Της εξωτερικής συνεργάτιδος Νίκης Φραγκέλλη,
Φέτος το φθινόπωρο, το Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας παρουσιάζει από τις 15 Οκτωβρίου σε σκηνοθεσία του Ν. Μαστοράκη το Φθινόπωρο – Χειμώνας του Λαρς Νορέν.
Στο Φθινόπωρο – Χειμώνας έχουμε τη δυνατότητα να δούμε μέσα από την κλειδαρότρυπα μίας μέσης αστικής οικογένειας. Όλες οι οικογένειες κρύβουν μυστικά από τον έξω κόσμο. Τι γίνεται όμως όταν τα ίδια τα μέλη, ενώ γνωρίζονται μέσω των βιωμάτων μίας ολόκληρης ζωής, παράλληλα δεν γνωρίζονται καθόλου μεταξύ τους; Μια τετραμελής οικογένεια, με γονείς την Μαργκαρέτα και τον Χένρικ και τις δυο τους κόρες Εύα και Άννα ξετυλίγουν το κουβάρι της ζωής τους, με αφετηρία την δημιουργία της οικογένειας, φτάνοντας στο σήμερα. Μία φορά τον μήνα οι κόρες επισκέπτονται το ηλικιωμένο ζευγάρι, γεγονός που καθιστά την συνάντηση τους εθιμοτυπική.
Η Άννα λίγο πριν τα σαράντα, χωρισμένη και με ένα ανήλικο παιδί εργάζεται ως σερβιτόρα σε ένα γκέι μπαρ, ενώ παράλληλα αναζητά προσωπικό χρόνο, για να μπορεί να γράφει, αλλά η καθημερινή πάλη για βιοπορισμό την εμποδίζει. Κατηγορεί συνεχώς τη μητέρα της, ότι την έχει πληγώσει βαθιά καταστρέφοντας στην παιδική της ηλικία. Η Εύα σαραντατεσσάρων χρόνων, κατοικεί μόνιμα στη Νέα Υόρκη, είναι επιτυχημένη επαγγελματικά, άνετη οικονομικά και εξωτερικά δείχνει να έχει λύσει όλα της τα προβλήματα. Ωστόσο η αποκάλυψη της, ότι πασχίζει επί χρόνια να αποκτήσει παιδί και ότι εξαιτίας αυτού η σχέση της με τον σύζυγο της είναι πλέον συμβατική, τη ρίχνει στα χάπια και το αλκοόλ. Η Μαργαρέτα και ο Χένρικ φανερώνουν στις κόρες τους στοιχεία της ζωής και της σχέσης τους, που εκείνες αγνοούσαν. Εξαιτίας αυτών οι σχέσεις τους έγιναν τυπικές αλλά ταυτόχρονα και αλληλεξαρτώμενες.
Ο Ν.Μαστοράκης αναδεικνύει συνδυαστικά με το κείμενο την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης προσωπικότητας και το ότι οι άνθρωποι διαμορφώνονται μέσω των εμπειριών τους, γεγονός που τους φέρνει αντιμέτωπους με τους γύρω τους. Εστιάζει στον μικρόκοσμο μιας οικογένειας. Φεύγοντας από την παράσταση δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κανέναν από τους ήρωες για τις επιλογές του, αντίθετα το συμπεριφορικό τους μοτίβο δείχνει δικαιολογημένο. Ο σκηνοθέτης ασχολήθηκε σε βάθος με τις σχέσεις των προσώπων και ταυτόχρονα με τον καθένα τους ξεχωριστά παραχωρώντας στους ηθοποιούς υποκριτική ελευθερία. Μας δίνει την δυνατότητα να διακρίνουμε την οικογενειακή σχέση των ηρώων, αλλά και τις προσωπικότητες τους ξεχωριστά.
πηγή εικόνας: athinorama.gr
Η Άννα πρόκειται για έναν χαρακτήρα δυναμικό που δεν φοβάται να μιλήσει ανοιχτά για την προσωπική της τραγωδία. Η Α.Καλαϊτζίδου αποτυπώνει ταυτόχρονα στα ξεσπάσματα της Άννας την οικειότητα και την ανοικειότητα της με τον χώρο και τα υπόλοιπα πρόσωπα, μέσω της σωματικότητας της. Πρόκειται για ένα σώμα που ακόμα και αν δεν είχαμε τη δυνατότητα να ακούσουμε, θα βλέπαμε την ιστορία του δίχως ελλείψεις.
Η Μ.Καλλιμάνη ερμηνεύει την Εύα επιδερμικά συγκρατημένη, προβάλλοντας παράλληλα τις ρωγμές της, τις στιγμές που η Εύα σπάει τη βιτρίνα που έχει εφεύρει. Αποτυπώνει μία φαινομενική ψυχραιμία, η οποία όμως έχει να πει πολλά, διότι μέσα της φλέγεται.
Η Μ.Αρβανίτη υποδύεται την επιβλητική μητέρα, που με την πρώτη ευκαιρία θα καταπιέσει τα μέλη της οικογένειας. Μόνο έτσι θεωρεί πως έχει τον έλεγχο και πληγωμένη από αντίστοιχα περιστατικά του παρελθόντος της τον διεκδικεί συνεχώς. Οι αφηγήσεις της ηθοποιού γοητευτικές.
Τέλος ,ο Α.Παναγιωτίδης ερμηνεύει τον Χένρικ, τον ουδέτερο πατέρα, που δεν παίρνει πρωτοβουλίες κρατώντας μια ουδέτερη στάση, μέσα από το βλέμμα. Παρόλα αυτά είναι πάντοτε παρόν στη συζήτηση, ακόμα και αν δεν αρθρώνει λέξη. Είναι ο παρατηρητής της οικογένειας, που κυρίως ακούει και δέχεται.
Οι ενδυματολογικές επιλογές της Λουκίας «κουμπώνουν» στην προσωπικότητα του κάθε δραματικού προσώπου, εντυπώνοντας συνάμα τις εποχές του χρόνου.
Το σκηνικό της Μανωλοπούλου είναι λιτό, με λευκά καθίσματα, συναρμολογείται και αποσυναρμολογείται από τις δυο νεότερες ηθοποιούς και μας δίνει την αίσθηση ενός θρυμματισμένου παγόβουνου, που στο τέλος της παράστασης καταλήγει σε οικογενειακό τάφο.
