Της εξωτερικής συνεργάτιδος, Όλγας Βομβαρδά,
Ο Άμνετ είναι ένα σπουδαίο μυθιστόρημα, που ξεχώρισε το 2020 με πολλές βραβεύσεις και κριτικές που το αναγνωρίζουν από τους Sunday Times, BBC, κτλ., και δικαίως, καθώς είναι από τα σπάνια μυθιστορήματα που χαράσσονται στη μνήμη του αναγνώστη και συγκινούν βαθιά.
Σπάνιο γιατί πραγματεύεται ένα βαθυστόχαστο θέμα της ανθρώπινης ύπαρξης και έναν από τους πιο διαχρονικούς φόβους: να χρειαστεί ένας γονιός να θάψει το παιδί του.
Ένα μικρό αγόρι, με όνομα που έχει μείνει στην ιστορία, ονοματίζοντας ένα από τα πιο κλασσικά θεατρικά έργα, και με σύντομο πέρασμα από τη ζωή, μία καλοκαιρινή μέρα το 1596 στο Στράτφορντ αναζητά απεγνωσμένα βοήθεια, για να σώσει την δίδυμη αδελφή του που έχει πέσει στο κρεβάτι με πυρετό. Κανείς δεν είναι σπίτι να τον βοηθήσει, όχι ότι θα είχε και ιδιαίτερη σημασία, καθώς ο λοιμός σε οδηγούσε με βεβαιότητα στον θάνατο.
Η μητέρα απουσίαζε χαμένη στον βοτανόκηπό της και ο πατέρας τους έλειπε στο Λονδίνο για δουλειές στη θεατρική σκηνή της πόλης. Κανείς δεν φαντάζεται ότι ένα από τα δύο παιδιά μέσα σε μία εβδομάδα θα έχει πεθάνει.
Εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα, το μυθιστόρημα της Ο’ Φάρελ διαδραματίζεται στα βρετανικά αγροκτήματα, και αφορά τη συνένωση δύο σπιτιών, ενός πλούσιου κοριτσιού με ιδιαίτερες σχεδόν μεταφυσικές ικανότητες επικοινωνίας με τη φύση και ενός ονειροπαρμένου νεαρού, καθηγητή λατινικών, μακριά από τις αγροτικές δουλειές και τον χειρωνακτικό μόχθο.
Ο γιος του γαντοποιού που αψηφά τις συβάσεις, θα διεκδικήσει τη γυναίκα της ζωής του και θα χτίσει μία οικογένεια που δεν θα πάψουν να την κυνηγούν οι ρίζες της, η βιαιότητα του παππού τους και η βοτανολογία της γιαγιάς τους. Το μυθιστόρημα αυτό αφορά την αγάπη και τον δεσμό μεταξύ των διδύμων, έναν γάμο που φτάνει στο χείλος της καταστροφής από το πένθος και την απύθμενη μητρική αγάπη.
Η πένα της Ο’ Φάρελ είναι στα καλύτερά της. Είναι μία χαρακτηριστική γραφή που διεγείρει τις αισθήσεις και μένει αξέχαστη. Είναι γλαφυρή, μία ανάσα μπορεί να περιγράφεται σε πολλές παραγράφους και εμείς να διαβάζουμε ακούραστα και με υγρά μάτια την περιγραφή της. Αφήνει χώρο και χρόνο στη στιγμή να εξελιχθεί και στον αναγνώστη να αφουγκραστεί όλα τα συναισθήματα που αυτή περικλείει. Για τους υπομονετικούς και αυτούς που αφήνουν τη φαντασία τους να δημιουργεί εικόνες στη βρετανική ύπαιθρο, η Ο’ Φάρελ είναι τουλάχιστον σαγηνευτική.
Το θέμα της απώλειας ενός παιδιού ως η άλλη, σκληρή όψη της αγάπης, είναι σύγχρονο και ταυτόχρονα διαχρονικό, ως ένας από τους πιο πανανθρώπινους πόνους και πιο τραγικά σενάρια της ύπαρξης του ανθρώπου.
Η αγάπη μετριέται τη στιγμή της απώλειας. Δεν φανταζόμαστε τη ζωή μας χωρίς κάποιους ανθρώπους και τότε καταλαβαίνουμε πόσο τους αγαπάμε. Αυτός είναι ο πιο σπλαχνικός και σπαρακτικός φόβος για έναν γονιό, έτσι και η Άγκνες συνεχίζει να αγαπάει ένα φάντασμα, με τα ίδια χαρακτηριστικά του παιδιού της, που τους μιλά πάνω από τη σκηνή του θεάτρου
