Άρθρο του εξωτερικού συνεργάτη, Χρίστου Σαββουλίδη,
Αναποφάσιστοι, αυτή η μάστιγα. Κάθε δελτίο ειδήσεων, γνωστών και άγνωστων τηλεοπτικών σταθμών, έχει περιγράψει με ποικίλους τρόπους και ιδιαίτερη φαντασία τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους κάθε φορά που παρουσιάζεται μια δημοσκόπηση.
Άλλοτε είναι οι ανεύθυνοι απολιτίκ πολίτες, και άλλοτε είναι «το μήλον της Έριδος» που θα «δώσει την αυτοδυναμία στον χ υποψήφιο», εάν ο τελευταίος καταφέρει φυσικά να τους προσελκύσει. Όμως κακά τα ψέματα, είναι δύσκολο να είσαι αποφασισμένος ψηφοφόρος όταν οι ίδιοι αυτοί που διεκδικούν την ψήφο σου μοιάζουν μπερδεμένοι. Μια μικρή διευκόλυνση φυσικά, θα μπορούσε να είναι μια γρήγορη (και ολιστική θα έλεγε κανείς) ματιά στα πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα από τα συνέδρια των τριών επικρατέστερων κομμάτων, καθώς και οι προβλέψεις για τον χρόνο των επόμενων εκλογών.
Ξεκινώντας από το πιο πρόσφατο συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ή ΚΙΝ.ΑΛ., ή ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΚΙΝ.ΑΛ, ή τέλος πάντων ό,τι έχει λιγότερο χρέος από πίσω του, τα πράγματα είναι τόσο μπερδεμένα που καταλήγουν ξεκάθαρα. Δεν υπάρχει Ελληνίδα ή Έλληνας δημοσιογράφος που να μην έχει ρωτήσει τον νέο πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., εάν σκέφτεται να συγκυβερνήσει, και αν ναι με ποιόν. Η απάντηση εδώ δόθηκε με τις αντι-ΣΥ.ΡΙΖ.Α του Νίκου Ανδρουλάκη. Φρόντισε να τονίσει στην ομιλία του πως θα αποφύγει μια συγκυβέρνηση με οικονομικά συμφέροντα, ενώ οι κατηγορίες του στράφηκαν κυρίως εναντίον του Αλέξη Τσίπρα, κατηγορώντας τον για ασθενή μνήμη και για ψευδείς υποσχέσεις απέναντι στον ελληνικό λαό.
Η βασική δέσμευση του Ν. Ανδρουλάκη, ήταν «ένας ισχυρός πόλος διακυβέρνησης απέναντι στη Νέα Δημοκρατία», ασκώντας κριτική σε οποιονδήποτε άλλο εκτός από τη Νέα Δημοκρατία (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων).
Μεγάλο ενδιαφέρον επίσης, είχε και η συσπείρωση των «φθαρμένων» στελεχών του κόμματος, γύρω από τον «άφθαρτο» νέο πρόεδρο. Ο Κώστας Λαλιώτης, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Κώστας Σημίτης, η Άννα Διαμαντοπούλου είναι μερικά από τα ονόματα που τράβηξαν το ενδιαφέρον. Για τον Νίκο Ανδρουλάκη, η παρουσία τους στο συνέδριο έδωσε την αίσθηση (ή έστω την εικόνα) ενότητας που είχε υποσχεθεί. Η απογοήτευση στα πρόσωπα των παραπάνω όμως απέδειξε πως όλοι τους περίμεναν μια πιο ξεκάθαρη απάντηση για την κατεύθυνση του κόμματος και εντέλει έφυγαν με άδεια χέρια.
Το βέβαιο για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι πως ο Νίκος Ανδρουλάκης με τις αποστάσεις που διατηρεί, δεν εμφανίζεται ως δεδομένος σύμμαχος και αφήνει την αξία της συγκυβέρνησης μαζί του να αυξάνεται συνεχώς.
Συνεχίζοντας με το συνέδριο της Ν.Δ. δεν υπάρχουν και πολλά που μπορεί να σχολιάσει κανείς. Και από το βήμα του συνεδρίου του κόμματός του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέφευγε να μιλήσει ανοιχτά για οποιοδήποτε από τα πλέον επίκαιρα προβλήματα των πολιτών, και περιορίστηκε σε προεκλογικού τύπου υποσχέσεις για αύξηση μισθών και φοροελαφρύνσεις, επισημαίνοντας παράλληλα πως οι εκλογές θα γίνουν σε 12 μήνες. Για κάθε δυσαρέσκεια ή πρόβλημα που μπορεί να έχουν οι πολίτες, αποποιήθηκε κάθε ευθύνη και κατηγόρησε την αξιωματική αντιπολίτευση για «κοινωνικό σαμποτάζ».
Στο γαλάζιο συνέδριο όμως, το μόνο που είχε πραγματικό ενδιαφέρον, ήταν η αδιαφορία ακόμη και των ίδιων των στελεχών του. Τα «κουρασμένα χειροκροτήματα» και η διαρκής τάση για την ανάδειξη νέων προσώπων στην Πολιτική Επιτροπή του κόμματος, αποδεικνύει τον προβληματισμό και την δυσαρέσκεια που επικρατεί στην Νέα Δημοκρατία για τις επιδόσεις των οργάνων της. Εκτός λοιπόν από το άρωμα προεκλογικής περιόδου, επανέρχεται και το άρωμα ανασχηματισμού, πιθανότατα με «απολογητικό» χαρακτήρα επιδιώκοντας την λήθη των ψηφοφόρων.
Να σημειωθεί πως τα παραπάνω δεδομένα συλλέχθηκαν χάρη στην εξαιρετική ελευθερία του τύπου που εξασφάλισε η εξαιρετική κυβέρνηση παράλληλα με την εξαιρετική ποιότητα ζωής των πολιτών.
Το συνέδριο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είχε ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος. Το αναπάντεχο γεγονός της υπόθεσης είναι πως μετά από σκληρή μάχη, ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε να συντρίψει όλους τους υπόλοιπους διεκδικητές της προεδρίας του κόμματος και να επανεκλεγεί με το ασύλληπτο 99%. Παρακολουθώντας όμως το συνέδριο από την αρχή, προκύπτει το παρακάτω συμπέρασμα. Οι προσδοκίες από τον πρόεδρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι μεγαλύτερες από ποτέ.
Πριν καν αρχίσουν οι διαδικασίες του συνεδρίου, η γνωστή εσωκομματική αντιπολίτευση, έκανε ό,τι ήταν δυνατό προκειμένου να αποδυναμώσει τον Αλέξη Τσίπρα και να τον απομακρύνει από την βάση του κόμματος. Οι αρχικές ενστάσεις αφορούσαν την εκλογή της ηγεσίας του κόμματος από το συνέδριο και όχι από τα μέλη όπως πρότεινε ο Α. Τσίπρας. Η πρόταση του τελευταίου ωστόσο έγινε αποδεκτή από το 73,5% των συνέδρων και επιβεβαίωσε το ρεύμα του στον στενό εσωκομματικό κύκλο.
Στην συνέχεια άλλη μια κίνηση απελπισίας από την γνωστή «Ομπρέλα» ήταν η εγγραφή μελών και με φυσική παρουσία εκτός από την ηλεκτρονική εγγραφή στην πλατφόρμα isyriza, με σκοπό να κρατήσουν όσο πιο χαμηλά γίνεται τον αριθμό συμμετοχής και να εκθέσουν τον πρόεδρο του κόμματός τους. Μετά όμως κι από αυτή τους την αποτυχία, είναι ξεκάθαρο πως τα εσωκομματικά εμπόδια του Αλέξη Τσίπρα έχουν φύγει και ο δρόμος είναι ανοιχτός για μια μεγάλη προεκλογική εκστρατεία, προσηλωμένη στην ανατροπή της δεξιάς.
Η στρατηγική και «σαφής» ασάφεια του Ν. Ανδρουλάκη, η αυξανόμενη πίεση και φθορά του Κ. Μητσοτάκη, και το μεγάλο διακύβευμα στα χέρια του Α. Τσίπρα, πλαισιώνουν την ταραγμένη πολιτική επικαιρότητα στην Ελλάδα.
Το μόνο βέβαιο επίσης για τον χρόνο των εκλογών είναι ότι μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή. Οι αστοχίες της κυβέρνησης, η μία μετά την άλλη, αναβάλουν την ημερομηνία των εκλογών καθώς οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές για τον πρωθυπουργό τώρα, χωρίς αυτό να σημαίνει θα είναι καλύτερες αργότερα. Όσες ευθύνες κι αν προσπαθούν να ρίξουν οι πολιτικές ελίτ στους αναποφάσιστους και στην αποχή, εντέλει είναι η δική τους ανασφάλεια και αβεβαιότητα που τις ενισχύει.
