1. Μικρά Αγγλία – Παντελής Βούλγαρης (2013)
Τι να πει κανείς για αυτό το διαμάντι του Παντελή Βούλγαρη; Για τις ανατριχιαστικές ερμηνείες, τα κοστούμια εποχής, τα σπίτια με τα ξύλινα πατώματα, για τον ανεκπλήρωτο έρωτα της Όρσας (Πηνελόπη Τσιλίκα) και του Σπύρου (Ανδρέας Κωνσταντίνου) και την ανατριχιαστική ερμηνεία της πρώτης όταν πληροφορείται το θάνατό του, αλλά και για τις άριστα ψυχογραφημένες ψυχικές διακυμάνσεις της Μόσχας (Σοφία Κόκκαλη), όταν αντιλαμβάνεται ότι ο άντρας της και η αδερφή της αγαπιούνται !
Επιπλέον, η ταινία σκιαγραφεί λεπτομερώς και εκ των έσω, τη ζωή των οικογενειών των ναυτικών και κυρίως των γυναικών τους και πως εκείνες αναλαμβάνουν το πηδάλιο του σπιτιού, το προίκισμα και το πάντρεμα των νεαρών κορασίδων με αξιόλογους νέους που έχουν επαγγελματικές προοπτικές ανέλιξης, μη υπολογίζοντας φυσικά τον συναισθηματικό παράγοντα.
“Και εσύ μητέρα, ΤΕΡΑΣ, που όλα τα υπολογίζεις και τίποτα δε σου ξεφεύγει, τι του απάντησες; Όταν γύρισε και σου ζήτησε τη δεύτερη σου κόρη, τι του είπες; Τίποτα! Έτσι απλά, μας πήρες όλους στο λαιμό σου.” είναι μια από τις πιο συγκλονιστικές φράσεις της ταινίας που επιρρίπτει ευθύνες στη μητέρα – αρχηγό του σπιτιού.
2. Ο αστακός – Γιώργος Λάνθιμος (2015)
Καλώς ήρθατε στο πανδοχείο, όπου έχεις μόλις 45 μέρες για να ερωτευτείτε και να συνάψετε σχέση με τον εκλεκτό της καρδιάς σας αλλιώς μεταμορφώνεστε σε ένα ζώο της επιλογής σας! Και επειδή ένα λανθιμικό trailer ισούται με παραπάνω από χίλιες λέξεις…
3. Δεκαπενταύγουστος – Κωνσταντίνος Γιάνναρης (2001)
Στο Δεκαπενταύγουστο εκτυλίσονται παράλληλα οι ζωές τριών διαφορετικών ζευγαριών τα οποία εγκαταλείπουν την Αθήνα για καλοκαιρινές διακοπές. Όσο λείπουν ένας νεαρός διαρρήκτης εισαβάλλει στα σπίτια τους, ανακαλύπτει προσωπικά αντικείμενα και εξιστορεί μυστικά και απωθημένα τους. Από την εν λόγω ταινία δε μπορεί κανείς να παραβλέψει την εξαιρετική και πέρα για πέρα διαπεραστική υποκριτική της Ελένης Καστάνη, ως μια μάνα που χάνει τη μικρή της κόρη στο πανηγύρι της Παναγίας. Η απελπίσια, ο τρόμος, η απόγνωση, η προσευχή και το γεγονός ότι ο θεατής γίνεται μάρτυρας ενός θαύματος, είναι μερικοί από τους λόγους που αξίζει να δείτε την ταινία, χθες!
4. Το τελευταίο σημείωμα – Παντελής Βούλγαρης (2017)
Την Πρωτομαγιά του 1944, η εντολή που δίνεται από τους ναζί κατακτητές είναι η εξής: διακόσιοι κρατούμενοι των φυλακών Χαιδαρίου θα οδηγηθούν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Προκείται για μια εκδικητική πράξη, που θα αποτελέσει παραδειγματική τιμωρία για την εξεφτελιστική ενέδρα που στήθηκε στη πλάτη του στρατού των Ες – Ες και τη δολοφονία του αξιωματικού τους, από Έλληνες άνδρες.
Πρόκειται για μια ιστορική και επιμορφωτική ταινία, που φυσικά πλαισιώνεται από το αντίστοιχο εξαιρετικό καστ, με τον Ανδρέα Κωνσταντίνου στο ρόλο του κομμουνιστή διερμηνέα, που στο τέλος της ταινίας λαμβάνει ευνοικής μεταχείρησης, αφού ο λοχαγός προσφέρεται να τον απαλλάξει από την εκτέλεση, αλλά εκείνος προς τιμήν του αρνείται.
5. Ευτυχία – Άγγελος Φραντζής (2019)
Δε θυμάμαι αν έχω δει άλλη ταινία, που να μετατρέπει με την εναλλαγή των σκηνών της το γέλιο μου σε κλάμα και το αντίστροφο. Μια εξαιρετική ταινία, μέσα από την οποία γνωρίσαμε την στιχουργό Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, τη ζωή και το έργο της – το οποίο μέχρι τώρα τραγουδούσαμε και χορεύαμε χωρίς να ξέρουμε το δημιουργό του.
Πέρα από το δυνατό δίδυμο σκηνοθεσίας – κειμένου, η επιλογή των ηθοποιών απογειώνει την ταινία ! Μερικοί από τους κορυφαίους Κάτια Γκουλιώνη, Καριοφυλλιά Καραμπέτη, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Θάνος Τοκάκης, Κατερίνα Διδασκάλου, Λεωνίδας Κακούρης, Παύλος Ορκόπουλος, Ντίνα Μιχαηλίδου.
