Τις τελευταίες μέρες, η μανία του πυρός στη χώρα είναι πιο σοβαρή και ανεξέλεγκτη από ποτέ. Υπό κάποια έννοια βρισκόμαστε σε μία κατάσταση “Man VS Wild” – όχι το απλό ντοκιμαντέρ, που δείχνει στον άνθρωπο πώς να επιβιώσει στη φύση. Στη φύση, που με όσα του προσφέρει θα του επέτρεπε να επιβιώσει στα σπάργανά της, δίχως την τελευταία λέξη της τεχνολογίας – που δεν τρώγεται, δε πίνεται και ενίοτε δε σε στεγάζει κιόλας.
Εδώ, ο άνθρωπος επιτίθεται στη φύση με γκαζάκια, φακούς στημένους σε ξερά χόρτα και κόβοντας τις δεξαμενές που υπήρχαν στο βουνό, προκειμένου να αδειάσει το νερό, κι αργότερα θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις μακροχρόνιες συνέπειες.
Ο ίδιος αυτός άνθρωπος, τα παιδιά και τα εγγόνια του θα μένουν στις πολυπόθητες βίλες τους, όπου θα πίνουν το καφεδάκι τους στο μπαλκόνι, χωρίς να μυρίζουν το βρεγμένο χώμα ή γρασίδι μετά τη βροχή, χωρίς να ακούν πουλιά να κελαηδούν (εκτός αν βάλουν τον αντίστοιχο ήχο σε κάποια εφαρμογή, αν θυμούνται καν τι είναι «πτηνό» ή «κελάηδισμα»), χωρίς να βλέπουν πράσινο ούτε για δείγμα. Εύχομαι να τους «κόψει» τουλάχιστον να κάνουν τη βίλα κιβωτό, όταν την παρασύρουν οι πρώτες πλημμύρες, μήπως και σώσουν κάτι από τα εναπομείναντα στον δρόμο τους.
Άνθρωπος. Παιδιά, ανθρωπάκια. Στο χέρι μας είναι τα ανθρωπάκια αυτά, οι άνθρωποι «υπό διαμόρφωση», να μη καταντήσουν από ανθρωπάκια, ανθρωπάρια * πληρωμένοι εμπρηστές που δε σκέφτονται τα αποτελέσματα που οι πράξεις τους έχουν για τους άλλους, που από καθαρή τύχη δε βρίσκονται στη θέση τους. «Ό,τι και να μου κάνετε είμαστε πολλοί, δε θα γλιτώσετε», δήλωσε ο εμπρηστής που συνελήφθη στο Κρυονέρι, λόγια που σου παγώνουν το αίμα, αν έχεις μισό ψήγμα λογικής, συναισθημάτων, ενσυναίσθησης μέσα σου. Λόγια που σε μένα, τουλάχιστον, είναι ακατανόητα. Κάθε χρόνο εκτάσεις καίγονται προκειμένου να πουληθούν οικόπεδα – κι αυτό κατ’ εμέ αδιανόητο – , μα οι φετινές πυρκαγιές φαίνονται να υπερβαίνουν τέτοιους σκοπούς. «Δε θα γλιτώσετε»… Το μυαλό όσων μου έχουν κάνει σχετική κουβέντα, παίζει αυτή τη φράση, άθελά του, στο repeat. Οργή, θλίψη, μούδιασμα και τεράστια «ΓΙΑΤΙ», «ΒΟΗΘΕΙΑ» και «ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗ ΓΗ, ΝΑ ΚΑΤΕΒΩ».
Λόγια ενός Έλληνα πυροσβέστη:
«Θα ήθελα να ξεχάσω τα 3-4 πρόβατα που δεν προλάβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε ότι δεν υπάρχει σωτηρία.. τα αφεντικά του λείπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό…θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν από τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα..»
Λόγια ενός νέου ανθρώπου:
«ΧΑΙΡΟΜΑΙ που κάηκε ολοσχερώς το χωριό μου και το σπίτι μου. Δεν έχω τίποτα να ανησυχώ και μπορώ να έρθω εδώ να ΒΟΗΘΗΣΩ».
Τουλάχιστον, μέχρι στιγμής, δεν έχουμε χάσει πολλές ψυχές. Έχουν, βέβαια, τραυματιστεί άπειρες. Πάντως ένα είναι το σίγουρο: δεν είναι ώρα για αντιπολίτευση και διαμάχη μεταξύ των πολιτικών, Signore e Signori, και δυστυχώς βλέπω απαξάπαντες να δράττονται της ευκαιρίας να αποπειραθούν να κάνουν ακριβώς αυτό. Όπως ανέφερε η Greenpeace είναι ώρα να σιωπήσουν όλοι οι πολιτικοί (θα βρείτε εδώ την δημοσίευση της). Πάντοτε πίστευα και έλεγα ότι το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλο, και σε αυτό θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνονται οι πολιτικοί μας. Σε κάτι τέτοιες στιγμές, όμως – και ίσως αυτή τη φορά περισσότερο από ποτέ, η πίστη μου στο ότι πράγματι έχουμε ο ένας τον άλλο κλονίζεται. Την καίνε οι δήθεν πυροσβέστες που ξεκινούν τις εστίες εκ των έσω. Προλαβαίνουν, ωστόσο, ευτυχώς, να τη σβήσουν οι αληθινοί πυροσβέστες, επαγγελματίες και εθελοντές, Έλληνες και μη (βοήθεια έχει φτάσει από Κύπρο, Γαλλία, Κροατία, Σερβία, Σουηδία, Ισπανία, Τσεχία, Ρουμανία, Γερμανία, Αυστρία, Πολωνία, Σλοβακία, Ουκρανία, Ισραήλ, Ελβετία, Αίγυπτο, Ηνωμένο Βασίλειο, Μολδαβία, Κουβέιτ, Κατάρ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα). Δε με αφορούν σε αυτή τη φάση τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από την απόφαση των ηγετών της εκάστοτε χώρας να αποστείλουν βοήθεια, με αφορά το ότι είναι εδώ οι ίδιοι οι άνθρωποι που ασκούν αυτό το επάγγελμα επειδή θέλουν να βοηθήσουν συνανθρώπους τους.
Στα μέρη της Ελλάδας που βρίσκονται μακριά από τους τόπους όπου μαίνονται οι πυρκαγιές, η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική. Ακόμη και οι Αθηναίοι δε μπορούν να αναπνεύσουν εδώ και μέρες. Στο νησί, ο αέρας ήταν είναι βαρύς και είχε άπνοια, στη θάλασσα υπήρχε στάχτη, ο αέρας έφερνε τη μυρωδιά της καμμένης γης ανά διαστήματα και ο ουρανός ήταν κόκκινος πάνω από το βουνό νωρίς το πρωί. Τουλάχιστον, στα μέρη αυτά, και όχι μόνο, ΣΥΝ-άνθρωποι ενώνουν τις δυνάμεις τους και συγκεντρώνουν αγαθά πρώτης ανάγκης και χρήματα, φιλοξενούν κόσμο, ζώα, δίνουν, δίνουν ό,τι μπορούν.
Η αγάπη και ο συν-άνθρωπος είναι ακόμα εδώ, διάολε, και θα είναι εδώ πάν τα και παντού.
Πηγή εικόνας: Athens Voice
