Άρθρο της εξωτερικής συνεργάτιδος, Σταυρούλας Παπανδρέου,
Ένταση έχουν προκαλέσει δηλώσεις νεαρής Νομικού και πολιτεύτριας της Νέας Δημοκρατίας στον προσωπικό της λογαριασμό σε πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης, σχετικά με ένα κίνημα, γνωστό ως «januhairy» ή αλλιώς «bodyhairdontcare» ή «womenwithbodyhair». Η εν λόγω Νομικός αναφέρθηκε σε γυναίκες που απέχουν από σύνηθες πρακτικές αισθητικής (όπως η αποτρίχωση) και επιλέγουν να προβάλλουν τα «τριχωτά σημεία» του σώματός τους δημόσια. Ισχυρίστηκε , λοιπόν, πως η τάση αυτή καταστρέφει την κοινωνία και την κοσμοθεωρία μας.
Η νέα πολιτευτής έκανε λόγο ακόμη και για «αντιαισθητικές» ραγάδες και πανάδες , τις οποίες οι γυναίκες θα πρέπει να κρύβουν και όχι να προβάλλουν. Παράλληλα, δεν δίστασε να αναφερθεί εμμέσως πλην σαφώς και στους ομοφυλόφιλους, λέγοντας πως δεν είναι φυσιολογικό οι άνδρες να βάφονται και να κάνουν αποτρίχωση, και γενικότερα να πλησιάζουν τη γυναικεία φύση. Στο σημείο αυτό, ωστόσο θα ήταν ίσως περιττό να αναφέρουμε πως όλοι οι άνθρωποι εκ φύσεως φέρουμε τρίχωμα, άρα ο όρος «γυναικεία φύση» με την έννοια του άτριχου, πορσελάνινου σώματος δεν υφίσταται, καθώς επίσης και ότι υπάρχουν εκατομμύρια άνδρες σε όλον τον κόσμο που επιλέγουν για λόγους αισθητικής να υιοθετούν πρακτικές όπως είναι η αποτρίχωση, όντας straight και γενικότερα ανεξαρτήτως της σεξουαλικής τους ταυτότητας. Όλα επομένως είναι σχετικά.
Ένα ρατσιστικό, ομοφοβικό , σεξιστικό και σχεδόν φασιστικό παραλήρημα θα λέγαμε πως αποτελούν οι δηλώσεις της συγκεκριμένης γυναίκας, στην προσπάθειά της να προβάλλει μια αρνητική μεν, διαφήμιση δε του εαυτού της.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Εν έτει 2021 ο καθένας έχει το δικαίωμα να πιστεύει και να υποστηρίζει ό,τι τον εκφράζει. Όταν μία γυναίκα αισθάνεται όμορφα μέσα σε ένα καλλίγραμμο, λαμπερό, πορσελάνινο σώμα είναι δικαίωμα της να το αποκτήσει, να το διατηρήσει και να το προβάλλει. Την ίδια στιγμή όμως όταν μια άλλη γυναίκα, για τους δικούς της λόγους, νιώθει άνετα σ’ένα σώμα που μάλιστα θυμίζει περισσότερο την αρχική της φύση, τότε έχει κι εκείνη το δικαίωμα όχι μόνο να υιοθετήσει αυτό το σώμα, αλλά και να το προβάλλει. Στο σημείο αυτό θα πρέπει ίσως να σταθούμε στον χαρακτηρισμό που έδωσε η εν λόγω πολιτευτής στην επιλογή των γυναικών να μένουν μη αποτριχωμένες και να αυτοπροβάλλονται. Χαρακτήρισε το φαινόμενο αυτό ως νέα τάση. Κι όμως σφάλλει. Στην δεκαετία του 80 ήταν και πάλι ένα είδος μόδας τα μη αποτριχωμένα ευαίσθητα σημεία των γυναικών. Αυτή όμως η τάση τότε ήλθε ως απάντηση στην επιμονή στην αλαβάστρινη τελειότητα στα συγκεκριμένα ευαίσθητα σημεία που είχαν επιβάλει τα media κατά την προηγούμενη 20ετία.
Τότε λοιπόν, όπως και τώρα, κάθε κίνημα έρχεται ως αντίδραση σε κάποια δράση. Είναι γεγονός πως παρά τη θεμελίωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, παρόλο που οφείλουμε να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα, χωρίς απαραίτητα να την ενστερνιζόμαστε, τα τελευταία πολλά χρόνια ο ρατσισμός με τη μορφή του body shaming όλο ένα και αυξάνεται αφήνοντας στο περιθώριο όχι «νοσηρές μειοψηφίες», αλλά εκατομμύρια λαμπρούς, μοναδικούς, διαφορετικούς συνανθρώπους μας. Η επιστροφή λοιπόν του κινήματος « jenuhairy» δεν είναι τυχαία. Δεν είναι παράλογη. Είναι φυσική κα επόμενη και ίσως αναγκαία προκειμένου να κρατηθούν κάποιες ισορροπίες και να μην καταστραφεί όντως η κοσμοθεωρία και η κοινωνία. Μια κοινωνία που ακόμη στηρίζεται στα πρότυπα του «φαίνεσθαι» και όχι του «είναι». Μία κοινωνία που οι νέοι αποφασίζουν να ασχοληθούν με την πολιτική, ενώ ταυτόχρονα πιστεύουν πως η κοσμοθεωρία μας απειλείται από τρίχες…
Μία κοινωνία που ένας πολιτευτής(και όχι μόνο!) προκειμένου να αποκτήσει δημοσιότητα μέσα σε μία ημέρα, δε διστάζει να εκτεθεί ανεπανάληπτα. Τα συμπεράσματα πολλά. Ένα από αυτά, η συστημική ανισότητα και η κάκιστη «πολιτική» ορισμένων σύγχρονων νέων.
Πηγή εικόνας: fluentin3months.com
