Της εξωτερικής συνεργάτιδος, Εύας Χουδαλάκη,
Το 1968 οι Beatles ηχογράφησαν το ”I want to hold your hand” και από τις 27 Οκτωβρίου μέχρι τις 13 Φεβρουαρίου, ο εμπνευσμένος από το τραγούδι, Τάσος Ιορδανίδης, μάς χαρίζει μία μοναδική παράσταση με κέντρο τις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις, μία παράσταση που μας αφορά όλους.
Το «Θέλω να σου κρατώ το χέρι» είναι ένα μοναδικό έργο του Τάσου Ιορδανίδη σε σκηνοθεσία της Θάλειας Ματίκα, οι οποίοι είναι και οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες του έργου.
To έργο παρουσιάζει δύο ενήλικους ανθρώπους, οι οποίοι, θέλοντας να ξεφύγουν από τη ζωή τους συναντιούνται σε ένα ξενοδοχείο ημί-διαμονής, έχοντας θέσει τους κανόνες τους, για να περάσουν καλά. Τα προσωπικά τους, λοιπόν, δεν θα μπαίνουν στο δωμάτιο σε αυτές τις έξι συναντήσεις. Αυτό όμως αλλάζει πολύ γρήγορα, καθώς έχουν τόσο ανάγκη να ακουστούν και να μιλήσουν, να μιλήσουν για αλήθειες, τις δικές τους αλήθειες. Σταδιακά, ξετυλίγουν το παρελθόν τους και μιλούν για τις οικογένειές τους και την κούραση της συγκατοίκησης μετά από τόσα χρόνια γάμου.
Από το πρώτο κιόλας λεπτό, οι εκπληκτικές ερμηνείες και η χημεία των Ιορδανίδη και Ματίκα δεν αφήνουν τον θεατή να ξεφύγει από το έργο. Η σκηνοθεσία της δεύτερης προσεγγίζει με πολύ απλό τρόπο την ευαίσθητη, αλλά και ρεαλιστική πλευρά των σχέσεων.
Η Θάλεια Ματίκα ενσαρκώνει μία δυναμική γυναίκα και μητέρα, που με τα χρόνια έχει κουραστεί με τις επιπολαιότητες του άντρα της. Από την άλλη πλευρά, ο Τάσος Ιορδανίδης υποδύεται έναν συναισθηματικό άντρα, που προσπαθεί να σταθεί ξανά στα πόδια του, αφού η γυναίκα του τον έχει διώξει από το σπίτι.
Τα έντονα ξεσπάσματα της πρώτης συναντούν το ήρεμο και ατάραχο βλέμμα του δεύτερου, δημιουργώντας μία έντονη ατμόσφαιρα στη σκηνή. Προσωπικά, πιστεύω, ότι αυτό που κάνει τη συγκεκριμένη παράσταση να ξεχωρίζει, είναι η προσέγγισή της στον αληθινό έρωτα σε όλες του τις διακυμάνσεις.
Πηγή εικόνας: ertnews.gr
Mία παράσταση γεμάτη αντιθέσεις, από την οποία δεν λείπουν ούτε οι δραματικές ούτε οι κωμικές σκηνές, εκφράζοντας τα σκοτεινά και φωτεινά στοιχεία του έρωτα, ο οποίος μπορεί να φθείρεται στη διάρκεια της καθημερινότητας, αλλά πάντα υπάρχει η ελπίδα να γεννηθεί ξανά.
Κοιτάζοντας το κοινό, βλέπεις ζευγάρια σε νεαρή, αλλά και μεγαλύτερη ηλικία, να ρίχνουν κλεφτές ματιές ο ένας στον άλλον στη διάρκεια των έντονων συζητήσεων και να βιώνουν μαζί με τους πρωταγωνιστές τα συναισθήματα, τις αγωνίες και τις εκρήξεις τους. Η ζήλεια, η απόγνωση και η ενσυναίσθηση είναι μόνο λίγα από τα συναισθήματα που αναπτύσσονται στη διάρκεια των 90 λεπτών της παράστασης.
Η τελευταία σκηνή του έργου, την οποία και δεν θα σας αποκαλύψω είναι εκείνη που καθηλώνει το κοινό.
Ζούμε σε μία εποχή, που τόσο τα επαγγελματικά όσο και τα προσωπικά μας ζητήματα μάς προκαλούν μεγάλα άγχη, τα οποία πολλές φορές νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε. Κρύβουμε τα συναισθήματα και τα προβλήματά μας από τους δικούς μας ανθρώπους, για να τους προστατέψουμε, δημιουργώντας ένα τεράστιο βάρος στον εαυτό μας.
Μήπως ήρθε η ώρα να επαναπροσδιοριστούμε; Γιατί τελικά, αυτό που όλοι λαχταρούμε στο τέλος της ημέρας είναι κάποιον να μας στηρίξει. Κάποιον να μας κρατήσει το χέρι!
