Βιώνοντας μια εποχή οξύμωρης ισορροπίας μεταξύ συντηρητισμού και ακραίας πολιτικής ορθότητας, ένα από τα ζητήματα που ταλανίζουν έντονα την κοινωνία τόσο από ηθική, κοινωνική όσο και από νομική και πολιτική σκοπιά, αποτελεί, φυσικά, αυτό της τεχνητής διακοπής της εγκυμοσύνης, ή αλλιώς, της άμβλωσης. Προκειμένου, όμως, να γίνουν κατανοητά τα κοινωνικά στερεότυπα που την χαρακτηρίζουν, καθώς και οι αστικοί μύθοι που «αιωρούνται» πάνω από τις κοινωνίες παγκοσμίως, οφείλεται να γίνει μια σαφής ανάλυση και περιγραφή του τι εστί άμβλωση.
Η διαδικασία της άμβλωσης πρόκειται για την διακοπή μιας αδιατάρακτης ενδομήτριου κυήσεως ενός ή περισσότερων εμβρύων, που διενεργείται σε πρώιμη ηλικία κυήσεως (μικρότερης των 12 και σε συγκεκριμένες περιπτώσεις των 24 εβδομάδων) και οδηγεί σε αφαίρεση του εμβρύου από τη μήτρα. Στην Ελλάδα, το δικαίωμα στην άμβλωση είναι πλήρως αναγνωρισμένο και ρυθμίζεται από το Άρθρο 304 του Ποινικού Κώδικα. Αναφερόμαστε, λοιπόν, σε μία πλήρως νόμιμη πράξη, επιβλεπόμενη ιατρικά, υπό την οποία διακόπτεται η κύηση ενός εμβρύου εντός μιας συγκεκριμένης και οριοθετημένης χρονικής περιόδου κατά την διάρκεια της οποίας, το έμβρυο δεν θεωρείται ακόμη παιδί, και κατ’ επέκταση η πράξη δεν θεωρείται δολοφονία. Επομένως, ποιος είναι ο ηθικός λόγος για τον οποίο η πράξη της έκτρωσης είναι τόσο κατακριτέα κοινωνικά;
Ένας από τους βασικούς παράγοντες που ενδυναμώνουν την κριτική την οποία δέχονται οι γυναίκες που πραγματοποιούν την διαδικασία της έκτρωσης, είναι η θέση της εκκλησίας, ενός αναπόσπαστου κομματιού της Ελληνικής κοινωνίας, που επηρεάζεται και επηρεάζει ακόμη και σημαντικές πολιτικές αποφάσεις. Αναγνωρίζοντας το έμβρυο ως βρέφος, η στάση της εκκλησίας ανέκαθεν καταδίκαζε την ανάγκη των γυναικών να επιλέξουν κατά πόσο είναι ή όχι ικανές να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί, ασκώντας αυστηρή κριτική στην ιατρική πράξη της άμβλωσης, και συγκρίνοντάς την με κάποια από τα μεγαλύτερα αδικήματα, όπως αυτό της ανθρωποκτονίας.
Ποια είναι όμως η λεπτή γραμμή του «σωστού» και του «λάθους», αναφορικά με μια τόσο κρίσιμη πράξη; Μα κυρίως, για ποιον λόγο να προχωρήσει μια γυναίκα στην διαδικασία αυτή, εφόσον πρόκειται για μια επέμβαση τόσο ψυχοφθόρα και κοινωνικά κατακριτέα;
Έχοντας κατά νου το παράδειγμα μίας «υγιούς» κατάστασης και αφήνοντας για την ώρα βάναυσες εξαιρέσεις, όπως αυτές της σεξουαλικής παρενόχλησης και του βιασμού (μιας και θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια τελείως διαφορετική συζήτηση), η άμβλωση συνήθως πραγματοποιείται, έπειτα από ώριμη και νηφάλια σκέψη και συζήτηση και μια λογική οριοθέτηση των αναγκών και της κατάστασης τόσο της μητέρας, όσο και του γενικότερου οικογενειακού της περιγύρου (πατέρα, κοντινών ανθρώπων κλπ.). Ο λόγος για τον οποίο η διάκριση αυτή είναι τόσο σημαντική, είναι διότι συνήθως η κοινωνία αγνοεί τους λόγους για τους οποίους μια γυναίκα μπορεί να καταλήξει στην πραγματοποίηση της πράξης αυτής, θεωρώντας την αμέσως αχάριστη, εγωίστρια ή ανεύθυνη. Η υγιής ανατροφή ενός παιδιού προϋποθέτει και ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον και οικονομικό υπόβαθρο, κάτι το οποίο συνήθως δεν υπάρχει στις περιπτώσεις που επιλέγεται η άμβλωση.
Πριν όμως φτάσει κανείς στην κριτική της πράξης αυτής καθαυτής, πρέπει να αναφερθούν οι βασικές αιτίες για τις οποίες τα ποσοστά των εκτρώσεων είναι τόσο υψηλά στην Ελλάδα. Σε έρευνα που πραγματοποιήθηκε το 2017, αποδείχθηκε πως το 25% των γυναικών που υφίστανται την επέμβαση βρίσκονται κάτω από την ηλικία των 16 ετών. Εύκολα καταλήγει επομένως κανείς στο συμπέρασμα πως ένα σημαντικό κομμάτι συνδέεται με την έλλειψη της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης και ορθής ενημέρωσης σχετικά με τις μεθόδους προφύλαξης και προστασίας κατά την σεξουαλική επαφή, σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δίνει μεγαλύτερη σημασία στη βαθμοθηρία και την πίεση, παρά στην ουσιαστική παιδεία, σε μια ηλικία τόσο κρίσιμη και ευάλωτη όσο αυτή της εφηβείας.
Κάθε φορά λοιπόν που ενδεχομένως κάποιος νιώσει μια ελαφρά δικαίωση με μια προπαγανδιστική αφίσα στο μετρό, που θα κατηγορήσει ένα νεαρό κορίτσι ως δολοφόνο, που θα θεωρήσει πως η σημερινή κοινωνία και η «πολιτική ορθότητα» τα έχουν «ισοπεδώσει όλα», καλά θα κάνει να τοποθετηθεί, έστω για κάποια δευτερόλεπτα, στη θέση της, να γνωρίζει πως καμία γυναίκα δεν πραγματοποιεί την έκτρωση με χαρά ή σαν να πρόκειται για μια ασήμαντη διαδικασία παραπλήσια αυτής του να βάψει τα μαλλιά της. Κανένα νεαρό κορίτσι ή γυναίκα δεν αντιλαμβάνεται την άμβλωση ως μέθοδο αντισύλληψης, γιατί δεν είναι. Είναι μια ψυχοφθόρα διαδικασία, που κανείς δεν θέλει να υποστεί, όμως υπό προϋποθέσεις, τις οποίες κρίνει το άτομο που θα την κάνει (σε συζήτηση με τα άτομα που επηρεάζει και επηρεάζονται), κρίνεται αναγκαία, και οφείλει να είναι πραγματοποιήσιμη, μιας και πρόκειται για ένα δικαίωμα πάνω στο οποίο δεν έχει κρίση κανείς άλλος πέραν του ίδιου του ατόμου και του κοντινού του περιγύρου.
