Άρθρο του εξωτερικού συνεργάτη, Ιδομενέα Μόκκα,
Συνιστά αναμφίβολα απογοητευτική η διαπίστωση πως κάθε γυναίκα, ανά πάσα στιγμή, οφείλει ακόμη να θέτει τον εαυτό της σε διαρκή επαγρύπνηση, προκειμένου να μην καταλήξει βορά πάσης φύσεως αποτρόπαιων προθέσεων. Πρόκειται, πόσο μάλλον, για μια διαπίστωση για την οποία ο χαρακτηρισμός «απογοητευτική» φαντάζει ελάχιστος, όποτε η επαγρύπνηση αυτή δεν αποδεικνύεται στο τέλος αρκετή για την αποτροπή των εν λόγω προθέσεων.
Πρόσφατο αντιπροσωπευτικό περιστατικό έλαβε χώρα στην Βρετανία, εκεί όπου ο τρόμος της κακοποίησης περικυκλώνει έκδηλα τις γειτονιές, καταπατώντας την βασική αίσθηση της ελευθερίας για τον – κατεξοχήν – γυναικείο πληθυσμό. Θύμα η Σάρα Έβεραντ, μια 33χρονη κόρη και αδελφή. Δηλώθηκε υπό εξαφάνιση το βράδυ της 3ης Μαρτίου. Στις 10 Μαρτίου, σε κάποιες δασικές εκτάσεις στο Άσφορντ του Κεντ, η αστυνομία ανακάλυψε το πτώμα μιας νεαρής γυναίκας, το οποίο ανακοινώθηκε, δύο μέρες αργότερα, ότι ανήκει στην Σάρα Έβεραντ.
Πέρα από την τέλεση καθεαυτή του εγκλήματος, ιδιαίτερη αναστάτωση προκάλεσε η γνωστοποίηση του συλληφθέντος. Δράστης, μέχρι αποδείξεως του εναντίον, κατηγορείται ότι υπήρξε ένας εν ενεργεία αστυνομικός, ονόματι Γουέιν Κάζινς. Ο 48χρονος διετέλεσε δύο χρόνια στο αστυνομικό σώμα, ξεκινώντας ως τοπικός αξιωματικός, προτού μεταφερθεί στη μονάδα που φρουρεί τις πρεσβείες στην πρωτεύουσα.
Την περασμένη Τρίτη εμφανίστηκε για πρώτη φορά ενώπιον του Δικαστηρίου του Λονδίνου, μέσω βιντεοσύνδεσης από την φυλακή οπού και κρατείται. Σε αυτό το σημείο, άξιο αναφοράς συνιστά πως φάνηκε ο κατηγορούμενος να φέρει ένα τραύμα στο κεφάλι και ένα εμφανές κόψιμο στο μέτωπο, που υπέστη ενόσω βρισκόταν υπό κράτηση. Μια εικόνα που πρόδωσε κατά πολύ την ανεξέλεγκτη οργή των συγκρατουμένων του, η οποία, εξάλλου, πυροδοτείται όποτε πατούν το πόδι τους στο κρατητήριο υπόδικοι για ανατριχιαστικά εγκλήματα σαν και αυτό. H αίσθηση της οργής δεν περιορίστηκε αποκλειστικά εντός της φυλακής, αλλά ξεδιπλώθηκε και στους δρόμους του Λονδίνου. Και μάλιστα, μαζικά και δυναμικά.
Ειδικότερα, στις 13 Μαρτίου, διαδραματίστηκε διαδήλωση στην πρωτεύουσα της Βρετανίας εις μνήμην της Σάρα Έβεραντ, η οποία καταστρώθηκε από πολυάριθμες οργανώσεις, με χιλιάδες πολέμιους της βίας κατά γυναικών να ακολουθούν. Ωστόσο, η πολυπληθής συγκέντρωση έμελλε να λάβει έκρυθμες διαστάσεις έπειτα από παρέμβαση της Μητροπολιτικής Αστυνομίας, με την αιτιολογία αφενός της μη παροχής σχετικής άδειας για την διοργάνωσή της και αφετέρου της αποφυγής της διασποράς του ιού. Εκ πρώτης όψεως, δεν συνιστούν παράλογα τα πατήματα που εξέθεσε η λονδρέζικη αστυνομία προς όφελος του καθήκοντός της. Ωστόσο, ήταν ο επίμαχος τρόπος με τον οποίο σχεδίασε να το εκτελέσει που ερέθισε τον ήδη ευέξαπτο διαδηλωτή. Συνολικά, σημειώθηκαν τέσσερις συλλήψεις για παραβιάσεις των περιοριστικών μέτρων κατά της επιδημίας και για διασάλευση της δημόσιας τάξης.
Πέραν τούτου, οι εικόνες που δείχνουν πρόσωπα των αστυνομικών αρχών να περνούν χειροπέδες σε γυναίκες διαδηλώτριες και να τις απομακρύνουν από την συγκέντρωση προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων. Εξέλιξη απολύτως λογική, διότι εικόνες σαν και αυτές μόνο ως αντίβαρο θα μπορούσαν να λειτουργήσουν απέναντι στον ύστατο σκοπό της συγκέντρωσης, ήτοι να αποτίσουν φόρο τιμής σε μια κοπέλα που χάθηκε αδικαιολόγητα στα χέρια ενός αστυνομικού.
Την δυσαρέσκεια του απέναντι στην ασύμμετρη ανάμειξη των αστυνομικών αρχών εκδήλωσε ο δήμαρχος του Λονδίνου, Σαντίκ Καν, καθώς και η αρχηγός της αστυνομίας του Λονδίνου, Κρεσίνα Ντικ. Με δήλωσή τους, αιτήθηκαν της διεξαγωγής ανεξάρτητης έρευνας για τις ενέργειες του αστυνομικού σώματος κατά την διαδήλωση.
Αδρανής δεν αποδείχθηκε ούτε ο εξίσου ανήσυχος πρωθυπουργός, Μπόρις Τζόνσον. Σε συνεδρίαση ανώτερων υπουργών και αστυνομικών στελεχών την περασμένη Δευτέρα, στην οποία ο ίδιος διετέλεσε χρέη προέδρου, τέθηκε στο τραπέζι το ζήτημα των διαβεβαιώσεων που οφείλονται να παραχωρηθούν προς υπεράσπιση της προστασίας του γυναικείου πληθυσμού. Διατυπώθηκε, μεταξύ άλλων, η δέσμευση για αύξηση της χρηματοδότησης με σκοπό την καλύτερη φωταγώγηση των δρόμων, καθώς και για την εκπόνηση πιλοτικών προγραμμάτων, που περιλαμβάνουν την επίσκεψη νυχτερινών κέντρων από αστυνομικούς με πολιτικά, με αποκλειστικό χρέος τον εντοπισμό ύποπτων και επιθετικών δραστών. Μένει μόνο να δούμε υπό ποια μορφή και σε ποια έκταση οι παραπάνω δεσμεύσεις πρόκειται να εγγυηθούν μια στοιχειώδη αίσθηση ασφάλειας.
Και λέω «στοιχειώδη», καθώς ουδέ μέτρο και ουδεμία μεταρρύθμιση θα είναι ικανά καθαυτά να αποτρέψουν εκ βάθρων οποιονδήποτε κίνδυνο διατρέχει μια γυναίκα που βαδίζει μόνη της σε έναν απομονωμένο και σκοτεινό δρόμο. Θετικό απότοκο θα έχουν μόνο όταν προστεθεί στην εξίσωση και ο πυρήνας, ήτοι η απαραίτητη ηθική και συνάμα κοινωνική συνείδηση, που οφείλει να διατρέχει συνολικά τον ανδρικό πληθυσμό. Και, δυστυχώς, επανειλημμένα αποδεικνύεται το άκρως αντίθετο από αδίστακτες ενέργειες-παραλείψεις που ενθαρρύνουν την ήδη αυξανόμενη μάστιγα της κακοποίησης των γυναικών.
Το τραγικό τέλος της Σάρα Έβεραντ έμελλε να αποδείξει πως η πρόοδος που έχει σημειωθεί από το “Reclaim The Night” του μακρινού 1977 έως σήμερα δεν είναι η επιθυμητή . Τίποτα ωστόσο δεν αναιρεί την ελπίδα πως αυτό το συμβάν δύναται να εμψυχώσει, Βρετανούς και μη, για μια αφετηρία με όραμα την συλλογική εξόντωση της βίας κατά της γυναίκας μεν και της αστυνομικής βίας δε
