Άρθρο της εξωτερικής συνεργάτιδος, Μαρίας Νοφκίδου,
Ποιος ήταν ο Κωνσταντίνος Κραββαρτόγιαννος;
Γεννήθηκε το 1950 σε μια πόλη της Στερεάς Ελλάδας, την Άμφισσα. Στο δημοτικό σχολείο και στο Γυμνάσιο δεν ήταν από τους μαθητές που ξεχώριζαν. Από μικρό παιδί κοίταζε τον ουρανό και αγνάντευε τα πουλιά και τα αεροπλάνα. Ονειρευόταν ένα μέλλον «στα σύννεφα». Ζήλευε τα γεράκια και τους αετούς, γιατί αυτά μπορούσαν να πετούν δίχως να γνωρίζουν γκρεμό. Σιγά σιγά ήρθε ο καιρός που αποφοίτησε από το Γυμνάσιο. Η ώρα που το όραμα, ο κρυφός του πόθος, η μεγάλη του αγάπη, τα αεροπλάνα, θα γινόταν πραγματικότητα. Ανακοίνωσε τις σκέψεις του στον πατέρα του κι έδωσε εξετάσεις στη Σχολή Ικάρων. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα η χαρά του ήταν απερίγραπτη. Πέτυχε!
Το Νοέμβριο του 1970 γράφτηκε στη Σχολή από όπου κι αποφοίτησετον Ιούλιο του 1974.Ο Κωνσταντίνος Κραββαρτόγιαννος υπηρετούσε στην 340 ΜΔΒ με έδρα το πολεμικό αεροδρόμιο Χανίων.
Το τραγικό συμβάν
Ήταν 11 Αυγούστου 1975. Οι πιλότοι πραγματοποιούσαν μια από τις καθημερινές τους ασκήσεις όταν μια παρέα αγοριών που παρακολουθούσε συχνά τις ασκήσεις από ταράτσες σπιτιών άρχισε να παρατηρεί μαύρο καπνό σε ένα από τα αεροπλάνα. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Το ύψος του αεροπλάνου διαρκώς μειωνόταν και τα ίχνη του χάθηκαν λίγο πριν φτάσει στο χωριό Μουχτάρο (Ευαγγελισμός).Μια στήλη μαύρου, πυκνού καπνού σηκώθηκε από το έδαφος. Το αεροπλάνο είχε πέσει.
Τα παιδιά αναστατωμένα έτρεξαν στο σημείο. Ένα από αυτά, αναφερόμενο χρόνια αργότεραστο συμβάν, είπε: « Δεν μας άφησαν να πλησιάσουμε. Μόνο το φορείο του ασθενοφόρου είδαμε. Και το πρόσωπο του πιλότου. Ένας νεαρός με κοντά μαλλιά και πεντακάθαρη όψη. Έχουν περάσει τριάντα οχτώ χρόνια από τότε και δεν μπορώ να ξεχάσω αυτήν την όψη. Η πόρτα του ασθενοφόρου έκλεισε κι εμείς εκεί, ακούνητοι και ασάλευτοι».
Το αεροπλάνο, ένα F84, είχε έλθει από τα Χανιά με πιλότο τον Κώστα Κραββαρτόγιαννο. Τα όργανα έδειξανμηχανική βλάβη. Πλησίαζε στο αεροδρόμιο του Καστελλίου. Η προσπάθεια του πιλότου ήταν να προσγειωθεί, κάτι που φαινόταν ακατόρθωτο. Ο Κώστας έπρεπε να εγκαταλείψει και να πέσει με αλεξίπτωτο όμως το αεροπλάνο κατευθυνόταν στο Μουχτάρο. Η απόφασή του ήταν άμεση. Όχι, δεν θα έριχνε το αεροπλάνο στο χωριό. Προτίμησε να μείνει στο αεροσκάφος και να δώσει τη δική του ζωή για να σωθούν οι -600 περίπου- συνάνθρωποί του. Κι έστριψε το πηδάλιο. Έτσι τον βρήκαν. Δεμένο στο κάθισμα με το χέρι του στο πηδάλιο σε δεξιά κλίση.
Τριάντα οχτώ χρόνια μετά αποδόθηκε η οφειλόμενη τιμή στον πιλότο. Μια τιμητική πλακέτα στους δικούς του ανθρώπους και μεγάλη ευγνωμοσύνη που συνοδεύτηκε με πολλά χειροκροτήματα.
Γιατί η ιστορία του θα είναι πάντα επίκαιρη;
Ο Κωνσταντίνος Κραββαρτόγιαννος θυσίασε τη ζωή του για τους συνανθρώπους του. Βρέθηκε σε μια διλημματική κατάσταση κι αποφάσισε πως το δικό του καλό υστερεί σταθμιζόμενο με το καλό άλλων 600 ανθρώπων. Η πράξη του αυτή σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτονόητη και σίγουρα υποδεικνύει ηθικό μεγαλείοκαι καρδιά ήρωα. Γιατί ήρωες δεν είναι μόνο εκείνοι που πολέμησαν κυριολεκτικά στο πεδίο της μάχης και αγωνίστηκαν για την ελευθερία μας. Ο Κωνσταντίνος είχε τρόπο διαφυγής, δεν προσδοκούσε κάποιο αντάλλαγμα, γνώριζε τις συνέπειες της απόφασής του. Κι όμως, δεν σκέφτηκε το δικό του όφελος. Θα πει κανείς: «Θα περίμενες να θυσιάζει κανείς τη ζωή του έναντι της ζωής άλλων; Μα δεν είναι παράλογο να μην υπάρχει ούτε ίχνος εγωισμού σε ένα ανθρώπινο ον; Γιατί γράφεις γι’αυτό;» Γιατί ζώντας σε μια κοινωνία άκρως υλιστική, ανταγωνιστική και εγωιστική, έχουμε πάψει να ακούμε για την καλοσύνη των ανθρώπων.
Το ένα περιστατικό βίας, θυμού, κακίας, εκδικητικότητας διαδέχεται το άλλο. Επικρατεί ένα κλίμα επιφυλακτικότητας και διαρκούς καχυποψίας, φόβου και αβεβαιότητας. Και όχι δεν προσδοκώ την αυτοθυσία κανενός. Η επιλογή του πιλότου δεν είναι απαραίτητα μια πράξη προς μίμηση, σίγουρα όμως αποτελεί ένα τράνταγμα, μια ώθηση για την αναθεώρηση του τρόπου σκέψης μας και την αντίστοιχη μεταστροφή της συμπεριφοράς μας. Με γνώμονα την πίστη «στο καλό» των ανθρώπων.Ξεκινώντας από τα πιο απλά, εκείνα που ο καθένας, μάλλον σύσσωμη η κοινωνία θα έπρεπε να απαιτεί. Αγάπη για τον συνάνθρωπό μας, όχι αδιαφορία. Ευγένεια, σεβασμός προς τους γύρω μας, μια χείρα βοηθείας σε όποιους το έχουν ανάγκη κι όχι μια κλωτσιά να τους αποτελειώσει. Παίρνοντας παράδειγμα ο καθένας από τον δικό του Κωνσταντίνο ας τα κάνουμε πράξη. Άλλοι δίνουν τη ζωή τους, ας δώσουμε κι εμείς ένα δείγμα ανθρωπιάς!
