Η άνοιξη αποτελούσε πάντοτε αγαπημένη μου εποχή. Η φύση ντυνόταν με το ομορφότερο φόρεμά της, κεντώντας τοπία με μαγευτικά χρώματα και αρώματα. Μία βόλτα στο βουνό ήταν ικανή να αποφορτίσει ψυχή και σώμα από όλα τα προβλήματα της καθημερινότητας. Φέτος, όμως, τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά…
Λίγοι μήνες πέρασαν από την τελευταία φορά που έγραψα άρθρο σχετικό με τις πυρκαγιές. Συγκεκριμένα, αναφερόμουν στην αυγουστιάτικη πυρκαγιά, η οποία είχε εκδηλωθεί στην περιοχή του Ερημίτη, στην Κέρκυρα. Είχα συγκλονιστεί τότε από το μέγεθος της καταστροφής.
Εντός του Μαΐου του 2021 τα πράγματα εξελίχθηκαν ολίγον τραγικότερα για το σύνολο της χλωρίδας και της πανίδας της χώρας, αφού πολλές ήταν οι πυρκαγιές που εκδηλώθηκαν. Ενδεικτικά αναφέρονται οι πυρκαγιές:
- στα Γεράνεια Όρη, με καταστροφικές συνέπειες για εκτάσεις ενταγμένες στο δίκτυο Natura 2000,
- στην Κερατέα,
- στον Δήμο Ανατολικής Μάνης στη Λακωνία,
- στον Βρόσκοπο Κέας,
- στο Σχίνο Κορινθίας,
- στο Καλαμάκι Κορινθίας.
Και οι πυρκαγιές δε θα σταματήσουν, γιατί το καλοκαίρι έφτασε και ο καυτός του ήλιος τείνει τις ακτίνες του βοηθητικά προς τη φωτιά. Τα χρώματα έδωσαν τη θέση τους στο μαύρο, το οποίο κατατρώει οτιδήποτε είναι διαφορετικό. Το φύλλωμα των δένδρων και των θάμνων, τα πέταλα των λουλουδιών, ακόμη και τις σάρκες των ζώων. Μαύρο. Παντού μαύρο. Ζώα να τρέχουν πανικόβλητα να γλιτώσουν από τις πύρινες γλώσσες, άλλα να σφαδάζουν από τον πόνο και άλλα να καίγονται ζωντανά. Τα δένδρα, αγέρωχα να στέκουν, αγκαλιασμένα από τις φλόγες, ανίκανα να κουνηθούν.
Μέσα σε αυτή τη φρίκη, η «ατυχία» δεν αποτελεί δικαιολογία. Δέον είναι καθείς να αναλάβει τις ευθύνες του και να καταστεί σαφές ότι μια δύναμη, υπερβαίνουσα εκείνη του ανθρώπου δεν μπορεί να αποτελεί τη δικαιολογία για την αμέλεια καθορισμού προληπτικών μέτρων. Η ψυχή όλων ξεχείλισε από μαύρες εικόνες. Καιρός να πάρουμε τα πινέλα και να ζωγραφίσουμε τον παράδεισο. Αλλά πρώτα, τα του Καίσαρος, τω Καίσαρι..
