Ο σκοπός του άρθρου δεν αφορά την κριτική της ταινίας. Προσωπικά μου άρεσε, αλλά δεν είμαι ειδικός στο αντικείμενο για να την κρίνω ουσιαστικά. Με αφορμή όμως την ταινία, διερωτώμαι, τι θα πει άνθρωπος του Θεού; Θα ήθελα παρακάτω να διατυπώσω κάποιες σκέψεις μου όσον αφορά το ζήτημα. Γιατί ο κόσμος συρρέει να δει την ταινία;
Αρκετοί άνθρωποι στις μέρες μας τείνουν να μην πιστεύουν σε κάποια θρησκεία ή κάποιον συγκεκριμένο Θεό. Πρόκειται για μια τάση που αυξάνεται συνεχώς στις νεώτερες γενιές μετά το 1990. Από την άλλη, πολλοί εξακολουθούν να ασπάζονται κάποια πίστη, συνήθως εντός ενός τυποποιημένου – τυπολατρικού πλαισίου, πχ λόγω της οικογενειακής παράδοσης, και όχι με τρόπο πνευματικά ουσιαστικό. Φυσικά, όλες οι απόψεις είναι αποδεκτές, αφού η θρησκεία και η πίστη είναι κάτι το ατομικό, το βιωματικό και πολύ προσωπικό που κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει ή επιβάλλει.
Στον Χριστιανισμό, τον οποίο αφορούσε και η ταινία, υπάρχει το πρότυπο του ενάρετου ανθρώπου. Αυτού που αγαπά τον συνάνθρωπο του ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, προέλευσης και δρα ανιδιοτελώς. Άνθρωπος του Θεού λοιπόν, στον χριστιανισμό, είναι αυτός που ακολουθεί αυτές τις αξίες, συνδράμοντας τον πλησίον (ακόμα και με προσωπικό κόστος) και αγαπώντας άνευ όρων τους πάντες – από τους συγγενείς μέχρι και τους άσπονδους εχθρούς -, στοχεύοντας κυρίως στην αλληλοβοήθεια και στην ειρηνική συνύπαρξη όλων. Η υπομονή, η αγάπη και η κατανόηση προς τον συνάνθρωπο είναι βασικές αξίες που έχει ο «Άνθρωπος του Θεού». Στον κόσμο του σήμερα, μια τέτοια φιγούρα ίσως φαντάζει «μυθική», εξαφανισμένη ή και ενοχλητική…
Στην ταινία όλες οι προαναφερθείσες αξίες ενσαρκώνονται στο πρόσωπο του Αγίου Νεκταρίου. Παρακολουθούμε κατά την διάρκεια της ταινίας έναν άνθρωπο που υπομένει την λασπολογία και την δολοπλοκία από τους συνανθρώπους του. Έναν άνθρωπο που υπομένει μία μορφή «μεσαιωνισμού» από τους ανθρώπους. Έναν άνθρωπο που παρά τα εμπόδια και τα δεινά που αντιμετωπίζει καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του συνεχίζει να συμπεριφέρεται με καλοσύνη απέναντι στους άλλους ανθρώπους που τον περιτριγυρίζουν, είτε τον αγαπούν είτε τον διαβάλλουν. Αυτό είναι που τον κάνει «άνθρωπο του Θεού».
Η λασπολογία, η συκοφαντία και η δολοπλοκία, υπάρχουν στις μέρες μας σε μεγάλο βαθμό και θα συνεχίζουν να υπάρχουν. Ανεξάρτητα σε ποια θρησκεία πιστεύει κάποιος, η καλή συμπεριφορά προς τον συνάνθρωπο, οι θετικές και ανιδιοτελείς πράξεις είναι αυτές που θεμελιώνουν έναν καλό/ενάρετο άνθρωπο, έναν «άνθρωπο του Θεού».
Είτε κάποιος πιστεύει στον Χριστιανισμό, είτε κάπου αλλού, είτε και πουθενά, αυτός ο τρόπος ζωής είναι που κάποτε θα μπορέσει να αλλάξει τις σύγχρονες κοινωνίες που μαστίζονται από το μίσος και τις άσχημες προδιαθέσεις.
Ένας τρόπος ζωής, δηλαδή που θα έχει ως επίκεντρο την αγάπη προς τον συνάνθρωπο και την σταδιακή μείωση του τεράστιου εγωισμού που μας κατακλύζει. Ίσως για αυτό τον λόγο και το ευρύ κοινό σπεύδει να δει την πολύκροτη ταινία, η οποία έχει γίνει τεράστια επιτυχία στο ελληνικό box office. Ίσως έχουμε ανάγκη – σήμερα περισσότερο από ποτέ – να γνωρίσουμε, να βιώσουμε, να γίνουμε μάρτυρες τέτοιων τρόπων ζωής, τέτοιων προτύπων, τέτοιων πραγματικών περιπτώσεων.
πηγή εικόνας: tovima.gr
