Της Δώρας Κοτσώνη και Εύας Χουδαλάκη,
Η επιθεώρηση «Τι ζούμε ρε», σε κείμενο Δήμητρας Παπαδοπούλου και σκηνοθεσία Θοδωρή Αθερίδη, άρεσε, αλλά δεν ενθουσίασε και σίγουρα δεν επικεντρώθηκε στην διακωμώδηση της πολιτικής σκηνής του σήμερα – βασικό χαρακτηριστικό μιας επιθεώρησης.
Το κείμενο σου έδινε την εντύπωση πως έπασχε από διπολική διαταραχή. Το ένα σκετσάκι διαδεχόταν το άλλο και εκεί που είχες δει κάτι πετυχημένο και επίκαιρο – όπως τα «Χόντρος Σέντερ» με την καταπληκτική Παρθένα Χοροτζίδου, ακολουθούσε η Κύπρια μετανάστρια του έρωτα, Δήμητρα Παπαδοπούλου, με αναφορές σε παλιακά μοτίβα συμπεριφοράς – όπως οι χασικλήδες – και σ’ έκανε να αναρωτιέσαι αν είσαι στο 2002.
Πολύ πετυχημένο και το σκετσάκι των Αθερίδη, Κρόμπα και Ελευθερίου που σατυρίζουν τις τρομακτικές διαστάσεις που έχει πάρει το political correct στην εποχή μας, αν και εξίσου εύστοχη θα ήταν η συμμετοχή μιας γυναικείας φιγούρας – γιατί πρόκειται για μια μάστιγα που μας αφορά όλους.
πηγή εικόνας: gossip – tv
Την ίδια στιγμή, συγκινητική και ουσιαστική η σκηνή με τους Κόκλα, Μουζουράκη και Κρατερό, όπου τρεις φίλοι από το λύκειο βρίσκονται για να μοιραστούν τα νέα τους. Ο πρώτος, ένας επιχειρηματίας που τον ενδιαφέρουν μόνο τα λεφτά, ο δεύτερος ένας μελαγχολικός τοξικομανής που αποζητά την αγάπη και ο τρίτος ένας γιατρός που έχει απατήσει την γυναίκα του και προσπαθεί να τα καλύψει. Ενώ ο δεύτερος αποζητά απεγνωσμένα λίγες στιγμές με τους φίλους του για να λάβει την αγάπη και την αποδοχή τους, οι άλλοι δύο θεωρούν μάλλον τη δουλειά τους πιο σημαντική.
Έξυπνη προσθήκη στην παράσταση ο Πάνος Μουζουράκης, ο οποίος με ένα σχολιαστικό κείμενο για την ελληνική μουσική σκηνή και λίγα τραγουδάκια κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον και το γέλιο του θεατή, αλλά και ο πάντα εντυπωσιακός Θανάσης Αλευράς, στο ρόλο του άγιου πατέρα, που προειδοποιεί την ανθρωπότητα για τα δεινά που θα τη βρουν τα επόμενα χρόνια (ναι, ο Άδωνις Γεωργιάδης μας χτύπησε την πόρτα ήδη).
πηγή εικόνας: Glance
Αν και οι συντελεστές ανέφεραν σε συνέντευξή τους πως χτένισαν τα κείμενα ξανά και ξανά, καθώς οι εξελίξεις τρέχουν με γρήγορο ρυθμό, δεν κατάφερε – η σεναριογράφος τουλάχιστον – να πιάσει τον παλμό του σήμερα σε όλες τις θεματολογίες που επέλεξε.
Εν έτει 2022, ποιο δεκατετράχρονο γράφει ακόμα με greeklish – αυτό συνέβαινε 10 χρόνια πριν – ποιος καπνίζει ακόμα χόρτο, ποια γυναίκα προσποιείται οργασμούς για να κρατήσει τον άντρα της και ποιος είναι ακόμα φανατικός κομμουνιστής; Ίσως μόνο η κατά τα άλλα βαθιά θεατρική Ελένη Κοκκίδου.
Ωστόσο, ο δεύτερος στόχος μιας επιθεώρησης, το γέλιο, επετεύχθη. Άξιο λόγου είναι πως το κοινό μοιάζει να ενθουσιάζεται πολύ περισσότερο με μιμήσεις προσώπων και περσόνων όπως του Τσίπρα, του Μητσοτάκη ακόμα και του Πούτιν και λιγότερο με κωμικοποίηση καταστάσεων όπως ο κορονοϊός.
Τέλος, οι χορογραφίες του Φωκά Ευαγγελινού και οι ενορχηστρώσεις της Μαρίζας Ρίζου «ντύνουν» με λάμψη και επαγγελματισμό την εν λόγω επιθεώρηση. Για όσους το επιλέξουν, καλή θέαση και καλό καλοκαίρι!
