Άρθρο της εξωτερικής συνεργάτιδος, Σταυρούλας Παπανδρέου,
Ο Σεπτέμβριος έχει ήδη μπει και η εξεταστική περίοδος για τους περισσότερους φοιτητές έχει αρχίσει. Μια περίοδος που ανέκαθεν τη χαρακτήριζε η συστηματική μελέτη, τα ξενύχτια πάνω από τα βιβλία και το παραγωγικό άγχος για την επιτυχή εξέταση και τα αποτελέσματα των μαθημάτων. Φέτος όμως εμείς οι φοιτητές κατακλυζόμαστε κι από ένα καινούριο συναίσθημα. Αυτό της λαχτάρας για την επιστροφή στα έδρανα και την κανονικότητα.
Ενάμισης χρόνος πέρασε από τότε που η χώρα κηρύχθηκε σε καθολικό lockdown λόγω της πανδημίας από τον ιό Covid 19 και μέσα σε όλα όπως ήταν φυσικό μπήκε λουκέτο και στο Πανεπιστήμιο, γεγονός που δημιούργησε δυσμενότατες συνέπειες για όλη την ακαδημαική κοινότητα.
Φοιτητές και καθηγητές κλήθηκαν να προσαρμοστούν στις ανάγκες της νέας πραγματικότητας που επέβαλε η τηλε-εκπαίδευση. Το στάδιο της προσαρμογής ήταν δύσκολο. Όχι τόσο γιατί πλέον έπρεπε να δουλεύουμε μόνο με την τεχνολογία και με τα τεχνικά προβλήματα που αυτή μας εμφάνιζε κατά την αξιοποίησή της , αλλά κυρίως γιατί χάσαμε το προνόμιο της αλληλεπίδρασης.
Σε καιρούς διά ζώσης εκπαιδεύσεως, το διάλειμμα μεταξύ πρώτης και δεύτερης ώρας μας έβρισκε στους διαδρόμους, στις σκάλες του Πανεπιστημίου ή σε κάποιο κοντινό στέκι να ανταλλάσσουμε ευχάριστες κουβέντες με τους συμφοιτητές και φίλους μας κάνοντας ατελείωτες συζητήσεις. Το απογευματάκι, πολλές φορές, μας έβρισκε στη βιβλιοθήκη της Σχολής μας, να χανόμαστε στα βιβλία και στην έρευνα. Όλα αυτά σε καιρό πανδημίας έσβησαν. Σταθήκαμε όλοι πίσω από μία οθόνη και ήταν σα να ζούσαμε σε έναν νέο κόσμο εικονικής όμως πραγματικότητας. Τους πρώτους μήνες ήταν δύσκολο άλλα θα έλεγε κανείς πως επειδή παράλληλα ήταν και κάτι πρωτόγνωρο για όλους μας, είχαμε και μια αγωνία για την εξέλιξη, θεωρώντας πάντως ότι θα είναι κάτι προσωρινό!
Όσο όμως ο καιρούς περνούσε και αντιλαμβανόμασταν ότι ουσιαστικά χάνουμε τα καλύτερα μας χρόνια και στιγμές που δεν θα ξανά έρθουν, γεμίζαμε με αισθήματα απαισιοδοξίας , απόγνωσης , θυμού. Οι άνθρωποι δεν είναι φτιαγμένοι για να ζουν σε «κλειστές» κοινωνίες. Αυτό πόσο μάλλον για τα νέα παιδιά τα γεμάτα ζωντάνια, όνειρα, ενέργεια και πάθος για ζωή ήταν σίγουρα μια επώδυνη διαδικασία. Αντέξαμε όμως και προσπαθήσαμε οι περισσότεροι να τηρούμε τα μέτρα προστασίας.
Έχουμε φτάσει λοιπόν ένα μήνα πριν το άνοιγμα των Πανεπιστημίων. Η απόφαση της κυβέρνησης για διά ζώσης εκπαίδευση τηρουμένων των μέτρων μας γεμίζει όλους με αισιοδοξία και ελπίδα. Δεν θα πρέπει όμως να αφήσουμε τον ενθουσιασμό μας να μας συνεπάρει.
Οφείλουμε ως υπεύθυνοι, ευαίσθητοι και συνειδητοποιήμενοι πολίτες να πράξουμε ευλαβικά τα δέοντα, ώστε να πάρουμε μια και καλή τη ζωή μας πίσω και να μην την ξανά απολέσουμε.
Έχουμε χρέος ως νέοι άνθρωποι και δυνάμει επιστήμονες να επιδείξουμε υπεύθυνη στάση και να εμπιστευθούμε την επιστήμη της Ιατρικής και τις υποδείξεις των ειδικών για ασφαλή κοινωνική συναναστροφή. Οφείλουμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε, ώστε οι πανεπιστημιακές αίθουσες να μείνουν ανοιχτές. Μόνο έτσι θα μπορέσει να προχωρήσει ομαλά η ακαδημαική κοινότητα , το επιστημονικό έργο και ευρύτερα η ζωή των φοιτητών.
Μεγάλη ευθύνη όμως σε αυτό θα έχει και η ίδια η Κυβέρνηση με τα μέτρα προστασίας που θα λαμβάνει. Σαφώς προέχει η δημόσια υγεία, πλέον όμως θα πρέπει να τεθεί στο κέντρο της προσοχής και η εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες της. Το Πανεπιστήμιο δεν είναι για εμάς μόνο ένας χώρος απόκτησης γνώσεων.
Το Πανεπιστήμιο για εμάς είναι χώρος υγιούς κοινωνικής αλληλεπίδρασης, χώρος ιδεών, Παιδείας, πολιτισμού. Το Πανεπιστήμιο για εμάς είναι το δεύτερο σπίτι μας. Και το θέλουμε ανοιχτό!
Πηγή εικόνας:neolaiagr
