Άρθρο της εξωτερικής συνεργάτιδος, Μαρίας Νοφκίδου,
Αγαπημένη μου ανθρωπότητα,
Ως ένα από τα πιο κεντρικά πρόσωπα των χριστουγεννιάτικων εορτών, ιδίως για τους μικρότερούς μας φίλους, και μιας που οι γιορτές των τελευταίων ετών πολύ διαφέρουν από τις προηγύμενες, νομίζω ήρθε η ώρα και για μια πιο εναλλακτική επικοινωνία μου, όχι μόνο με τα παιδιά όλου του κόσμου, αλλά με εσένα στο σύνολό σου. Ναι, ο Άγιος Βασίλης, για πρώτη φορά, σου στέλνει γράμμα.
Ομολογώ πως με τα δώρα τα πάω καλυτέρα, όμως θα δεις που και τα απλά λόγια καμιά φορά δεν είναι αυτονόητα, ούτε αντιληπτά από όλους. Και ίσως αυτά να χρειάζεται κανείς για να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα, να απολαύσει τις στιγμές, να απαλύνει τον πόνο, να συναισθανθεί, να μοιράσει χαρά, χαμόγελα και ελπίδα, έστω σε έναν- δυο κοντινούς του ανθρώπους.
Γιατί αυτά αρκούν για να δημιουργηθεί η επιθυμητή αλυσιδωτή αντίδραση που θα συμπαρασύρει προς το καλό όλο και περισσότερους. Δεν φτιάχνουν όλα μέσα σε μια στιγμή. Είπαμε, η μαγική χρυσόσκονη χρησιμεύει μόνο στην εύρεση και διανομή των δώρων. Για όλα τα υπόλοιπα χρειάζεται αγώνας στη ζωή.
Κι αν δεν το ξέρεις, ήρθε ο καιρός, νομίζω, να σου αποκαλύψω πως σε επισκέπτομαι καθόλη τη διάρκεια του χρόνου είτε στα σπιτικά των ανθρώπων, είτε σε μεγάλες πλατείες, είτε στα στενά σοκάκια των πόλεων. Τόσο τα πρωινά όσο και τα βράδια. Επεξεργάζομαι τη ρυμοτομία των πόλεων και καταστρώνω το σχέδιο δράσης μου για κάθε χρονιά. Συνάμα, παρατηρώ τις ανθρώπινες συμπεριφορές και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Τα τελευταία χρόνια, λοιπόν, σε αυτά μου τα ταξίδια αναγνωρίζω πολλά πράγματα αλλαγμένα.
Συγκεκριμένα, το τελευταίο έτος ήρθα αντιμέτωπος με θετικά, αλλά και αρνητικά μηνύματα. Με στενοχώρησαν ο θυμός και η βία εντός και εκτός σπιτιών, η οποία τόσο αντιτίθεται στο μήνυμα της αγάπης και αλληλεγγύης που πρεσβεύω, το μίσος μερικών ανθρώπων προς τη διαφορετικότητα, ο πολλαπλασιασμός των αστέγων που περνούν τις μέρες του χειμώνα με μια μόνο κουβέρτα, η οποία ούτε που καλύπτει τις άκρες των ποδιών τους, αλλά και η ύπαρξη αυτού του θανατηφόρου ιού που κόστισε τη ζωή τόσων ανθρώπων και σκόρπισε τον διχασμό στην ανθρωπότητα.
Αναμφισβήτητα, το 2021 καλύπτεται κι αυτό από το μαύρο σύννεφο του κορονοϊού. Ο τελευταίος όμως, έστω και με τον πιο βίαιο τρόπο, ανάγκασε τον άνθρωπο να αναθεωρήσει οτιδήποτε θεωρούσε δεδομένο, να ευαισθητοποιηθεί βλέποντας τον κίνδυνο να του χτυπά την πόρτα, να σεβαστεί τους γύρω του και να αναλάβει την ευθύνη για να τους προστατέψει, να σταθεί στα πόδια του παρά τις δυσκολίες και να δώσει έναν λόγο ,σε κάποιον συγγενή ή φίλο, να ελπίζει ότι όντως μετά τη βροχή θα υπάρξει ουράνιο τόξο.
Να μιλήσει τρυφερά και μόνο μ’ αυτό να αποτελέσει την αιτία που κάποιος χαμογελά. Να εκτιμήσει ό,τι του έχει προσφέρει η ζωή και να θελήσει να βοηθήσει είτε οργανωμένα (μέσω φιλανθρωπικών οργανώσεων), είτε ατομικά, έστω και με ένα πιάτο φαγητό σε κάποιον που έχει ανάγκη. Μα πόσο επιβλητικό το θέαμα «ενωμένων» οικογενειών, έστω και μέσω μιας οθόνης. Κι αν ακόμη, αυτά δεν αντιπροσωπεύουν ολόκληρη την κοινωνία, αποτελούν σίγουρα πηγή αισιοδοξίας κι όχι απογοήτευσης.
Φυσικά, ως απόλυτος σύμμαχος των παιδιών δεν μπορώ να μην αναφερθώ ειδικά σ’ αυτά. Μπήκα σε σπίτια και είδα πολλά παιδιά πληγωμένα, τραυματισμένα, παραμελημένα με ένα βλέμμα να σε ρωτάει «γιατί». Την ίδια ώρα, φως στο σκοτάδι ρίχνουν τα παιδιά που γράφουν στα γράμματά τους: «Άγιε μου Βασίλη, φέτος δε θέλω κάτι, τα έχω όλα», και δεν αναφέρονται μόνο σε υλικά αγαθά. Όμως, είναι ευθύνη των μεγαλύτερων να τους διδάξουμε να μοιράζονται, να αποτελούν φορείς αγάπης και μια χείρα βοηθείας για τους ανήμπορους συνανθρώπους τους.
Η ενσυναίσθηση και η έγνοια για τους συμπολίτες τους να τους καθοδηγεί για όλη τους τη ζωή. Κι έτσι μόνο οι μελλοντικές γενιές θα είναι εις ολόκληρο καλύτερες από τις δικές μας. Γιατί, ακόμα κι αν δεν το πιστεύεις, ένα μικρό λιθαράκι αρκεί για να νιώσει κάποιος πολλές φορές καλύτερα και να ανοίξει ο δρόμος για ένα καλύτερο αύριο. Εκείνο το «αύριο» που ονειρευόμαστε όλοι για τους μικρότερούς μας φίλους. Αρκετά υπέφεραν τα παιδιά από όλα αυτά, θα πρέπει να τους δώσουμε τόπο να ανασάνουν.
Κι αν μου ζητούσες μερικές χρήσιμες συμβουλές, από τα πρώτα που θα έλεγα θα ήταν τα όνειρα. Αυτά ποτέ να μην τα εγκαταλείπεις και μαζί να παίρνεις το όραμα. Κοιμήσου λιγότερο, αλλά ονειρέψου περισσότερο, γράψε τον θυμό στον πάγο και άφησέ τον να λιώσει με τον πρωινό ήλιο, δείξε την αγάπη σου τόσο αληθινά όσο τα μικρά παιδιά και μην υποθέτεις ότι ο άλλος την γνωρίζει, φτάσε την κορυφή, αλλά πρόσεξε και πώς θα κατέβεις την πλαγιά, κοίταξε από πάνω μόνο για να βοηθήσεις τον πεσμένο να σηκωθεί.
Κι αν αναρωτιέσαι με τα δώρα τι θα γίνει, το άστρο είναι ζωντανό ,ακόμα, και δεν σβήνει.
Με πολλή αγάπη για σένα,
Ο Άγιος Βασίλης
