Άρθρο της εξωτερικής συνεργάτιδος, Αναστασίας Καραζεπούνη,
Πρώτη ταινία για το 2022 και δεν θα μπορούσε παρά να είναι μια – σχεδόν αναπάντεχα – ρομαντική, αισθηματική, ιταλική κομεντί. Τα μεσογειακά πλάνα από την πανέμορφη Ρώμη δεν μας δημιουργούν μόνο την ανάγκη να βρεθούμε εκεί και να εξερευνήσουμε το τοπίο, μα συνάμα μας προκαλούν πλήθος σκέψεων και συναισθημάτων, καθώς ξετυλίγουν μια… ελαφρώς μπερδεμένη ιστορία.
Το Quattro metà (Δείπνο για 4), αποτελεί σενάριο του Martino Coli, ενώ την σκηνοθεσία ανέλαβε ο Alessio Maria Federici και πρόκειται για μια ιταλική παραγωγή του 2022 που πραγματεύεται ένα αρκετά αμφιλεγόμενο ζήτημα – το οποίο ενδεχομένως όλους μας απασχολεί έστω και μια φορά στην ζωή – την ύπαρξη ή όχι αυτού που αποκαλείται «αδελφή ψυχή». Πριν βιαστείτε – όσοι ρομαντικοί – να ενθουσιαστείτε, πρέπει να αναφέρουμε ότι το σενάριο δεν τάσσεται υπέρ της αναμενόμενης θεώρησης.
Ας πιάσουμε όμως την ιστορία από την αρχή. H Gioulia (Matilde Gioli), μαθηματικός, γυναίκα με περίσσεια αυτοπεποίθηση και απόλυτη σιγουριά για τον εαυτό της, καθώς και η Chiara (Ilenia Pastorelli), αναισθησιολόγος, προσιτή και φαινομενικά ατάραχη, με απόλυτη επίγνωση των επιθυμιών και προσδοκιών της όσον αφορά τους συντρόφους της, είναι 2 φίλες καλεσμένες σε ένα βραδινό τραπέζι από ένα φιλικό ζευγάρι.
Στο μεταξύ, εξίσου καλεσμένοι θα είναι και οι Dario (Giuseppe Maggio), ένας νέος δικηγόρος με επίγνωση της γοητείας του, όχι ιδιαιτέρως ώριμος όσον αφορά τις σχέσεις του, με καλά κρυμμένες ευαισθησίες, και Matteo (Matteo Martari), ο οποίος εργάζεται σε εκδοτικό οίκο, είναι φιλήσυχος, μα ταυτόχρονα γεμάτος ενέργεια για ζωή, περιπέτεια, χαρακτηρίζεται από προθυμία και κατανόηση για τους άλλους.
Πηγή εικόνας: gizmostory.com
Οι 4 πρωταγωνιστές της ταινίας μας δεν βρίσκονται, φυσικά, τυχαία καλεσμένοι εκεί. Ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των ηρώων – οι οικοδεσπότες – έχουν προηγουμένως συζητήσει για εκείνους, τους έχουν παρατηρήσει και έχουν πλάσει μερικά σενάρια με το νου τους για το ποιοι – και πώς – θα ταίριαζαν σαν σύντροφοι μεταξύ τους.
Καθώς η ιστορία προχωρά όμως και έχοντας φτάσει μέχρι το σημείο όπου η Gioulia και ο Dario έχουν ολοκληρώσει το πρώτο τους ραντεβού, καθώς και ο Matteo με την Chiara, ο χρόνος γυρνά πίσω και οι συνδυασμοί ανατρέπονται.
Δύο διαφορετικές ιστορίες πλάθονται από την αρχή, όπου τελικά μια συνάντηση της Gioulia με τον Matteo τους οδηγεί στο πρώτο ραντεβού και τον Dario με την Chiara σε μια σχέση φιλίας με… ερωτικό προσανατολισμό.
Αν και αρχικά σαν θεατές δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε την ροή και – κυρίως – τον λόγο της παράλληλης εκτύλιξης τεσσάρων διαφορετικών σχέσεων με τους ίδιους πρωταγωνιστές, η συζήτηση του ζευγαριού – οικοδεσποτών, διαλευκαίνει σύντομα το τοπίο, καθώς, εξιστορώντας αυτές τις ιστορίες σε ένα άλλο φιλικό ζευγάρι, τους ενημερώνουν ότι δεν συνέβησαν πράγματι και οι 4 ιστορίες – θα ήταν αδύνατον άλλωστε – αλλά επικαλούνται υποθετικά σενάρια – χωρίς να φανερώσουν ποτέ ποιοι πραγματικά είναι μαζί – προκειμένου να δικαιολογήσουν την άποψή τους ότι η ιδέα της «αδελφής ψυχής» είναι κάτι το σχετικό και περισσότερο… ουτοπικό.
Πηγή εικόνας: showinair.news
Η σκέψη πίσω από όλη την ιστορία είναι πως στην πραγματικότητα οι άνθρωποι βρισκόμενοι σε μια σχέση, προσπαθούν, αλλάζουν και εν τέλει επιδιώκουν να προσαρμοστούν σε μια συνθήκη, προκειμένου να ταιριάξουν με τον άνθρωπο που επέλεξαν να ξεκινήσουν αυτό το ταξίδι. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν να ταιριάξουν όλοι με όλους φυσικά, αλλά ότι εφόσον οδηγηθούμε σε μια επιλογή, οι υπόλοιπες παύουν να υπάρχουν. Αλλάζουμε και έτσι αλλάζουν και οι επιλογές μας.
Μένει να φανεί αν αυτή η επιλογή θα αντέξει στον χρόνο.
Πρόκειται γενικά για μια μικρού μήκους ταινία, με διάρκεια μόλις 90 λεπτά. Μέσα σε αυτόν τον χρόνο, τόσο το σενάριο όσο και η έξυπνη σκηνοθεσία, με απρόσμενες εναλλαγές και αναπάντεχες εξελίξεις, όμορφους διαλόγους, που ξεδιπλώνουν τον συναισθηματικό κόσμο των ηρώων, κατορθώνουν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο, να προσφέρουν γέλιο, ενθουσιασμό, αγωνία, προσμονή, καθώς και μια αίσθηση οικειότητας, που προκύπτει από την ταύτιση σε κάποιον βαθμό με τα γεγονότα, τις αντιδράσεις, τις σκέψεις και τους προβληματισμούς των πρωταγωνιστών.
Αν ακόμη αναρωτιέστε, τότε ναι, το τελικό πλάνο θεωρώ είναι αυτό που δίνει την απάντηση για το ποιες δύο, από τις τέσσερις ιστορίες, όντως έλαβαν χώρα, λύνοντας το μυστήριο. Κατ’ εμέ, η κατάληξη ήταν ανακουφιστική αν και δεν φάνηκε κατά την διάρκεια της ταινίας να υπάρχει κάποια πρόθεση από τον σεναριογράφο να προετοιμάσει το έδαφος για μια ενδεχόμενη «ιδεατή κατάληξη». Και οι 4 ιστορίες έμοιαζαν εξίσου πιθανές, με την δική τους γοητεία και προσπάθεια. Αλλά τελικώς, μονάχα οι 2 είναι αληθινές.
Ίσως να ήταν όμως αυτές τελικά και οι «ιδεατές» επιλογές. Εκτός και αν…
Πηγή αρχικής εικόνας: leisurebyte.com
