχε πολλές πιθανότητες να γραφτεί, ήταν μια επιλογή της στιγμής ανάμεσα σε τόσο μεγάλα και πιασάρικα θέματα.
Οι πιθανότητες του να περάσω από τον διάδρομο του σπιτιού μου εκείνη την στιγμή και να δω το παραμύθι της Σοφίας Δάρτζαλη ήταν μηδαμινές. Ήταν όμως αρκετές, για να σας ταξιδέψω σε έναν διαφορετικό κόσμο, όπου τα παραμυθία είναι όλες οι αλήθειες που δεν τολμάμε να αντικρίσουμε.
Η ιστορία διαδραματίζει την σχέση ενός παιδιού με έναν ξύλινο κούκο. Ένα διαφορετικό δώρο από τον παππού του, που θα τον ακολουθούσε από την πρώτη του ανάσα μέχρι την τελευταία. Όλοι μας έχουμε δει ή ακούσει κάποια στιγμή στην ζωή μας αυτά τα κλασικά ρολόγια τοίχου, που ένας μικρός κούκος θα βγει να σου υπενθυμίσει την ώρα. Για ένα μικρό παιδί όμως είναι ένας πραγματικός φίλος. Ένας φίλος που είναι πάντα εκεί να προσέχει, τις στιγμές που οι σκέψεις σου σε παρασύρουν απειλητικά, είναι πάντα εκεί να σου θυμίζει την λεπτομέρεια στα χρώματα της ομορφιάς μιας καθημερινής πράξης. Για ένα γεύμα, για λίγο διάβασμα και για ένα κοίμισμα ικανό να σε ταξιδέψει στις πιο απόμακρες γωνιές της φαντασίας σου η ένα ξύπνημα που θα σε βοηθήσει να ταξιδέψεις προς αυτές.
Είμαι σίγουρος ότι πολλές φόρες έχουμε πιάσει τον εαυτό μας σε πραγματικές στιγμές ζωής να λέμε «μακάρι να πάγωνε ο χρόνος». Μακάρι να συνέχιζε θα σας πω εγώ. Γιατί σε μια στιγμή η μαγεία δεν βρίσκεται μονό εκείνο το δευτερόλεπτο, αλλά και στη δύναμή της να αλλάξει μια ολόκληρη ζωή, αφού περάσει. Το πιο σημαντικό πράγμα που μας έχει δοθεί είναι ο χρόνος. Αν κάτι μπορούσε να τον ξεπεράσει θα ήταν το πώς τον ονειρευόμαστε. Καλές η κακές στιγμές, επιτυχίες η λάθη, όνειρα και εφιάλτες δεν είναι απλά το τι αποτελεί την ζωή. Είναι το έντονο στόλισμα του χρόνου, που θα περνά ασταμάτητα μέχρι να αποφασίσεις εσύ να τον αλλάξεις.
Δεν μπορώ να πω πολλά για το παραμύθι. Γιατι όλοι κάποια στιγμή πρέπει να το διαβάσετε, χωρίς να σας έχω κλέψει την μαγεία της πρώτης αντίδρασης. Γιατί θα αντιδράσετε, ελπίζω μονό αυτή η αντίδραση να ξεθολώσει όλα αυτά που μας περνούσαν παράλληλα χωρίς καν να τα αισθανόμαστε. Ελπίζω να βρείτε την ευκαιρία να βιώσετε το παραμύθι από μόνοι σας. Δεν σας υπόσχομαι βέβαια ότι θα σταματήσει ο χρόνος, αλλά σίγουρα θα είναι από τα λεπτά που δεν θα πάνε ποτέ χαμένα.
