Ήμουν έντεκα χρονών όταν το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων είχε εισάγει ένα μάθημα στα Δημοτικά σχολεία της χώρας, το οποίο ονομαζόταν «Καλλιπάτειρα». Το μάθημα αυτό, το οποίο διδασκόταν πάντα τελευταίες ώρες, είχε σκοπό να ενημερώσει τα παιδιά για τον αθλητισμό, για τον πολιτισμό, για τα δικαιώματα του παιδιού, για τις κοινωνικές ανισότητες και για την ισότητα των φύλων. Το μάθημα ξεκινάει και η πρώτη ενότητα ήταν αφιερωμένη στα φύλα. Και ενώ η δασκάλα προσπαθούσε να εξηγήσει με απλή ορολογία τι είναι τα φύλα, ένα παιδάκι -ναι, εγώ ήμουν- πετάγεται και αναφωνεί: «σεξ!».
Η μικρή αυτή λέξη έδωσε στην δασκάλα την αφορμή να με πετάξει έξω(!) από το μάθημα. Εγώ, έβαλα το μπουφανάκι μου και ανάμεσα από τα γέλια των συμμαθητών μου, βρήκα την πόρτα της εξόδου και καθόμουν μέσα στο κρύο, έξω από την τάξη, λόγω της απαγορευμένης λέξης: Σ Ε Ξ. Αυτή η εισαγωγή δεν είναι τίποτα άλλο από το να καταδείξει την απελπιστική κατάσταση που επικρατούσε (και πολύ πιθανό να επικρατεί ακόμα) στα ελληνικά σχολεία πάνω στο θέμα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης.
Η αγαπημένη σειρά “Sex Education”, η οποία μετράει τρεις σεζόν, δείχνει ακριβώς αυτό που περιέγραψα παραπάνω: έναν θεσμικό συντηρητισμό στα θέματα της σεξουαλικότητας, της σεξουαλικής υγείας και στις έμφυλες σχέσεις. Η σειρά του Netflix, στην τελευταία σεζόν, ασχολήθηκε με έμφυλα ζητήματα, όπως το μη-δυαδικό φύλο (non–binary) και ναι, ήταν καιρός να θιχτούν τέτοια ζητήματα στα οπτικά μέσα, με τον σεβασμό που χρειάζεται. Αλλά είναι αστείο μια σειρά στο Netflix να μπορεί να μάθει πολλά περισσότερα στον έφηβο ή ακόμα και στον ενήλικο θεατή της από ότι το εκπαιδευτικό σύστημα και αν θεωρούμε ότι η Ελλάδα είναι το πρόβλημα εδώ ας μη γελιόμαστε.
Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ως μάθημα αντιμετωπίζει προβλήματα παντού, και σε αυτό οφείλεται το πρόγραμμα μαθημάτων, ο συντηρητισμός, η ελλιπής ενημέρωση των δασκάλων/καθηγητών αλλά και η θεώρηση ότι αυτά τα πράγματα δεν είναι για παιδιά. Διότι, έχουμε όλοι στο μυαλό μας ότι το παιδί θα γελάσει, θα κοροϊδέψει, θα χλευάσει τον δάσκαλο/καθηγητή που του μιλάει για το σεξ. Και αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος.
Σε μια χώρα που μετράει έντεκα (11) γυναικοκτονίες από την αρχή του χρόνου, που βασικά ανθρώπινα αιτήματα δεν τα ακουμπάμε καν (όπως ο γάμος των ομοφυλοφίλων, η υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια), σε μια χώρα που ο Ζακ/Zackie Oh δεν έχει βρει δικαιοσύνη, και μια υπουργό στα όρια του φονταμενταλισμού, οι απαιτήσεις που μπορεί να έχουμε είναι ελάχιστες. Κι όμως, η φετινή χρονιά βρίσκει τους μαθητές δημοτικού και γυμνασίου με την ευκαιρία να παρακολουθήσουν υποχρεωτικά το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης.
Εννοείται πως μια τέτοια απόφαση δεν πέρασε εν αιθρία, και έτσι, σωματεία όπως το «Μαμά, Μπαμπάς και Παιδιά» και Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία ζητάνε την απόσυρση του μαθήματος. Τα σωματεία θεωρούν ότι η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση πρέπει να γίνεται από την οικογένεια. Την ίδια «αγία» ελληνική οικογένεια που έχει αναθρέψει όλα αυτά τα χρόνια το πρότυπο ανδρών άλλωστε. Αυτή η ίδια, αυτή που δεν λυπάται και δεν λυγίζει, ούτε ακόμη και όταν ο μονάκριβος γιόκας τους, «το καλό παιδί», παίρνει μια καραμπίνα, ένα μαχαίρι, μια πέτρα και δολοφονεί την Κωνσταντίνα, την Δώρα, την Κάρολαϊν, την Γαρυφαλλιά, την Σταυρούλα.
Αυτήν την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση δεν την θέλουμε στην κοινωνία μας κύριοι!
Πανό διαμαρτυρίας γονέων για την σεξουλική αγωγή στα σχολεία…
Έρευνες που έχουν διενεργηθεί από την Unesco κάνουν φανερό ότι η υποχρεωτική σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι ιδιαιτέρως σημαντική για τους νέους, όταν αυτή διδάσκεται σωστά και όταν διδάσκεται σωστά, οι νέοι μαθαίνουν για το πως να λαμβάνουν αποφάσεις για τις προσωπικές τους σχέσεις κα την σεξουαλικότητα τους, να κατανοήσουν έναν κόσμο στον οποίο η έμφυλη βία, η ανισότητα μεταξύ των φύλων, οι πρόωρες εγκυμοσύνες, τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα είναι πολύ σοβαροί κίνδυνοι, αλλά αν μάθουμε για όλα αυτά, τότε μπορούμε να κάνουμε την αλλαγή, πρώτα εμείς και το περιβάλλον μας, με την ελπίδα ότι κάποτε, η πλειοψηφία των ανθρώπων θα έχει συμφωνήσει σε έναν κόσμο όπου η έμφυλη βία και η ανισότητα θα είναι παρελθόν.
Πως προχωράμε άρα; Όπως λέει και η σειρά, η διδαχή της αποχής από την σεξουαλική ζωή στα σχολεία είναι ένα αποτυχημένο πρόγραμμα. Ίσα-ίσα, δημιουργεί περισσότερα προβλήματα. Όπως σωστά το έθεσε η Δόκτορ Μίλμπερν, στο Sex Education, την οποία την ενσαρκώνει η υπέροχη Gillian Anderson, τα σωστά εργαλεία για την δημιουργία ενός σχολικού προγράμματος ικανού να σταθεί απέναντι στους μαθητές και να τους καθοδηγήσει στον υπέροχο -και συνάμα τρομακτικό- κόσμο του σεξ.
Η μαγεία του να ανακαλύπτεις το σώμα σου, η γνώση ότι υπάρχουν περισσότερα από δύο φύλα και ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν προσδιορίζονται ως άνδρες ή γυναίκες, ότι υπάρχουν σεξουαλικοί προσανατολισμοί, ότι άνδρας-γυναίκα είναι ίσοι με την πλήρη έννοια της λέξης «ισότητα». Τρία είναι αυτά τα εργαλεία σύμφωνα με την φαντασιακή σεξολόγο της καρδιάς μας: η Εμπιστοσύνη, η Συζήτηση και η Αλήθεια. Αν υπάρχει ένας τρόπος να φρενάρουμε την έμφυλη βία και να δώσουμε στις μελλοντικές γενιές την ευκαιρία να δημιουργήσουν μια κοινωνία καλύτερη, με περισσότερη ανοχή παρά κατακραυγή, με περισσότερη σεξουαλική απελευθέρωση παρά πουριτανισμό, τώρα, μας δίνεται η ευκαιρία να το κάνουμε.
Για να κλείσω, η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση όταν διδάσκεται με σωστό τρόπο, μπορεί να οδηγήσει αν όχι στην πτώση της πατριαρχίας, τουλάχιστον στην απομυθοποίηση της. Το μάθημα αυτό, δεν θα πρέπει να συμβουλεύει την γυναίκα πως θα προστατευτεί από τον άνδρα, αλλά πως οι άνδρες θα προστατευτούν από την ματσίλα, την μισογυνία, την πατριαρχία. Αν το δούμε συγκριτικά, το ανδρικό φύλο είναι το πρόβλημα, συνεπώς και η πατριαρχία. Ο δρόμος για τον ξεριζωμό της, είναι η εκπαίδευση.
