Άρθρο του εξωτερικού συνεργάτη Βασίλη Τσαλαφούτα,
Από τον Νονό μέχρι το Scarface και το Goodfellas, όλοι απολαμβάνουν ταινίες με θέμα την μαφία και τους γκάνγκστερς. Έτσι, είναι λογικό το Sopranos, που κυκλοφόρησε το 1999, να έκανε θραύση και να αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς.
Μάλιστα, ψηφίστηκε ως η πιο καλογραμμένη σειρά όλων των εποχών, σύμφωνα με το Σωματείο Αμερικανών Σεναριογράφων.
Η σειρά δεν είναι η τυπική ιστορία ενός γκάνγκστερ. Ο Τόνυ Σοπράνο ανήκει στην περιβόητη ιταλική μαφία των έξι Οικογενειών και στο μεγαλύτερο μέρος της υπόθεσης είναι το αφεντικό. Ο Τόνυ αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα και επισκέπτεται την Iταλοαμερικανίδα ψυχίατρο (Lorraine Bracco). Προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε δουλειά, οικογένεια και την ψυχική του υγεία.
Η γυναίκα του, Καρμέλα (Eddie Falco), είναι μια νοικοκυρά με ανησυχίες για τον γάμο της και στρέφεται στην θρησκεία και στα διάφορα χόμπι της. Είναι ιδιαίτερα επικριτική απέναντι στον Τόνυ, ο οποίος συνεχώς απομακρύνεται από αυτήν, ωστόσο κάνει τα πάντα για να σώσει το γάμο της, παρά τις συνεχείς σκέψεις της για διαζύγιο.
Τα παιδιά, Άντονυ Τζούνιορ (Robert Iler) και Μέντοου (James Lynn Singler), προσπαθούν να ζήσουν την ζωή τους όσο πιο φυσιολογικά γίνεται, κάτι που λόγω του ιδιαίτερου περιβάλλοντος που μεγαλώνουν συχνά είναι αδύνατο και επηρεάζει βαθιά τον χαρακτήρα και την εξέλιξή τους.
πηγή εικόνας: Screen Rant
Αυτό που κάνει αυτή την σειρά να ξεχωρίζει είναι η εναλλαγή της βίας και της προδοσίας με ανθρώπινες στιγμές της καθημερινής ζωής των χαρακτήρων.
Το δράμα αλλάζει θέση με σκηνές σκοτεινής κωμωδίας, οι χαρακτήρες παλεύουν να ξεφύγουν από τους δαίμονές τους, παγιδευμένοι σε έναν ιστό που έχουν πλέξει οι ίδιοι. Η σειρά εστιάζει στην σκοτεινή πλευρά του αμερικανικού ονείρου, καθώς και στα στερεότυπα της εθνικής ομάδας που εκπροσωπείται στα επεισόδια. Παράλληλα, συνεχώς προβάλλεται η εικόνα του ισχυρού σιωπηλού τύπου που απαιτεί η κοινωνία από έναν άνδρα.
Ο τρόπος που ο James Gandolfini αποτυπώνει τον Τόνυ είναι καθηλωτικός και αποτελεί το βαρόμετρο της σειράς. Ο Τόνυ, ένας πολύπλοκος αντι-ήρωας, την μια στιγμή είναι βίαιος, απότομος, μισογύνης και εγωιστής αλλά από την άλλη γοητευτικός εραστής, καλός σύζυγος και προστατευτικός πατέρας. Δείχνει απόλυτη εμπιστοσύνη σε μία χούφτα φίλους του και στην ψυχίατρο του, ωστόσο με το που αντιληφθεί την προδοσία η απάντησή του θα είναι άμεση και κτηνώδης.
πηγή εικόνας: MGoBlog
Γύρω από τον Τόνυ και την ανδροκρατούμενη μαφία, βλέπουμε να αναπτύσσεται ένας αριθμός δυναμικών γυναικών που επηρεάζουν βαθιά την ψυχοσύνθεση του κεντρικού χαρακτήρα.
Από την αδίστακτη μητέρα Λίβια, που δεν θα διστάσει να φτάσει στα άκρα απέναντι στο ίδιο τον γιο της και την γυναίκα του που παλεύει συνεχώς να κρατήσει τον γάμο της και να μείνει πιστή, μέχρι και την Δρ.Μέλφι, που προσπαθεί να προβάλει την σταθερή ψυχραιμία και νηφαλιότητά της απέναντι στο χείμαρρο συναισθημάτων του Τόνυ και τέλος την δυναμική κόρη και την αδερφή του Τζάνις.
Ο Τόνυ προσπαθεί να τις ικανοποιήσει συνεχώς και παράλληλα να ξεφύγει από την ασφυκτική πίεση που του ασκούν, βρίσκοντας διέξοδο στις αμέτρητες ερωμένες του.
Ο τελευταίος, προσπαθώντας μέσω των συνεδριών να αντιμετωπίσει τις κρίσεις πανικού, ξεδιπλώνει σιγά σιγά το κουβάρι των συναισθημάτων του και επαναπροσδιορίζει τις σχέσεις με τον περίγυρο του. Έτσι, δημιουργεί μία ιδιαίτερη σχέση με την ψυχαναλύτριά του.
Το μαύρο χιούμορ της σειράς είναι παντού και σε κάθε επεισόδιο και συνυπάρχει αρμονικά με τις στιγμές έντασης. Οι ίδιοι οι χαρακτήρες αυτοσαρκάζονται γύρω από την εικόνα τους – του σκληρού ιταλού μαφιόζου – συνεχώς.
Το φινάλε της σειράς είναι αντισυμβατικό και έχει προκαλέσει έντονες συζητήσεις του κοινού και των κριτικών. Ο ίδιος ο δημιουργός, David Chase, ακόμα και σήμερα αρνείται να εξηγήσει το τέλος, παρά τις επίμονες πιέσεις των κριτικών.
Κλείνουμε λέγοντας ότι είναι μία σειρά που κάθε φαν της μικρής οθόνης θα έπρεπε να δει. Εξάλλου, πρόσφατα βγήκε και η ταινία prequel της σειράς, The Many Saints of Newark.
Δεν θα σας κάνω άλλο spoil! Καλή απόλαυση!
