Ο άνθρωπος του Θεού έχει από την πρεμιέρα του κιόλας προκαλέσει δίπολο αντιδράσεων. Μια σειρά ατυχών επιλογών, κάνει την βιογραφική ταινία της Yelena Popovic που από καιρό περιμέναμε στους κινηματογράφους, να μας αφήνει με το αίσθημα του ανικανοποίητου.
Πρώτη εξ’ αυτών, το γύρισμα της ταινίας στην αγγλική γλώσσα, τη στιγμή που σχεδόν ολόκληρο το cast της ζωής του Αγίου Νεκταρίου, απαρτίζεται από Έλληνες και ενώσω μάλιστα σε λοιπές σκηνές της ταινίας καλόγριες και ιερείς ψέλνουν στην ελληνική. It’s one way or another. Με το χειρισμό αυτό, το έργο χάνει σε αυθεντικότητα, αλλά και σε σοβαρότητα, εφόσον ο θεατής δε μπορεί να διαλέξει ποιος από τους συμμετέχοντες έχει τη χειρότερη προφορά (με εξαίρεση το Χρήστο Λούλη) !
Η Yelena Popovic με τον Άρη Σερβετάλη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Πηγή εικόνας: greekreporter.com
Η επιλογή του Άρη Σερβετάλη για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ήταν ίσως βεβιασμένη. Ναι, ο εν λόγω ηθοποιός μας έχει αφήσει άφωνους σε πληθώρα κωμικών και τραγικών ρόλων, όχι όμως αυτή τη φορά. Καταλαβαίνεις ότι ο ρόλος δεν επικοινωνεί αυτά που οφείλει στο θεατή, όταν τον «επισκιάζουν» δευτερεύοντες χαρακτήρες. Ο Χρήστος Λούλης, η Καριοφυλλιά Καραμπέτη, η Τόνια Σωτηροπούλου και ο Αλέξανδρος Μυλωνάς είναι μερικοί από αυτούς που έκλεψαν τη δόξα από τον «Άγιο» στα μικρά περάσματα τους.
Ο Σερβετάλης στην προσπάθεια του να υποδυθεί έναν πράο, ενάρετο και συγχωρητικό άνθρωπο, υπέρ-παίζει μεταδίδοντας μας αμηχανία και ίσως απάθεια. Η αμηχανία αυτή βελτιώνεται σταδιακά, όσο το έργο προχωρά και φτάνουμε σε μια υποκριτική δεινότητα, όταν ο Άγιος βιώνει πια τα βαθιά του γεράματα.
Εξαιρετική στάθηκε η μεταμφίεση του σε υπερήλικα, χωρίς βέβαια να σκεφτεί κανείς πως η φωνή ενός 40χρονου θα ήταν τουλάχιστον παράταιρη.
πηγή εικόνας: Athensvoice.gr
Αν και ο πραγματικός στόχος της ταινίας είναι να υπογραμμίσει την αγιοσύνη του προσώπου αυτού, μόνο αυτό δε συμβαίνει. Τα πλάνα δίνουν την αίσθηση ενός επιφανειακού περάσματος στη ψυχοσύνθεση του Αγίου Νεκταρίου και στην εσωτερική αντιμετώπιση των συνεχών εμποδίων που καλείται να αντιμετωπίσει. Το μεγαλείο της αφοσίωσης και της πίστης στο Θεό καταγράφεται επιφανειακά στην κάμερα τις στιγμές ενός μοτίβου – μετάνοιας, δίχως η σκηνοθεσία να είναι στοχοθετημένη έτσι, ώστε η κατάνυξη αυτού του παραδομένου στον Κύριο πνεύματος να φτάσει ουσιαστικά στο θεατή.
Ως μεγάλα προτερήματα της ταινίας αναγνωρίζω τη φωτογραφία και τα εξαιρετικά πλάνα (Βασιλάκη & Χαραλαμπίδη), τις ποιητικές τοποθεσίες που ταξιδεύουν το κοινό και το μεταφέρουν στην καρδιά των γεγονότων, αλλά και τα εύστοχα κοστούμια της Ε. Νάθενα. Highlight της ταινίας, το μουσικό της ντύσιμο, ο φωτισμός της, κυρίως σε στιγμές προσευχής και ο τόσο – όσο, γνώστης της 7ης τέχνης Mickey Rourke.
πηγή εικόνας: CNN
Ας είμαστε λοιπόν αντικειμενικοί. Η ταινία στο σύνολο της είναι ενδιαφέρουσα και ιστορικά επεξηγηματική για το βίο του Αγίου Νεκταρίου. Θα μπορούσε όμως, να έχει απογειωθεί με καταλληλότερες σκηνοθετικές οδηγίες, εάν και εφόσον η δημιουργός είχε μελετήσει καλύτερα το ίδιο της το κείμενο και είχε εμβαθύνει τόσο στο στόχο του, όσο και στην επίτευξη του. Αν και υπήρχε ένα αξιόλογο πρώτο υλικό, η ταινία μοιάζει τελικώς αμήχανη και μετέωρη.
