Είναι μια ταινία βασισμένη στο ομότιτλο manga της μεγάλης συγγραφέως, Yoshitoki Ooima, με τον τίτλο ‘Κοe no Katachi‘ και αναφέρεται στην ιστορία της κωφάλαλης μαθήτριας Nishimiya Shoko, όταν μεταφέρεται στο νέο της σχολείο. Εκεί αντιμετωπίζει το γνωστό φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού και πέφτει θύμα από τους συμμαθητές της και κυρίως από ένα νεαρό αγόρι, τον Ishida Shouya.

Μετά από αρκετές παρενοχλήσεις τόσο σε λεκτικό επίπεδο όσο και σε σωματικό επίπεδο, αναγκάζεται η μητέρα της να την μεταφέρει σε άλλο σχολείο, αφήνοντας τον Ishida στο επίκεντρο των υπολοίπων συμμαθητών του που τον κατηγορούν για την κατάληξη της Nishimiya, με αποτέλεσμα να τον περιθωριοποιήσουν, αντιστρέφοντας τους ρόλους και να πέσει ο ίδιος θύμα bullying. Μερικά χρόνια αργότερα οι δυό αυτοί χαρακτήρες θα ξαναενώσουν τους δρόμους τους, και ο Ishida και η Nishimiya θα ξανασυναντηθούν. 

O Ishida και η Nishimiya

Πηγή εικόνας: ign.com

Η ταινία δεν εστιάζει τόσο στην νεαρή πρωταγωνίστρια Nishimiya και την αναπηρία της, αντιθέτως αποτελεί δευτερεύον ζήτημα μιας και η προσοχή της ταινίας είναι στραμμένη στην ζωή του αγοριού και του ψυχολογικού του κόσμου μέσα στα χρόνια, όπως αυτός διαμορφώνεται από τις επιλογές τις δικές του και τις συμπεριφορές των γύρω του προς τον ίδιο.

Το ρομαντικό κομμάτι δεν κυριαρχεί εδώ, αν και υπάρχει μεταξύ των νέων πρωταγωνιστών και επηρεάζει λίγο την ιστορία στον τρόπο που εκφράζονται και παίρνουν τις αποφάσεις τους, αλλά βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα. Κύριο μέλημα της ιστορίας είναι να μας παρουσιάσει σοβαρά και ώριμα ζητήματα που απασχολούν τους νέους ενήλικες μέσα στην σημερινή κοινωνία, προβλήματα όπως το άγχος, η διαφορετικότητα, η ανάγκη της αποδοχής από τον κόσμο, οι αυτοκτονικές τάσεις των νέων και η βία στα σχολεία μέσα απο τα μάτια και των δύο αντίθετων πλευρών, και του θύματος, αλλά και του θύτη.

Σε αυτή την περίπτωση, η ταινία ρίχνει το βλέμμα της στον θύτη, που τυγχάνει να είναι ένας, ευσυνείδητος άνθρωπος, με τις συνέπειες των πράξεων του να έχουν τελικό αντίκτυπο στον ίδιο και όχι τόσο στο θύμα του. Στόχος της ταινίας θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι η ανάδειξη της προσπάθειας του ανθρώπου μέσα από τα λάθη του να επανορθώσει, να ζητήσει ταπεινά συγγνώμη πρώτα από τον ίδιο του τον εαυτό και στην συνέχεια από τα υπόλοιπα άτομα που τυχόν να έχει βλάψει με την συμπεριφορά του.

Είναι μία αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία που προκαλεί έντονα συναισθήματα κατά την διάρκειά της και κυρίως στο τέλος της. Η μουσική ήταν όμορφη και πλαισίωνει άριστα την ιστορία, δίνοντας ένταση στις κορυφαίες στιγμές της και με έξυπνο τρόπο μας εντάσσει στον κόσμο των κωφάλαλων μέσα απο άγνωστους διακεκομμένους ήχους έτσι ώστε να καταλάβουμε έστω και λίγο την δυσκολία που αντιμετωπίζουν αυτοί οι άνθρωποι.

Η voice actor που ενσάρκωσε την Nishimiya, Saori Hayami κάνει μια εξαιρετική ερμηνεία στον διαχωρισμό της φωνής της και παρουσιάζει τον χαρακτήρα μέσα απο την αδυναμία της να ακούσει και να μιλήσει σωστά, πραγματικά καθηλωτική.

Άψογος στην ερμηνεία του ήταν φυσικά και ο πρωταγωνιστής Miyu Irino ως Shoya Ishida, καταφέρνοντας να διαφοροποιήσει την ψυχολογική του διακύμανση στα συναισθήματά του βάση των βιωμάτων του, σεβόμενος πάντα την σοβαρότητα των θεμάτων που αντιμετώπιζε απέναντι στην Shoko Nishimiya μετά από όσα της είχε κάνει.

Το cast ενδυνάμωσαν η Aoi Yūki, ο Kenshō Ono, η Yūki Kaneko, η Yui Ishikawa, η Megumi Han, ο Toshiyuki Toyonaga κ.α. Η Kyoto Animation για ακόμη μία φορά έντυσε οπτικά την ταινία, σεβόμενη πάντα το  ασιατικό animation και εντάσσει τα πλούσια σκηνικά με απαλά χρώματα.

Το cast της τανίας

Πηγή εικόνας: conradbrunstrom.wordpress

Το βασικό παράπονο που αναφέρουν όσοι έχουν διαβάσει το manga στο οποίο βασίζεται η ταινία, είναι πως οι δευτερεύοντες χαρακτήρες δεν είναι ολοκληρωμένοι και δεν έχουν την ίδια προβολή στο χρονικό της ταινίας, για να καταφέρουν να αναπτυχθούν όπως τους έχει γράψει η Yoshitoki Ooima.
Είναι απόλυτα λογικό να μην μπορούν να αποτυπωθούν όλες οι λεπτομέρεις σε μία anime ταινία, αλλά εδώ έχουμε την κίνηση της φιγούρας που δικαιολογεί αρκετά κομμάτια που μένουν εκτός της ιστορίας. Συγκριτικά, βλέποντας κανείς το manga παρατηρεί μεγάλες διαφορές στην υπόθεση σε σχέση με το τι μας παρουσιάζεται.
Σε κάποιες σκηνές και συζητήσεις των ηρώων αν δεν εμβαθύνει η σκέψη σου στον ιδιαίτερο κόσμο των ασιατικών anime και manga, αναγκάζεσαι να απευθυνθείς σε αυτούς που το έχουν διαβάσει πρώτα, για να μπορέσεις να συνδέσεις τις σκηνές και τους διαλόγους μεταξύ τους. Το  “A Silent Voice” έρχεται να ανατρέψει την κλασική θεματολογία των anime και αποκόπτεται τελείως απο την χαριτωμένη παιδικότητα που τα διακατέχει.
Έχει καταφέρει το anime να προσφέρει πολλά ερωτήματα για σκέψη, που καθημερινά, ακόμη και σήμερα, βασανίζουν τον κόσμο μας. Για παράδειγμα το θέμα της κώφωσης, όπως αυτό παρουσιάζεται από την Nishimiya στην προσπάθειά της να επικοινωνήσει με τους ομοίους της.
Το πρόβλημα στην ακοή είναι ένα μείζον θέμα της κοινωνίας μας που περιθωριοποιεί το διαφορετικό, χλευάζοντάς το, δίνοντας την αίσθηση της προσωπικής ευθύνης και επιλογής για την ζωή που έχουν οι κωφάλαλοι, καταλήγοντας πολλές φορες στην αυτοκτονία, όπως άλλωστε φαίνεται και στην ταινία. Είναι συχνό φαινόμενο στην Ιαπωνία το ζήτημα της αυτοκτονίας, και σε αυτό το θέμα εστιάζει 2 φορές η Yoshitoki Ooima. 
Συστήνω ανεπιφύλακτα την ταινία αυτή αν είσαι fan των anime και θέλεις να δείς κάτι εντελώς διαφορετικό από τις κλασικές ασιατικές ταινίες. Σίγουρα μετά το τέλος της ταινίας θα πιάσεις τον εαυτό σου να βλέπει κάποιους ανθρώπους που τους είχες στο περιθώριο με περισσότερη εκτίμηση και σεβασμό, γιατί άλλωστε κανείς δεν είναι τέλειος.