Είναι γεγονός ότι στις μέρες μας τα όρια των λέξεων ελευθερία και ασυδοσία δεν είναι πλέον ευδιάκριτα. Με αυτή μου την εισαγωγή θέλω να αναφερθώ στη πρόταση της κυβέρνησης για τη δημιουργία ενός ευέλικτου σώματος Πανεπιστημιακής αστυνομίας. Φυσικά, είναι απολύτως λογικό  «φοιτητές», που υποκινούν, συμμετέχουν ενεργά σε παράνομες πράξεις μέσα στο χώρο του Πανεπιστημίου ή απλά προβάλλουν μια άνευ ουσίας αντίρρηση σε οποιαδήποτε πρόταση, απλά για να ικανοποιήσουν το επαναστατικό, νεανικό πνεύμα που αλυχτά μέσα τους, να θεωρούν τη δημιουργία αυτής της ομάδας ως έγκλημα καθοσιώσεως.

Έχουμε αναρωτηθεί γιατί υπάρχει η επιθυμία δημιουργίας πανεπιστημιακής αστυνομίας; Ποια γεγονότα μας ώθησαν στην συγκρότηση μιας τέτοιας ομάδας;

Κάποιοι κακοπροαίρετοι θα ισχυριστούν πως η απόφαση αυτή είναι απόρροια της αυθαιρεσίας κάποιων γνωστών – άγνωστων ομάδων που έχουν μετατρέψει τους χώρους των Πανεπιστημίων σε άσυλα ανομίας.

Επιπλέον, είναι πιθανόν να φέρουν ως παραδείγματα τη διαπόμπευση του πρύτανη, τις βιαιοπραγίες εναντίων καθηγητών και φοιτητών, τις πολλές περιπτώσεις νοθείας ή κλοπής της κάλπης σε εκλογές, την αποκαρδιωτική μετατροπή κάποιων πανεπιστημιακών χώρων σε γιάφκα και στέκι κάποιων φιλήσυχων και πάνω από όλα επιμελών φοιτητών.

Μα πραγματικά συγχωρέστε με για την έκφραση, αλλά τι ανοησίες είναι αυτές;

Σε αυτή την πρόταση, μας οδήγησε καθαρά και μόνο αυτή η «ανεκδιήγητη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη» που οραματίζεται – αν είναι δυνατόν – να βγάλει από το βούρκο – όπου συνεχώς βουλιάζουν – τα Πανεπιστήμιά μας, δημιουργώντας και ένα σώμα ασφαλείας. Ένα σώμα, που θα προσφέρει τη δυνατότητα και σε φοιτητές με διαφορετική άποψη να εκφραστούν, χωρίς να φοβούνται ότι μετά τη συνέλευση, αντί για το σπίτι τους θα βρεθούν να περιμένουν στο διάδρομο του νοσοκομείου στα επείγοντα.

Κάποιοι θα με χαρακτήριζαν υπερβολική με αυτή μου τη δήλωση. Ακόμα και εγώ η ίδια ίσως να το έκανα, αν δεν είχα ζήσει τα περιστατικά που διεξήχθησαν πέρσι στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όπου και φοιτώ, σε μία συνηθισμένη συνέλευση της Τετάρτης. Μια κοπέλα που τόλμησε να αντιμιλήσει στην εκεί «άρχουσα τάξη» αμέσως τιμωρήθηκε: λούστηκε με νερό και εν συνεχεία ξυλοκοπήθηκε… Φυσικά αυτό είναι ένα περιστατικό και μάλιστα αρκετά «ασήμαντο» μπροστά σε αυτά που έχουν γίνει σε πολλά άλλα Πανεπιστήμια.

Μην τρέφετε αυταπάτες, βέβαια, αυτό το «ευέλικτο σώμα», – που δεν θα έχει στη κατοχή του όπλα, αλλά μόνο γκλομπς και χειροπέδες – θα υποδαυλίζει με το χειρότερο τρόπο την ελευθερία των φοιτητών. Γιατί ως γνωστόν, όταν θα βλέπουν να διεξάγεται μια πολιτισμένη συζήτηση χωρίς εντάσεις, θα σπεύδουν να συλλάβουν τους συνομιλητές αυτοστιγμεί! Κάπως έτσι φαντάζομαι πως θα έχουν στο μυαλό τους τις αρμοδιότητες αυτού του σώματος εκείνοι που διαμαρτύρονται εντόνως. Λυπάμαι που θα τους απογοητεύσω, αλλά θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια από την πλευρά αυτών των «πανεπιστημιακών αστυνομικών», για να φτάσουν και να ξεπεράσουν τις βιαιότητες που διενεργούνται – όσο και να θέλουν κάποιοι να εθελοτυφλούν – στα Πανεπιστήμια από διάφορους φοιτητές…

Για να αντιληφθεί κάποιος την κατάντια στην οποία βρίσκονται αυτή τη στιγμή τα Πανεπιστήμια, δεν χρειάζεται να είναι δεξιός ή αριστερός, χρειάζεται να είναι στοιχειωδώς παρατηρητικός και να μην είναι εμποτισμένος με ιδεοληψίες. Μια βόλτα σε Πανεπιστημιακούς χώρους μπορεί να πείσει οποινδήποτε πόσο αναγκαία είναι μια μεταβολή, μια καθιέρωση κάποιας ομάδας που θα φροντίζει, ώστε κανένας να μην οικειοποιείται δημόσια περιουσία και να την διαμορφώνει όπως εκείνος επιθυμεί – αναφέροντας ένα πολυ απλό παράδειγμα -.

  Αν τίποτα από ό,τι μόλις διαβάσατε δεν σας άγγιξε, τότε το μόνο που έχω να πω είναι:

 Ας ενωθούμε σύντροφοι, ας μαζέψουμε υπογραφές, να μην μπει η αστυνομία στα Πανεπιστήμιά μας, γιατί μετά πώς θα λοιδορούμε, πώς θα φτιάχνουμε γιάφκες, πώς θα καταστρέφουμε δημόσια περιουσία, πώς θα απαγορεύουμε με το «έτσι θέλω» να γίνεται μάθημα, όποτε κρίνουμε πως η κυβέρνηση θίγει τα δικαιώματα μας; Σας ερωτώ!