Της εξωτερικής συνεργάτιδος και ιστορικού, Εβελίνας Παπαδοπούλου,
Κάπου στα 860 μ.Χ, άνδρες με βαριές μορφές και εξαιρετική πολεμική ικανότητα έμπαιναν στα πλοία τους και μέσω ποταμών κατακτούσαν περιοχές. Οι λαοί αυτοί ήταν οι Βίκινγκς, οι Βαράγγοι των Βυζαντινών κειμένων. Σε μια από τις αναζητήσεις τους, έφτασαν στο Νόβγκοροντ, επεκτάθηκαν στην σημερινή Ουκρανία και ίδρυσαν το βασίλειο Νοβγκοροντ-Κιέβου. Οι Βίκινγκς αυτοί, οι Ρως, εκχριστιανίστηκαν από το Βυζάντιο, αναμείχθηκαν με τους Σλάβους, εκσλαβίστηκαν και αποτέλεσαν τον πυρήνα του μετέπειτα ρωσικού κράτους.
Ιστορική ανασκόπηση των τελευταίων τριών αιώνων
Ο 19ος αιώνας μόνο ανάπτυξη έφερε στην Ουκρανία. Ο αιώνας των εθνικισμών δεν άφησε ασυγκίνητους τους Ουκρανούς που ανέπτυξαν εθνική συνείδηση κυρίως στην ανατολική Ουκρανία που άρχισε να συμμετέχει σε αντιτσαρικά κινήματα.
Από τα 1863, η ρωσική κυβέρνηση έβλεπε την Ουκρανία σαν κίνδυνο υιοθετώντας μεθόδους καταστολής όπως η επιβολή του ονόματος «Μικρή Ρωσία» αντί για Ουκρανία.
Ο 20ος αιώνας με τις επαναστάσεις της Ρωσίας επηρέασε τους Ουκρανούς αφού μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης Κερένσκυ, σχημάτισαν ένα άτυπο κοινοβούλιο στο Κίεβο υπό τον Mykhaylo Hrushevsky. Το κοινοβούλιο στα 1917 ανακήρυξε στο Κίεβο τη «Λαϊκή Δημοκρατία της Ουκρανίας» ενώ οι Μπολσεβίκοι στο Χάρκοβο τη «Σοβιετική Δημοκρατία της Ουκρανίας». Το κοινοβούλιο διακήρυξε την ανεξαρτησίας της Ουκρανίας ένα χρόνο αργότερα, όμως οι κατακτήσεις των Μπολσεβίκων δεν άφησαν περιθώρια. Στα πλαίσια της συνθήκης Μπρεστ Λιτόφσκ, η Γερμανία κατέλαβε την Ουκρανία, κάτι που ανατράπηκε με την ήττα της στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Την ίδια στιγμή που δημιουργήθηκε στο Κίεβο ανεξάρτητη ουκρανική κυβέρνηση, το Λβοφ κατελήφθη από πολωνικά στρατεύματα.
Μετά το τέλος του Πολέμου, με τον εμφύλιο στη Ρωσία να μαίνεται, η Κριμαία αποτέλεσε έδρα αντεπαναστατών με την έλευση πολλών Λευκών, οπαδών του τσάρου.
Στα 1920, οι Μπολσεβίκοι επιτέθηκαν στους Λευκούς και τους ανάγκασαν σε υποχώρηση. Έτσι, στα 1921 συστάθηκε η «Αυτόνομη Κριμαϊκή Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία» που αποτέλεσε τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης.
Η ιστορική σχέση Ουκρανών – Ναζί και ο Ρωσικός Παράγοντας
Στα 1939, Γερμανία και ΕΣΣΔ υπέγραψαν συνθήκη αμοιβαίας μη επιθέσεως με αποτέλεσμα η Σοβιετική Ένωση να προσαρτήσει πολωνικά εδάφη κατοικούμενα από Ουκρανούς. Η επίθεση των Γερμανών όμως και η κατάληψη της Ουκρανίας άλλαξε τα δεδομένα. Στα 1941, οι Γερμανοί κατέλαβαν το Κίεβο κάτι που αποτέλεσε μια μεγάλη ήττα για τον Κόκκινο στρατό. Πολλοί Ουκρανοί θεωρούσαν τις δυνάμεις του Άξονα ως απελευθερωτές, τους καλωσόρισαν και πολέμησαν στο πλευρό τους.
Στην «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα», έλαβαν μέρος πολλοί Ουκρανοί που θεωρούσαν ότι οι Γερμανοί θα τους βοηθούσαν να πατάξουν την σοβιετική κυριαρχία.
Οι ναζί χρησιμοποίησαν τους Ουκρανούς για να χτυπήσουν τον πολωνικό πληθυσμό περιοχών εκμεταλλευόμενοι τα αντιπολωνικά αισθήματα τους, με αποτέλεσμα οι Ουκρανοί να βασανίσουν και να εξευτελίσουν Εβραίους και άλλες μειονότητες. Δημιουργήθηκε η ομάδα SS Galica με Ουκρανούς εθελοντές που συμμετείχαν σε εγκλήματα πολέμου όπως η τεράστια σφαγή των Εβραίων στη χαράδρα του Μπάμπι Γιάρ. Οι εθνικιστές Ουκρανοί όμως, θεωρούσαν την οργάνωση αυτή ηρωική αφού μαχόταν κατά της σοβιετικής κυριαρχίας.
Οι Σοβιετικοί ανακατέλαβαν το Κίεβο στα 1943 και η Ουκρανία συνέχισε ως μέλος της Σοβιετικής Ένωσης. Στα 1990, με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης η Ουκρανία ορίστηκε ανεξάρτητη χώρα. Τότε, δόθηκαν εγγυήσεις ασφαλείας στα πλαίσια του μεταψυχροπολεμικού κόσμου. Ο Αμερικανός πρόεδρος Μπους, διαβεβαίωσε τους Ρώσους ότι το ΝΑΤΟ δεν θα προχωρήσει ανατολικά. Στα 1999, ο Κλίντον ενέταξε στο ΝΑΤΟ την Τσεχία, την Ουγγαρία και την Πολωνία. Συνεπώς, οι εγγυήσεις αναιρέθηκαν. Οι πυραυλικές εγκαταστάσεις των Αμερικάνων έχουν φτάσει σε απόσταση λιγότερων από 150 χλμ από την Αγία Πετρούπολη.
Από το 2014 στο… σήμερα – το περίφημο τάγμα Αζόφ
Το πραξικόπημα του 2014 ανέτρεψε τον ρωσόφιλο Ουκρανό πρωθυπουργό και έφερε το ΝΑΤΟ ουσιαστικά στο υπογάστριο της Ρωσίας.
Στο πραξικόπημα πρωταγωνίστησε το τάγμα Αζόφ, νεοναζιστικό μόρφωμα μισθοφόρων το οποίο έκτοτε έχει ενταχθεί επισήμως στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις.
Οι ανατολικές περιοχές που κατοικούνται από Ρώσους, βρέθηκαν στο στόχαστρο του ναζιστικού τομέα, έγιναν εξεγέρσεις και κήρυξαν την ανεξαρτησία τους. Από τη διαμάχη αυτή μεταξύ αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ από τη μια και των Ρώσων από την άλλη, προέκυψαν οι συμφωνίες του Μινσκ δηλαδή κατάπαυση πυρός και δημιουργία εδάφους ειρήνης στην Ουκρανία. Το Μινσκ ουσιαστικά έδωσε διαβεβαιώσεις άρσης των περιορισμών στις προσφάτως ανεξάρτητες περιοχές. Οι συμφωνίες του Μινσκ δεν εφαρμόστηκαν ποτέ.
Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα, με το ΝΑΤΟ να περικυκλώνει στρατιωτικά τη Ρωσία και τη Ρωσία να θέτει τους δικούς της ιμπεριαλιστικούς στόχους.
Άλλωστε, σε κάθε πόλεμο, όπως είπε και ο Μπρέχτ, τόσο ο λαός των νικητών όσο και των χαμένων καταλήγει φτωχός και να πεινάει. Τελικά, το δίκαιο είναι απλά η αποτύπωση ισχύος της στιγμής, όπως είπε ο Θουκυδίδης;
