Της εξωτερικής συνεργάτιδος, Νίκης Φραγκέλλη,
Ερμηνεύουν: Γ. Νιάρρος, Β. Μαγουλιώτης, Ηλ. Μουλάς, Αλ. Χρυσανθόπουλος, Χρ. Στέργιογλου. Σκην.: Άρ. Φλέσσα. Κοστ.: Ιωάν. Τσάμη. Μουσ.: Αλ. Δράκος Κτιστάκης. Φωτ.: Σ. Μπιρμπίλης.
Η φαρσοκωμωδία του Γκόγκολ κινείται γύρω από την χαρτοπαιξία, ένα πάθος που καταλήγει στην θηριωδία της κτητικότητας των ανθρώπων, δίχως να υπάρχει επιστροφή. Την ίδια στιγμή υπογραμμίζει την ανθρώπινη απληστία και εκμετάλλευση με στόχο την προσωπική ανέλιξη.
Στους Παίκτες η πλοκή διαδραματίζεται σε ένα μικρό πανδοχείο στην Ρωσία, όπου καταφτάνει ένας οικονομικά ευκατάστατος, επιδέξιος χαρτοπαίκτης, αναζητώντας τα επόμενα θύματά του. Μόλις πληροφορείται για την ύπαρξη δύο εξίσου κομπιναδόρων ενοίκων, βάζει σε λειτουργία ό,τι γνώσεις διαθέτει στην κομπίνα, προκειμένου να τους εξαπατήσει. Η συνάντηση των τριών ανδρών αποδεικνύεται καίρια, καθώς ανακαλύπτουν πως αν ενώσουν τις δυνάμεις τους, το κέρδος τους θα είναι μεγαλύτερο.
Στόχος τους να «γδάρουν» έναν πλούσιο, ηλικιωμένο, πρώην χαρτοπαίκτη. Όταν οι προσπάθειές τους αποτυγχάνουν, στρέφονται στον αφελή γιο του και τον πείθουν να παίξει μαζί τους χαρτιά, εκμεταλλευόμενοι την αδρεναλίνη που προκαλεί ο τζόγος. Ωστόσο η κατάληξη είναι μη αναμενόμενη.
Πρόκειται για μία παράσταση – οφθαλμαπάτη, με ροκ διάθεση και ανεξάντλητο χιούμορ, όπου ο ίδιος ο θεατής γίνεται θύμα μιας «μπλόφας», εξαιτίας της σύγχυσης μεταξύ ψέματος και αλήθειας που επικρατεί.
Φωτογραφία: Χρήστος Συμεωνίδης
Το τελικό αποτέλεσμα προκύπτει αποκλειστικά από την ύψιστη συνεργασία όλων των συντελεστών, που λειτουργούν ως ένα σώμα, δίχως αυτό να επισκιάζει τη μεμονωμένη δουλειά του καθενός. Βασικά όπλα των performers, η επικοινωνία, η ενέργεια, η ταχύτητα, το χιούμορ και η εντυπωσιακή κινησιολογία, μέσω των οποίων αποδεικνύεται η σημαντικότητα της ομαδικότητας κατά τη διαδικασία. Η ενέργεια μεταφερόταν από τον έναν ηθοποιό στον άλλον και από εκείνους στο κοινό, γεγονός που δημιουργούσε την αίσθηση της κοινής ανάσας στον χώρο.
Ο Γιώργος Κουτλής ισορρόπησε ανάμεσα στην απόλυτη οργάνωση και της παραμικρής λεπτομέρειας και της ελευθερίας των ηθοποιών του ταυτόχρονα. Ο σκηνοθέτης μαζί με τους ηθοποιούς χρησιμοποίησαν ως βάση το έργο του Γκόγκολ και έχτισαν γύρω του έναν ολόκληρο κόσμο. Δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στους ανεξάντλητους αυτοσχεδιασμούς κατά τη διάρκεια της παράστασης, οι οποίοι όμως δεν αποσυγκέντρωναν τον θεατή από την κεντρική πλοκή και την ουσία του κειμένου, αλλά τον βοηθούσαν να ενταχθεί με μεγάλη ευκολία και αμεσότητα στη νέα πραγματικότητα που γεννιόταν μπροστά του.
Οι Παίκτες μας υπενθύμισαν τη μοναδικότητα της κάθε παράστασης στο θέατρο και τη δύναμη της στιγμής που θα χαθεί στην αιωνιότητα.
Τα κοστούμια της Ι.Τσάμη με ροκ στοιχεία και ρωσικές καταβολές, η σκηνογραφία της Α. Φλέσσα και η ορμητική μουσική του Α.Δ. Κτιστάκη, εναρμονίζονταν με την καυστική – σατιρική αισθητική της υπόλοιπης παράστασης.
