Του εξωτερικού συνεργάτη, Λάμπρου Μπάλλια
Ο κινηματογράφος ως έβδομη τέχνη διατηρεί και εξελίσσει με το πέρασμα του χρόνου μια πολύπλευρη και πλουσιοπάροχη προσωπικότητα. Μια προσωπικότητα διαφορετική από τις υπόλοιπες τέχνες. Έτοιμη να συναρπάσει κάθε ρίζα συναισθημάτων και να μετατρέψει την επιθυμία μας για αλλαγή σε εθισμό. Οι προοπτικές έμπνευσης και δημιουργικότητας είναι απεριόριστες σε έναν κόσμο γεμάτο διαφορετικούς χαρακτήρες, διαφορετικά σενάρια, πάθη, ταλέντα και φαντασιώσεις, που παραδόξως οδηγούν παρορμητικά σε μια άβυσσο αισθήσεων και δημιουργιών με σύνορα το άγνωστο. Υπάρχουν, όμως, κάποιες ταινίες σταθμοί, φέρνοντας ριζικές αλλαγές στην αγαπημένη μας τέχνη, αλλάζοντας εποχές, προκαταλήψεις, ιδεολογίες και καινοτομίες ετών, μέσα σε δυο ώρες. Αυτή εξάλλου είναι και η ξεκαρδιστική ισχύς του κινηματογράφου. Θα μπορούσαν να επιλεχθούν άπειρα έργα, blockbuster μέχρι και franchises. Αντιθέτως, διάλεξα στα μέγιστα αντικειμενικά όρια που μπορώ να φτάσω και ανά κάθε 20ετια, ιστορίες που καθιέρωσαν τις αλλαγές στην κινηματογραφική ιδεολογία και την εγκεφαλική αφύπνιση του θεατή, οι οποίες διατηρούν την παρουσία τους μέχρι και σήμερα.
Πηγή:PremiumBeat.com
Citizen Kane (1941)
Ο πυλώνας, όχι μόνο του άρθρου, αλλά και ολοκλήρου του κινηματογράφου. Η ταινία έφτασε σε μια περίοδο όπου κανείς δεν ήταν έτοιμος για ένα τέτοιο αριστούργημα. Το να παρακολουθεί κάποιος με ελάχιστες γνώσεις κινηματογράφου τον Πολίτη Κέιν αποτελεί την εικονική έκδοση της ελεύθερης πτώσης με αλεξίπτωτο. Μια ιστορία που δείχνει την εύθραυστη ιδιοτροπία της ερμηνείας μια ανθρώπινης ζωής, μιας ζωής που δεν βρίσκεται σε πορεία παλμού, αλλά μέσα σε ένα μυστήριο ακατάπαυστου κινηματογραφικού ταξιδιού. Όσο περισσότερο σας μπερδέψω σεναριακά, τόσο το καλύτερο, μιας και είναι μια ιστορία που θα ήταν άδικο να μην την ανακαλύψετε μόνοι σας. Ένα έργο που έδωσε ζωντάνια στην φωτογραφία, βάζοντας την στην καρδιά του κινηματογράφου, προσφέροντας απερίγραπτα συναισθήματα οπτικής απόλαυσης, δίνοντας πνοή στις σκηνοθετικές γωνιές και στο βάθος της σκηνής, ανέδειξε τεχνικές ανατριχιαστικά καινοτόμες και διαχρονικές, που από αποτελούν αναγκαίο μάθημα για κάθε ανερχόμενο άτομο του χώρου. O κινηματογράφος χωρίς πολίτη Κέιν θα ήταν μια λάθος στροφή.
Πηγή: amazon.com
12 angry men (1957)
Η ταινία αναφέρεται στην διαδικασία μιας απόφασης ενόρκων για την δολοφονία ενός πατερά από τον ίδιο του 18χρονο γιο. Δώδεκα συνηθισμένοι άνθρωποι έχουν στα χέρια τους τον έλεγχο, αλλά και την ευθύνη της συνέχειας της ζωής ενός νεαρού. Μια απόφαση που δείχνει προμελετημένη και καταδικασμένη μεν, κρύβοντας ίχνη, ψυχικούς ενδοιασμούς και ακόρεστη ψυχραιμία δε, θα ανατρέψει μια για πάντα τις ανυπόμονες εκδοχές σας. Η ιστορία αποτελεί το ξεκίνημα μιας πηγής για τον κινηματογράφο, γεμάτη σύνθετους διάλογους, πολύπλοκες σεναριακές τροπές και συμπερασματικά μονοπάτια που απογειώνουν το σενάριο. Δίνοντας ανατριχιαστική λεπτομέρεια στην σύνδεση συναισθημάτων – διαλόγου, έδειξε πως ένα αριστούργημα μπορεί να κριθεί στις λεπτομέρειες και να γυριστεί σε μονό ένα δωμάτιο με 12 στόματα. Η τέχνη της διαπραγμάτευσης που διδάσκεται σε πολλές σχόλες μάρκετινγκ σε όλο τον κόσμο, φέρνει ως παράδειγμα σε αρκετά πανεπιστήμια το μοτίβο και τις τεχνικές των συγκεκριμένων διαλόγων, γεγονός πρωτοποριακά αξιολάτρευτο για τον κινηματογράφο των 60s.
Πηγή: Letterboxd
Stalker (1979)
Μια ταινία άγνωστη στο ευρύ κοινό, αν και δημιούργησε τεράστιες ιδέες και άνοιξε δρόμους στους ίδιους του καλλιτέχνες, έγινε γνωστή και λατρεύτηκε ως κινηματογραφικό μνημείο μιας ζωής. Το Stalker αναφέρεται στην απόφαση δυο ανθρώπων να πάνε στο “the Zone”, μια απαγορευμένη περιοχή, όπου ο κάθε ένας για τους δικούς του λόγους, ένιωσε μια φυσική έλξη προς την κατεύθυνσή της. Η ταινία αντικατοπτρίζει τις επιθυμίες, τα ερωτήματα και το πνευματικό ταξίδι ανακάλυψης στην πιο πιθανή αγνή μορφή που μπορεί να αγγίξει η αθωότητα του κινηματογράφου. Αλλάζοντας για πάντα την γλώσσα του σινεμά, οι φωτογραφίες οδηγούν ψυχικά τον θεατή σε μια ανήμπορη μετάφραση αισθήσεων, που εν τέλει μπορεί να οδηγήσει σε ανυπόφορη δίψα για ανακάλυψη. Αυτό το αριστούργημα βρίσκεται κρυμμένο ανάμεσα σε εικόνες που ξεκλειδώνουν σε ένα ακόμα επίπεδο το βάθος των σκέψεών μας και στην ασυγκράτητη επιθυμία του ανθρώπου να φτάσει στις απαντήσεις που θέλει ή στα ερωτήματα που χρειάζεται.
Πηγή: screenrant.com
Fight club (1999)
Ένας κινηματογραφικός σταθμός και ένας γλυκόπικρος επίλογος σε μια ιδιαίτερη δεκαετία για το άσπρο πανί. Μια ιστορία που αναφέρεται στους προσωπικούς μας δαίμονες, στην αυθόρμητη «δολοφονία» μιας ρουτίνας ή στην απελευθέρωση μιας ψυχής, γεμάτης πάθος, αδρεναλίνη και κοινωνική ανωριμότητα. Ίσως η καλύτερη έκδοση του εαυτού μας είναι εκείνη που τολμάει να κάνει κάθε τι που εμείς έχουμε αποτρέψει. Το fight club ήρθε να καθιερώσει και να μοντερνοποιήσει τον όρο του cult cinema, γενόμενη η καλύτερη cult ταινία της εποχής. Για αρκετούς κατατάσσεται στις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, για έμενα είναι ένας κινηματογραφικός φίλος απέναντι σε κάθε προσωπικό εμπόδιο. Ακαθόριστη γνώση, αμετάφραστη έκρηξη αποφάσεων και ακαταλόγιστη μελλοντική τροπή, οδηγούν στα σχέδια που κανέις δεν πρέπει να κάνει. Χωρίς σχέδια δεν υπάρχει ο φόβος της αποτυχίας, όχι όμως κάθε αποτυχίας, αλλά της προκαθορισμένης. Τα ασχεδίαστα όνειρα θα είναι πάντα τα καλυτέρα και ίσως αυτά που θα πραγματοποιηθούν σε μια μέρα ή μια στροφή.
Πηγή αρχικής εικόνας: LiveAbout.com
