Του εξωτερικού συνεργάτη, Κωστή Μυλωνά,

Αγαπημένες και αγαπημένοι, τον μήνα Νοέμβριο, θα σας προτείνω την κοινωνική – δραματική ταινία Marriage story στην πλατφόρμα του Netflix.

Σκηνοθέτης ο Νόα Μπάουμπακ, πρωταγωνιστές η Σκάρλετ Γιόχανσον και ο Άνταμ Ντράιβερ, ενώ από τους δευτερεύοντες ρόλους ξεχωρίζει η ηθοποιός Λόρα Ντερν.

Την αποκάλεσα κοινωνική – δραματική, γιατί θίγει ζητήματα, τα οποία θα ακουμπήσουν σε λίγα χρόνια ένα ποσοστό των αναγνωστών που διαβάζουν τώρα το κείμενο, όπως ο χωρισμός, η επιμέλεια των παιδιών κ.α.

Οι δυο πρωταγωνιστές δημιουργούν μια όμορφη οικογένεια, ζουν ερωτευμένοι και περιοδεύουν με τον θίασο του εναλλακτικού σκηνοθέτη, Άνταμ Ντράιβερ. Όλα καλά. Μέχρι η Σκάρλετ Γιόχανσον να αντιληφθεί ότι δεν έχει τίποτα δικό της: το σπίτι ανήκει στον άντρα της, ο θίασος και οι καλλιτεχνικές επιλογές επίσης, οι απορρίψεις των τηλεοπτικών επιλογών αποτέλεσμα των αποφάσεων εκείνου. Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Έρχεται ο χωρισμός, η διεκδίκηση της επιμέλειας του παιδιού, οι δικηγορικές πρακτικές και η.. επανασύνδεση;

Αυτό το τελευταίο θα το ανακαλύψετε μόνοι σας, δεν λέω τίποτα…

πηγή εικόνας: The Hollywood Reporter

 1.  Ο χωρισμός

Είναι μια δύσκολη στιγμή. Το ζευγάρι αντιλαμβάνεται ότι δεν πάει άλλο. Στην προκειμένη περίπτωση δεν τελείωσε ο έρωτας, απλά θέλουν διαφορετικά πράγματα. Ο Άνταμ απορροφημένος στις καλλιτεχνικές του επιλογές, η Σκάρλετ μπερδεμένη μέσα στο πλαίσιο των μη επιλογών της. Ρήξη. Ακόμα κι έτσι, δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν δεν μπορούν να είναι εχθροί: φαίνεται στα βλέμματα, στις σκέψεις τους, ακόμα και στις πράξεις τους.

Το έλεγα και με κάποιους φίλους τις προάλλες: έχουμε τη τάση να μηδενίζουμε πολύ εύκολα ανθρώπους στη ζωή μας. Άνθρωπος που πέρασε ερωτικά από τη ζωή σου, είναι κομμάτι σου και αυτό δεν αλλάζει. Να κρατάς τις όμορφες στιγμές, τα γέλια που κάνατε, τις ατελείωτες συζητήσεις. Αγάπη γενικότερα. Όχι κακία και πικρία, επειδή για κάποιο λόγο χωρίσατε.

Ευτυχώς για εμένα, η ταινία μου επιβεβαιώνει ότι δεν είμαι ο μόνος που το πιστεύει αυτό. Προς Θεού δεν ισχυρίζομαι ότι δεν θα υπάρξουν δύσκολες στιγμές, ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά στη μέση, όπως στην προκειμένη περίπτωση. Αρκεί οι δύσκολες στιγμές, να εμπεριέχουν σεβασμό και αξιοπρέπεια και από τις δύο πλευρές.

2.  Τα παιδιά

Στην ταινία υπάρχει και ένα παιδί. Και για να ακριβολογούμε υπάρχει η επιμέλεια του παιδιού, η οποία διεκδικείται. Το αγαπάνε και οι δύο, αλλά ένας ή μία θα το χαίρεται περισσότερο. Στην αρχή προσπαθούν να το λύσουν εξωδικαστικά, με μια απόφαση οικεία βουλήσει, όπως λέμε εμείς οι νομικοί. Δεν τα καταφέρνουν και αναγκαστικά στρέφονται σε δικηγόρους, για τους οποίους θα μιλήσουμε στη συνέχεια.

Το παιδί αναγκάζεται στο μεσολαβούν διάστημα να μένει λίγες μέρες με τον έναν, λίγες μέρες με την άλλη. Εν τέλει το μόνο που επιτυγχάνουν είναι ένα δυστυχισμένο παιδί, καθότι και στους δύο καταλήγει να παίζει μόνος με τα ατομικά του παιχνίδια, επειδή ο εκάστοτε γονέας βρίσκεται χαμένος στις σκέψεις του, κυρίως όσον αφορά το επικείμενο δικαστήριο. Μάλιστα, τους επισκέπεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα μια εμπειρογνώμονας, προκειμένου να διαπιστώσει πώς αξιοποιεί ο καθένας το προσωπικό του χρόνο με το παιδί.

Και εκεί γίνεται της υποκρισίας το πανηγύρι, προσπαθώντας και οι δύο να αποδείξουν πόσο κατάλληλοι γονείς είναι για το παιδί, ενώ στην πραγματικότητα αποδεικνύουν την ανεπάρκεια παρόμοιων θεσμών, που ερείδονται σε καλές βάσεις, αλλά έχουν αμφισβητήσιμα ως προς την αξιοπιστία τους αποτελέσματα. Η πραγματικότητα, πάντα ξεπερνά τον νόμο.

πηγή εικόνας: The Atlantic

3. Οι δικηγόροι

Και τέλος πάμε στους συναδέλφους νομικούς. Εδώ θα εκφράσω ένα παράπονο, καθώς είναι πάντα οι αδικημένοι της υπόθεσης. Μονίμως παρουσιάζονται ως στυγνοί επαγγελματίες, που δεν ενδιαφέρονται για τα συναισθήματα των πελατών τους και της κοινωνίας. Διεξάγουν μια δική με ανερμάτιστη ηθική υπόσταση χωρίς μοραλιστικούς φραγμούς, εκθέτοντας κάθε ιδιωτική πτυχή του αντιδίκου τους, βγάζοντας στη φόρα όλα τα ελαττώματα και τα πάθη τους.

Το πιο τραγικό της υπόθεσης είναι ότι αυτές οι πληροφορίες εκμαιεύτηκαν φυσικά από τους πελάτες τους. Αναγκάστηκαν να αποκαλύψουν στοιχεία που μόνο οι ίδιοι γνώριζαν, αδυναμίες του/της συντρόφου τους που κάποτε ίσως και να αγαπούσαν. Η πιο «σκληρή» σκηνή, είναι αυτή η αποκάλυψη ιδιωτικών λαθών, παθών, αδυναμιών, στο δικαστήριο. Εγώ δεν θα εξέθετα έτσι τη σύντροφό μου και ας έχανα την υπόθεση. Αλλά έτσι λειτουργεί το σύστημα. Γι’ αυτό  θεωρώ ότι η ορισμένες φορές δίκαιη κριτική στους δικηγόρους, καταντά κλισέ, ακριβώς γιατί απλά κάνουν τη δουλειά τους. Αν θέλουμε να τα βάλουμε με κάποιον ας τα βάλουμε με το νομικό σύστημα, το οποίοι όλοι υπηρετούμε θέλουμε δεν θέλουμε από τα επαγγέλματά μας.

Όσον αφορά την ενδεχόμενη επανασύνδεση, όπως προανέφερα, δεν θα αποκαλύψω τίποτα. Κάποιες φορές γίνεται, κάποιες όχι. Εσείς τι λέτε;