Του εξωτερικού συνεργάτη, Λάμπρου Μπάλλια,
Ο κινηματογράφος πάντα μπορούσε να ζωντανέψει μέσα από τις λέξεις και τις εικόνες, γιατί σου έδινε την δυνατότητα να τις συνδυάσεις, πολλές φόρες ακόμα και με κλειστά τα μάτια. Κάποιες φράσεις μένουν πάντα σε όλους αποτυπωμένες στην συνεχεία της ημέρας τους. Ίσως κάποιες από αυτές δεν έχουν καμμιά σύνδεση μεταξύ τους, αλλά είναι αρκετές, ώστε να μπορέσω να αναπτύξω μια μικρή ιστορία για την κάθε μια που δεν έχω καταφέρει μέχρι και σήμερα να ξεχάσω.
The Dark Knight – Why so serious?!
Μια τριλογία που έμεινε χαραγμένη σε όλους του θεατές παντού και πάντα. Σίγουρα όμως αυτό που έμεινε χαραγμένο πραγματικά και συναισθηματικά, βαθιά σε όλους μας, είναι η ερμηνεία του Heath Ledger ως Τζόκερ. Η τρομακτική του αύρα προσπαθούσε να ισορροπήσει στα όρια του ρεαλισμού και της υποκριτικής. Ανήμπορα βεβαία να συνυπάρξουν, επικράτησε η καθηλωτική αλήθεια σε κάθε βλέμμα, λέξη και κίνησή του, αφήνοντας απαρηγόρητο κάθε πιθανό επικριτή του. Δείχνοντας τι σημαίνει πάθος για αυτό που αγαπάς στην οθόνη, την ώρα που είσαι κρεμασμένος από μια κλωστή στην ζωή. Ο Michael Caine, ως μπάτλερ, στην περίφημη σκηνή του ασανσέρ, είχε πει σε έναν δημοσιογράφο ότι, ανοίγοντας τις πόρτες του ασανσέρ και αντικρίζοντας τον Heath Ledger, πραγματικά ανατρίχιασε σαν να ξέχασε ότι υποδύεται ρόλο σε ταινία.
Το Why So Serious?, λοιπόν, έμεινε χαραγμένο στην σκηνή με το μαχαίρι, που εξηγεί την ιστορία με το περίφημο χαμόγελό του και την παρανοϊκή απόκτησή του, που καλό είναι όσοι δεν έχετε δει ή δεν θυμάστε, να εκμεταλλευτείτε την καραντίνα, για να το θαυμάσετε. Αν μπορούσα να κάνω μια σύντομη αναφορά στον Heath Ledger, κατά την γνώμη μου, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι δεν είναι ούτε ο ρόλος του ως Τζόκερ ούτε η συγκεκριμένη φράση. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό ήταν οι απεριόριστες δυνατότητές του, η συναισθηματική και καλλιτεχνική του ψυχή, αλλά και πόσα ακόμα θα μπορούσε να προσφέρει σε αυτόν τον κόσμο και στους γύρω του.
Toy Story – To infinity and beyond
Σίγουρα όλοι έχουμε όρια στο κάθε τι, σε δυνατότητες, σε φαντασία, σε αντοχή, σε συναισθήματα. Σίγουρα όμως στο χτίσιμο αυτών των ορίων βοηθούν ακόμα περισσότερο η αναγνώρισή τους. Τι θα γινόταν αν ο άνθρωπος δεν αναγνώριζε τα όριά του και δεν μπορούσε να κοιτάξει το ταβάνι του από καμιά πλευρά του κόσμου του ή και του δωματίου του; Το toy story δεν είναι μια ιστορία για παιχνίδια που ζωντανεύουν και προσφέρουν ξεκαρδιστικές στιγμές. Είναι όμως μια ιστορία για τα παιχνίδια που μεγάλωσαν ένα παιδί, το κάθε παιδί. Τον μαγικό εσωτερικό του κόσμου που δημιούργησαν, την απεριόριστη φαντασία που δεν τόλμησαν ποτέ να τους τετραγωνίσουν και μια δυνατότητα να μπορέσει να δει περισσότερα από όσα μπορεί πραγματικά να κοιτάξει. Δεν είναι η νοσταλγία μέσα από την προσπάθεια των παιχνιδιών να μην τους παρατήσει και να παίζει μαζί τους, απλά προσπαθούν να του θυμίσουν ότι είτε δεν ξαναπαίξουν μαζί του είτε να μην ξεχάσει ποτέ την αθώα και παιδική του πλευρά. Μονό αυτή είναι ικανή να μας πάει στο άπειρο και ακόμα παραπέρα.
Nemo – Just keep swimming
Όποιος ενήλικας σχολιάσει ότι δεν τον άγγιξε η συγκεκριμένη ταινία, είναι ψεύτης, μεγάλος σε ηλικία μεν, ψεύτης δε. Αφού ο μικρός Νέμο χάθηκε στην άλλη άκρη του ωκεανού αγκαλιάζοντας τα θυμωμένα του νερά, ο πατέρας του, παρέα με την αξιαγάπητη Ντόρι, ξεκίνησε ένα ταξίδι αναζήτησης για τον μικρό του θησαυρό. Η διαδρομή ήταν δύσκολη και πολλές φόρες επικίνδυνη, αλλά και απελπιστικά ατελείωτη. Αυτές είναι όμως οι στιγμές που χρειαζόμαστε κάποιον δίπλα μας, να μας μετατρέψει το κίνητρο σε λόγο και τον λόγο σε θέληση για όλα. Ένα άτομο που θα μας σηκώσει από το πάτωμα ή τον βυθό και με ένα απλό “Just keep swimming” θα μας αφυπνίσει από τον κόσμο που ζούμε και θα μας θυμίσει πόσους ακόμα μπορούμε να δημιουργήσουμε. Μια μικρή παιδική ιστορία για έναν μεγάλο, ανώριμο κόσμο. Μια φράση που μεταμορφώνει την προσωπική θέληση σε μια πανέμορφη ανιδιοτέλεια σε κάθε τι που πάμε να αντικρίσουμε. Τι και αν δεν είσαι ψάρι; Κολύμπα.
The fault in our stars – Okay. Okay.
Η συγκεκριμένη ταινία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ρομαντική, δραματική ή κοινωνική. Είναι μια ιστορία που μπορεί να περιβάλει όσα νομίζεις, αλλά στο τέλος του δρόμου δεν υπάρχει κάποια λέξη η ταμπέλα όπου χρειάζεται να παγιδευτεί ο πανέμορφος σκοπός της. Μια ιστορία συναισθημάτων ανάμεσα σε ένα αγόρι που έχει σχεδόν ένα χρόνο το σώμα του να δείξει την παρουσία καρκίνου και μια κοπέλα που βρίσκεται σε ένα θεωρητικά κρίσιμο στάδιο για την συνεχεία της «ιστορίας» της. Οι δυο τους αναπτύσσουν μια μοναδική σχέση, που αν μπορούσε να καταγράφει σε ένα βιβλίο, θα ήταν σίγουρα η πρώτη φόρα που κάποιος γραφεί μια τέτοια ιστορία. Μπορεί να έχουν όσα χρειάζονται, αγάπη, τρέλα, ευτυχία, δίψα για ανακάλυψη καινούριων κόσμων, αλλά σίγουρα δεν έχουν χρόνο. Μπορεί όμως το θέμα να μην είναι ο χρόνος που έχει απομείνει, αλλά το με ποιον τρόπο θα τον σταματήσουν. Μερικές φόρες έρχεται αυτή η μοναδική φορά στην ζωή σου που οι πράξεις και κυρίως οι λέξεις, δεν είναι ικανές να ζωγραφίσουν εκείνο το «αμετάφραστο συναίσθημα». Okay? Okay.
♾️
