Αναμφίβολα, τα δικαίωματα στην ζωή, την ελευθερία και την αυτοδιάθεση αποτελούν την κορωνίδα θεσμικά κατοχυρωμένων ελευθεριών, σύγχρονων επιστημονικών μελετών και ακαδημαϊκών σπουδών. Φυσικά, το ύψιστο δικαίωμα, αυτό της προστασίας και του σεβασμού της ανθρώπινης ζωής, δεν γινόταν να μην αφορά και την εκκλησία, ορθόδοξη και καθολική, με τον δικό της τρόπο.
Με το παρόν άρθρο δεν κρίνουμε αν ήταν/είναι σωστή ή λάθος η διαχρονική εκκλησιαστική στάση και συμπεριφορά απέναντι στα προαναφερθέντα δικαιώματα και δη αυτό της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Σκοπός είναι όμως να υπάρξει μια στηλίτευση για τα ανατριχιαστικά γεγονότα που γνωστοποιήθηκαν τον τελευταίο καιρό, αναφορικά με τη σωρεία βιασμών και κακοποίησης ανηλίκων από καθολικούς ιερείς στη Γαλλία.
Τις προάλλες δημοσιεύτηκε ένα έγγραφο 2.500 σελίδων, μετά από 2,5 χρόνια ερευνών, το οποίο αποδεικνύει πως πάνω από 300.000 ανήλικοι βιάστηκαν από καθολικούς ιερείς τα τελευταία 70 χρόνια στην Γαλλία.
Οι ειδικοί πίσω από τις έρευνες επιβεβαιώνουν πως τα άτομα που κακοποιήθηκαν αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα μέχρι και σήμερα, ιδίως εις ό,τι αφορά την σεξουαλική τους ζωή. Περίπου το 80% των θυμάτων ήταν αγόρια ηλίκίας 10 – 13 ετών. Οι μαρτυρίες των θυμάτων συγκλονίζουν. Σύμφωνα με τα τεκμήρια, μοναχές βίαζαν κορίτσια με σταυρούς, ενώ 3.000 ιερείς και μοναχές συνολικά κακοποίησαν σεξουαλικά πάνω από 330.000 παιδιά. Μετά από όλα αυτά, ο Πάπας Φραγκίσκος και προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας αρκέστηκε στη φράση: «Είναι η ώρα της ντροπής». Θα περίμενε κανείς πως ο προϊστάμενος της Καθολικής Εκκλησίας θα όφειλε να πάρει πιο άμεση θέση και να επιβάλει διαφάνεια και κάθαρση στους κόλπους της ίδιας της Εκκλησίας του.
Από ό,τι φαίνεται, η αποδεδειγμένα ανίκανη ανθρωπότητα βρίσκεται και πάλι, ως απλός θεατής, μπροστά στον ευτελισμό και την βίαιη κακοποίηση της ψυχής και του σώματος των ανθρώπων. Τα επιχειρήματα φαύλα, ανούσια, μικρά και λίγα. Πάνω από όλα όμως, είναι εξοργιστικό το γεγονός ότι αυτές οι πράξεις έγιναν ανθρώπους που τάχα αγαπούν τον συνάνθρωπό τους, που τάχα κηρύττουν την αγάπη.
Ας θυμηθούμε πως ο Χριστός ήταν ο πρώτος που μίλησε για την σπουδαιότητα και την ιερότητα της ψυχής. Αυτή την προσέγγιση συνέχισαν και άλλοι μεταγενέστεροι, επιστήμονες, μελετητές, ασκητές κ.α. Χρειάζεται όμως κάποιος να είναι ερευνητής, θεολόγος ή ακόμα και άγιος για να μιλήσει για την σπουδαιότητα της ζωής ή τον πνευματικό θησαυρό της ψυχής; Ασφαλώς και όχι! Ο καθένας μπορεί να κατανοήσει τα προαναφερθέντα ζητήματα και άρα να αντιληφθεί πως πρέπει να βιώνουμε ως πράξη και στάση ζωής, όχι ως υποκριτική θεωρία, την ιερότητα της ζωής, της ψυχής και της υπόστασης του όποιου ανθρώπου.
Εύκολα κάποιος θα αναρωτηθεί για το εάν μπορεί να υπάρξει πραγματική κάθαρση στους κόλπους της καθολικής εκκλησία. Σύμφωνα με την δική μου ταπεινή εκτίμηση, η απάντηση εξαρτάται αποκλειστικά από την θέληση του ίδιου του Πάπα. Εξάλλου, ο ηγέτης της Καθολικής Εκκλησίας ασκεί, πέραν από θρησκευτική, και κοσμική εξουσία, καθώς είναι αρχηγός κράτους. Επομένως, μπορεί να διατάξει την πάταξη των υπαιτίων, την μεταρρύθμιση του εκκλησιαστικού συστήματος και την θέσπιση πιο αυστηρών πλαισίων/ελέγχων αναφορικά με τη δράση ιερέων και μοναχών, ιδίως όταν έρχονται σε επαφή με παιδιά. Μάλιστα, ο Πάπας μπορεί να χρησιμοποιήσει και το ύστατο για τους Ορθόδοξους μέτρο της καθαίρεσης των υπαιτίων ή υπόπτων από όλες τις τάξεις του κλήρου.
Σε αυτό το πλαίσιο συζήτησης, εξίσου τραγική θεωρείται και η στάση ορισμένων Ορθοδόξων οι οποίοι ακούν, παρατηρούν και βλέπουν τι συμβαίνει, αλλά για λόγους διπλωματίας δεν αντιδρούν (έστω επικοινωνιακά) και συνεχίζουν τον σφιχτό εναγκαλισμό με τους καθολικούς ομόλογούς τους. Αντίστοιχα, προς γνώση ορισμένων κύκλων που προσπαθούν μανιωδώς να τσουβαλιάσουν όλα τα δόγματα, όλες τις εκκλησίες και όλες τις θρησκείες, πρέπει να τονιστεί πως στον απόηχο του τελευταίου αυτού σκανδάλου, φαίνεται πως δεν είναι όλοι ίδιοι. Δεν πρέπει λοιπόν να συγχέουμε καταστάσεις και να ταυτίζουμε την πορεία, την διδασκαλία και την δράση της Ορθόδοξης με την Καθολική Εκκλησία. Προφανώς, και οι Ορθόδοξοι έχουν διαπράξει εγκλήματα (ιδίως κατά τον μεσαίωνα) και αμαρτίες. Σε καμία όμως περίπτωση δεν διέπραξαν θηριωδίες τέτοιας έκτασης.
Πραγματικά, είναι αδιανόητο, ανεξαρτήτως δογμάτων και πεποιθήσεων, άνθρωποι που υποτίθεται μάχονται εναντίον της πάσης φύσεως αμαρτίας να μην κατακεραυνώνουν εκείνους που βιάζουν σώματα και ψυχές αδύναμων ανθρώπων, σε μια έξαρση των αρρωστημένων μυαλών τους. Αρκεί μονάχα να θυμηθούμε πως ο Χριστός δεν καταδίκασε τον μετανοημένο αμαρτωλό αλλά απέπεμψε τον αμετανόητο εγκληματία.
Καταληκτικά, λοιπόν, γεννάται εύλογα το ερώτημα: Οι οπαδοί της Αγίας Έδρας και του αλάθητου του Πάπα, πιστεύουν πως κάποιος που παραβλέπει ή συγκαλύπτει τέτοια εγκλήματα, είναι ο εκπρόσωπος του Θεού στον κόσμο;…
