Φέτος συμπληρώνονται 104 χρόνια από την Οκτωβριανή επανάσταση, ή αλλιώς την επανάσταση που έμελλε να μεταμορφώσει πολλές φορές την εικόνα και το όνομα της Ρωσίας σε όλο τον κόσμο.
Η τελευταία δυναστεία των τσάρων στην Ρωσία, αυτή των Ρομανώφ, αποτέλεσε τον πιο αντιδημοφιλή οίκο που κυβέρνησε και τούτο διότι ο λαός φυσικά ζούσε σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και συνεχών πολεμικών συγκούρσεων, με την παγκόσμια επιρροή της χώρας να συρρικνώνεται συνεχώς.
Η τσαρική οικογένεια φερόταν ως μιμητής της Μαρίας Αντουανέτας, η οποία και εκτελέστηκε κατά την γαλλική επανάσταση από τον ίδιο τον λαό, καταλήγοντας έτσι στο ίδιο άδοξο, πλην όμως αναμενόμενο, τέλος. Το τιμόνι της αυτοκρατορίας διοίκησε μετά ο έως τότε «άσημος» Λένιν, με μεγαλύτερο το όραμα που όμως δεν πρόλαβε να υλοποιήσει λόγω του πρόωρου θανάτου του.
Μετά τον θάνατο του Λένιν η νεοσυσταθείσα Σοβιετική Ένωση διοικήθηκε από 7 γενικούς γραμματείς με τελευταίο τον Νικόλαο Γκορμπατσόφ, ο οποίος εξαιτίας των αποτυχημένων πειραμάτων του περί εσωτερικής μεταρρύθμισης, οικονομικής ανασυγκρότησης και κάθαρσης επέφερε την διάλυση της ήδη απορρυθμισμένης ΕΣΣΔ. Η Ένωση η οποία με στιβαρότητα και νηφαλιότητα πολέμησε τον ναζισμό και με αξιώσεις αποτελούσε την δεύτερη παγκόσμια δύναμη, βίωσε την ενδοκατάρρευση.
Μετά από την διάλυση αυτή αρχίζει η πορεία της Ρωσίας και μαζί με αυτήν και η πορεία του εδώ και 20 χρόνια προελέδρου και αναμορφωτή της Βλαντίμιρ Πούτιν. Πρώην πράκτορας των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών και νομικός ως προς τις σπουδές, φαινομενικά ψύχραιμος, δραστήριος αλλά και ψυχρός διπλωμάτης, ο Βλαντίμιρ Πούτιν αναλαμβάνει την σκυτάλη της εξουσίας το 2001 και η πρώτη ενέργειά του ήταν ίσως και αυτή που του χάρισε την επανεκλογή του και την υψηλή δημοτικότητα που απολαμβάνει μέχρι σήμερα: η αποπληρωμή του δανείου της Ρωσίας προς το ΔΝΤ.
Αναμφίβολα, ο Πούτιν έχει αποδείξει πως δεν παίζει και τα χαρτιά που διαθέτει στα χέρια τον ανέδειξαν σε έναν άκρως υπολογίσιμο αντίπαλο με δραστήρια γεωπολιτική αντίληψη. Όμως, ο Ρώσος πρόεδρος διανύει ήδη το 69ο έτος της ηλικίας του και παρά την καλή κατάσταση της υγείας του γεννάται εύλογα το ερώτημα:
Μετά το «άστρο» του Πούτιν, ποιος θα μπορέσει να βγει μπροστά ως διάδοχος ενός τέτοιου πολιτικού άνδρα;
Οι βασικοί υποψήφιοι μέχρι στιγμής είναι δύο. Πρώτον, ο έως σήμερα υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ, 71 ετών, πρώην στρατιωτικός. Ο Λαβρόφ, με τον πάντοτε επίκαιρο και χωρίς τυμπανοκρουσίες λόγο του αλλά και τα γρήγορα αντανακλαστικά του, απέκτησε το ψευδώνυμο «γεράκι της διπλωματίας», γεγονός που μπορεί να τον οδηγήσει τελικώς στο προεδρικό μέγαρο. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει δηλώσει ανοιχτά πως είναι φιλέλληνας και έχει στηρίξει και συγχωρέσει τις άκομψες ενέργειες ελληνικών κυβερνήσεων έναντι της χώρας του.
Ο δεύτερος υποψήφιος προέρχεται από την ίδια πολιτική μήτρα, τον στενό δηλαδή κύκλο του Πούτιν, και είναι ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Σεργκέι Σοϊγκού. Με σαφείς εντολές, ο 66χρονος ισχυρός άνδρας του ρωσικού πενταγώνου προχωρά στην επίδειξη της στρατιωτικής υπεροχής της Ρωσίας όποτε κριθεί απαραίτητο, με βαρυσήμαντες αλλά πάντοτε συγκρατημένες δηλώσεις.
Κατά πάσα πιθανότητα, όσο πλησιάζουμε προς το περιβόητο δαχτυλίδι της διαδοχής θα έχουμε ακόμη έναν υποψήφιο. Το σίγουρο είναι πως κανείς από τους υποψηφίους διαδόχους του δεν θα μπορέσει να έχει αυτόν τον απόλυτο έλεγχο της Ρωσίας που πολλές φορές φτάνει (αν δεν τα ξεπερνά) στα όρια των δημοκρατικών αντοχών. Αυτό, όμως, μπορεί να αποτελέσει και ένα εναλλακτικό πρότυπο για μια νέα ρωσική εποχή. Μια εποχή που θα συνδυάζει τον ρομαντισμό της ελευθερίας και την ακεραιότητα της πολεμικής ισχύος.
