Η κλιματική αλλαγή εισέρχεται στην καθημερινότητά μας ενδεδυμένη με ποικίλα πρόσωπα: μεταβάλλοντας το κλίμα της περιοχής, επιδρώντας στους αβιοτικούς παράγοντες και αλλάζοντας όσα μέχρι στιγμής θεωρούσαμε δεδομένα.
Περνούν οι εποχές και ξεθωριάζουν σα να προέρχονται από την ίδια χρωματική παλέτα. Αντί να σπεύδουμε στις θάλασσες τον Ιούνιο, κρατάμε ομπρέλα και τα κοντομάνικα μπλουζάκια κάνουν εμφάνιση μέχρι τις αρχές του Νοεμβρίου. Δεδομένης αυτής της κατάστασης, η περιβαλλοντική πολιτική φέρει μια πολύ βαριά υποχρέωση: να συμβάλλει κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο στην προσπάθεια επιμήκυνσης της ζωής του πλανήτη.
Εντός του διαμορφωμένου πλαισίου, ο Υπουργός Κλιματικής Αλλαγής της Νέας Ζηλανδίας, James Shaw, δήλωσε ότι εφεξής οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές εταιρίες και οι διαχειριστές επενδύσεων οφείλουν να αναφέρουν τις επιπτώσεις των δραστηριοτήτων τους, υπό την προϋπόθεση ότι έχουν περιουσιακά στοιχεία άνω του ενός δισ. δολαρίων Νέας Ζηλανδίας (703 εκατ. δολαρίων ΗΠΑ). Ομοίως, και οι ασφαλιστικές εταιρίες και οι εισηγμένες εταιρίες που εκδίδουν μετοχές και ομόλογα. Η υποχρέωση αυτή, βάσει του νομοσχεδίου που κατατέθηκε προς ψήφιση, αποτελεί ένα βήμα, το οποίο θα φέρει εγγύτερα την χώρα στον περιβαλλοντικό της στόχο, ήτοι την επίτευξη μηδενικών εκπομπών άνθρακα από το 2050 και εξής. Σκοπός των ανωτέρω είναι η προστασία των ευαίσθητων οικοσυστημάτων, τα οποία υφίστανται εντός της επικράτειας αυτής και η ελαχιστοποίηση των δυσμενών επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής.
Οικοσυστήματα αντίστοιχης ευαισθησίας συναντώνται και στην Ελλάδα, με περιοχές διεπόμενες από το προστατευτικό καθεστώς του δικτύου «Natura 2000». Υπό το πρίσμα αυτό, τα τραπεζικά ιδρύματα λαμβάνουν μέτρα ευμενή, τα οποία τείνουν προς μία «πράσινη» πολιτική. Βάσει των ιστοσελίδων τους, η συσχέτιση της εθνικής και παγκόσμιας οικονομίας με την βιωσιμότητα του οικοσυστήματος έχει πραγματοποιηθεί. Λαμβάνουν υπόψη τον πλανήτη, ενισχύουν εταιρείες με φιλοπεριβαλλοντική πολιτική, αλλά και παρέχουν σχετικές υπηρεσίες, όπως «πράσινα» δάνεια. Η ανακύκλωση, η ευαισθητοποίηση του εργατικού δυναμικού και η προτεραιότητα σε κτίρια, τα οποία πληρούν στον μέγιστο δυνατό βαθμό κριτήρια για την εξοικονόμηση ενέργειας, κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση, χωρίς, ωστόσο, να υφίσταται ο πέλεκυς της υποχρέωσης, τον οποίο δείχνει να θέτει το νομικό πλαίσιο της Νέας Ζηλανδίας.
Ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε ακόμη είναι μακρύς, ώστε να λάβει μία ανάσα η χώρα και να στρέψει το βλέμμα της ουσιαστικά προς τη φύση και την προστασία του οικοσυστήματος. Η εκούσια δέσμευση των ιδρυμάτων είναι μια βάση, επί της οποίας οφείλουν να οικοδομηθούν, τόσο το νομικό πλαίσιο, όσο και η νοοτροπία του πληθυσμού.
