Όπως όλα τα αριστουργήματα του ελισαβετιανού δράματος, έτσι και ο Οθέλλος είναι αναμφισβήτητα ακόμη ένα περίπλοκο έργο με πολλαπλά ηθικά μηνύματα. Συγκεκριμένα καλεί τους σκηνοθέτες να το επεξεργαστούν παρουσιάζοντας με ευλάβεια και σεβασμό στο πρωτότυπο έργο , την υπόθεση αλλά και το νόημα του έργου, μέσα από τις ερμηνείες των καλλιτεχνών στους ρόλους τους.
Φυσικά μιλάμε για την υπερπαραγωγή του Αιμίλιου Χειλάκη και του Μανώλη Δούνια οι οποίοι επιστρέφουν αυτό το καλοκαίρι με έργο του Βρετανού δραματουργού, τον «Οθέλλο». Αν και στη σκηνοθεσία τους δεν εντοπίζει κανείς μια ανανεωτική ή ευφάνταστη ματιά απέναντι στο έργο του Σαίξπηρ, εντούτοις δημιουργούν μια παράσταση δίχως σκηνοθετικές προσποιήσεις και φλυαρίες. Η ιστορία του γενναίου, αλλά περιθωριοποιημένου λόγω χρώματος και καταγωγής, «Μαυριτανού» στρατηγού, που καταλλήγει να σκοτώσει την σύζυγό του Δυσδαιμόνα, αφού έχει πέσει στην παγίδα της ζήλιας που του έχει εμφυτεύσει το μυαλό ο πανούργος Ιάγος.
Δεν θα μπορούσε η παράσταση να γίνει επιτυχία μιας και οι συντελεστές της είναι τα καταλληλότερα και ποιο ικανά στον χώρο του θεάματος για να ντύσουν το έργο. Η ανατριχιαστική μουσική του Δημήτρη Καμαρωτού τονίζει τα δυνατά σημεία της παράστασης, και μαζί με τα άτολμα, αλλά καλόγουστα κοστούμια από του Μάκη Τσέλιου γέμισαν την σκηνή μαύρο, λευκό και μπεζ και έδωσαν ένα ποιο ρεαλιστικό ύφος στο σύνολο του έργου.
Τα πρόσωπα του έργου αποτελούσαν ένα οργανικό και ομαδικό σύνολο με τον ενδεκαμελές θίασο και επικεφαλή τον Γιάννη Μπέζο στον ομώνυμο ρόλο, τον Αιμίλιο Χειλάκη ως πανούργο και συμπαραστάτη Ιάγο, την Μάιρα Γραβάνη ως τραγική Δυσδαιμόνα, την Μυρτώ Αλικάκη (Αιμίλια), τον Κώστα Κορωναίο (Βραυάντιος), τον Αλέξανδρο Βάρθη (Κάσσιος) και τους Κωνσταντίνο Γαβαλά (Ροδρίγος), Κρις Ραντάνοφ (Μοντάνος), Μανώλη Δούνια (Δόγης), Ελευθερία Κοντογεώργη (Μπιάνκα) και Νίκο Τσιμάρα (Λουδοβίκος).
Πηγή φωτογραφίας: Athens voice
Το σκηνικό οικοδόμημα αναμφισβήτητα προσθέτει τον δικό του χαρακτήρα στη μέσα από τα λευκά τρισδιάστατα γράμματα που βρίσκονται πάνω στη σκηνή. Στο κέντρο της σκηνής, ποιο μεγάλο από τα υπόλοιπα γράμματα, επιβλητικό και έντονο, το γράμμα όμικρον, δίνοντας έτσι την αίσθηση μιας γαμήλιας γιορτής που στεφανώνει τον «αφύσικο» για τα μέτρα της εποχής έρωτα ανάμεσα στον Οθέλλο και την αρχοντοπούλα Δυσδαιμόνα (η διαμόρφωση του χώρου είναι δημιούργημα της Κατερίνας Χάρου). Η κάθε αλλαγή στην διαμόρφωση και μετακίνηση των γράμματών πάνω στην σκηνή, αποσκοπούσε στο κεντρικό μήνυμα του έργου τόσο στο ξεκίνημα όσο και στο τελείωμα της παράστασης, κάνοντας ένα ολοκληρωμένο πέρασμα της ιστορίας από τους ηθοποιούς, χωρίς να έχει τέλος ούτε αρχή η υπόθεση. Και όσο η ιστορία εξελίσσεται ανάμεσα στον Οθέλλο, τον Ιάγο και την Δυσδαιμόνα, τα υπόλοιπα γράμματα σχηματίζουν λέξεις που τονίζουν τα κεντρικά σημεία της αφήγησης, κάτι σαν επικεφαλίδες, «Βενετία», «Ξένος», «Άλλος». Και στο τέλος ένα τεράστιο «Γιατί», όταν όλα πια έχουν φτάσει στο αποκορύφωμα, όταν όλα πια έχουν καταστραφεί, με την βία και το αίμα.
Τώρα στο θέμα των ερμηνειών αυτή που πραγματικά αξίζει συγχαρητήρια είναι αυτή του Αιμίλιου Χειλάκη που είναι ίσως από τις πιο εντυπωσιακές, πολυμορφικές και έντονες του φετινού καλοκαιριού. Επίσης η ηθοποιός που υποδύεται την πιστή υπηρέτρια Αιμιλία, δίνει ένα μικρό μανιφέστο την ώρα του μονολόγου της για την θέση των γυναικείων δικαιωμάτων και ισότητας των δύο φύλων, κάτι που δεν είναι απόλυτα ευδιάκριτο από τη Μυρτώ Αλικάκη χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υστερεί σε στην υποκριτική της ικανότητα. Αντιθέτως, ο ρόλος της συζύγου του Οθέλλου, αυτός της Δυσδαιμόνας (Μάιρας Γραβάνη) αν και περιορισμένος και κοφτός, είναι αρκετά έντονος συναισθηματικά, με εύστοχες λέξεις που παρουσιάζουν την δύναμη της αγάπης της. Ο καταξιωμένος Κώστας Κορωναίος χρωματίζει εύστοχα τις συναισθηματικές διακυμάνσεις του έργου και έμεινε πιστός στο πνεύμα του δημιουργού. Αντιθέτως η ερμηνεία του Μανώλη Δούνια στο ρόλο του Δόγη ταιριάζει περισσότερο σε ένα άλλο είδος θεάτρου, όχι και τόσο του δραματικού και δεν περιπλέκει αρκετά το υπόλοιπο σύνολο. Ο Αλέξανδρου Βάρθη παρουσιάζει με ακρίβεια το γενικό αίσθημα της εποχής για την δολοπλοκεί και την ζήλεια για το άγνωστο, τον ξένο, ενώ η Ελευθερία Κοντογεώργη, ο Κρις Ραντάνοφ και ο Νίκος Τσιμάρας συμπληρώνουν το θίασο και συντελούν αναπόσπαστο κομμάτι για την ροή της παράστασής χωρίς όμως την πλήρη παρουσίαση των υποκριτικών τους ικανοτήτων.
Πηγή φωτογραφίας: avgi.gr
Θα μπορούσε κάνεις να πει πως η παράσταση έχει πολλά στοιχεία της σημερινής κοινωνίας, μιας κοινωνίας που με μεγάλη ευκολία επηρεάζεται από τους τρίτους, διαστρεβλώνει τις σχέσεις και τα λόγια του λαού της και σπέρνει την διχόνοια, αμελώντας την δύναμη της αγάπης και της εμπιστοσύνης. Αναμφισβήτητα είναι μια παράσταση και ένα θεατρικό έργο που σου αφήνει πολλά ερωτήματα και προβληματισμούς να λύσεις, φεύγοντας από εκεί. Αξίζει την παρακολουθήσει της αλλά μόνο αν είστε σε θέση να αφουγκραστείτε τους προβληματισμούς της !!!
