Την Κυριακή 29 Μάϊου, ο συνδυασμός του «Ιστορικού Συμφώνου» (Pacto Historico), κατάφερε και απέσπασε 40,8% των ψήφων, μια ιστορικής σημασίας νίκη, που στις 19 Ιουνίου, θα διευκρινιστεί και αν αυτή η σημαντική πρωτιά της Αριστεράς στην Κολομβία από τον α’ γύρο των εκλογών, θα φέρει τον Γουστάβο Πέτρο, τον πρώην αντάρτη του Μ-19, στον προεδρικό θώκο της χώρας.
Στο πλευρό του, η Φράνσια Μάρκες, μια αφροκολομβιανή, η οποία βρίσκεται πολύ κοντά στο να γίνει η πρώτη αφροκολομβιανή αντιπρόεδρος στην ιστορία τόσο της Κολομβίας, όσο και της Λατινικής Αμερικής.
Το παρόν άρθρο, δεν θα σχολιάσει τα αποτελέσματα που ανέδειξαν οι εκλογές, και κατά πόσο το πολιτικό σύστημα της Κολομβίας μετατοπίστηκε, αν τα παραδοσιακά κόμματα καταποντίστηκαν, και κατά πόσο οι πολίτες της Κολομβίας επιζητούν την αλλαγή (σίγουρα και πολύ!), αλλά σκοπός του θα είναι να επικεντρωθεί, στην Φράνσια Μάρκες, η οποία θα κληθεί να σηκώσει το μεγάλο βάρος μιας αντιπροεδρίας, σε μια χώρα με τεράστια ανισότητα, με ένοπλες συγκρούσεις, με σφαγές, πολιτικές δολοφονίες και ακραία φτώχεια.
Η Φράνσια,
Γυναίκα
Μαύρη.
Φτωχή.
Μητέρα
Καθαρίστρια.
Νομικός.
Φεμινίστρια.
Ακτιβίστρια.
Διωγμένη.
Βραβευμένη,
με απόπειρες δολοφονίες στο ιστορικό της, με απειλές κατά της ζωής της, καθημερινά, τόσο πια, που το συνήθισε. Η Φράνσια, που στα 13 της αποφάσισε να αναλάβει δράση, όταν το χωριό της, το Γιολομπό στην επαρχία της Κάουκα, κινδύνεψε με εξαφάνιση, κάνοντας χώρο για την δημιουργία ενός φράγματος. Μαζί με τους ανθρώπους από την κοινότητά της, κατέστρεψαν κάθε πλάνο, κάθε εταιρείας να χτίσει φράγμα στο χωριό, ένα φράγμα που θα απειλούσε την ασφάλεια του ποταμού Οβέχας, και τις ίδιες τους τις ζωές.
Το 2009, οι αποφάσεις της Κολομβιανής Κυβέρνησης για εξόρυξη μεταλλευμάτων από την ευρύτερη περιοχή της Κάουκα, έφερε την σθεναρή αντίδραση των κατοίκων, με την Μάρκες, να φέρνει την κυβέρνηση ενώπιον της δικαιοσύνης για τα εγκλήματα που διέπραττε στην Κολομβία, με την παράνομη εξαγωγή ορυκτών.
Η Φράνσια, γρήγορα έγινε αντιπρόσωπος των Αφρόκολομβιανών στην περιοχή La Toma, στην Κάουκα, και όσο γρήγορα έγινε αντιπρόσωπος των αφανών κατοίκων, τόσο πιο γρήγορα οι θανατικές απειλές έβρισκαν τον δρόμο τους στην εξώπορτά της. Και όσο εκείνη στεκόταν στους δρόμους αποζητώντας δικαιοσύνη, και μια ευκαιρία, τόσο τους συντρόφους της, δολοφονούσαν παραστρατιωτικές ομάδες.
Το 2014, οργάνωσε μια πορεία 350 χιλιομέτρων, από την Κάουκα στην Μπογκοτά. Μαζί της, 80 αφροκολομβιανές, που με τις γροθιές τους στον αέρα και τις φωνές τους έξω από το κοινοβούλιο, κατάφεραν να έρθουν σε συμφωνία με την Κυβέρνηση για το τέλος της παράνομης εξόρυξης στην περιφέρειά τους.
Η Φράνσια,
η οποία εκδιώχθηκε από την πατρίδα της, με τα παιδιά της και πήγε στο Κάλι, όταν η κατάσταση είχε ξεφύγει εκτός ελέγχου. Όταν οι δολοφονίες και οι θανατικές απειλές, θα την στερούσαν από, ό,τι πιο πολύτιμο έχει. Τα παιδιά της.
Η Φράνσια,
που ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Βραβεύτηκε με το Goldman Environmental Prize το 2018, και μπήκε στην λίστα του BBC με τις 100 Γυναίκες την χρονιά του 2019. Η Φράνσια, που εκλέχθηκε για αντιπρόεδρος του «Ιστορικού Συμφώνου», με πάνω από 750.000 ψήφους. Η Φράνσια, που καλείται να προσπαθήσει να απαλύνει τον πόνο σε μια χώρα που έχει γνωρίσει μόνο πόνο.
Σε μια χώρα, που βράζει από ρατσισμό, ανισότητα, φτώχεια και δολοφονίες. Μόνο τους πρώτους μήνες του 2022, έχουν υπάρξει 85 ένοπλες συγκρούσεις και 46 σφαγές, μεταξύ κυβέρνησης, ανταρτών της FARC, συμμορίες ναρκωτικών, διαφωνούντες του πρώην αντάρτικου και παραστρατιωτικές οργανώσεις.
Σε μια χώρα των 50 εκατομμυρίων, όπου 20 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στη φτώχεια, και έξι εκατομμύρια στην ακραία φτώχεια. Σε μια χώρα ξεχασμένη, σε μια χώρα που στην Δύση, είναι γνωστή για τον Εσκομπάρ, για την κοκαΐνη και για το ποδόσφαιρό της. Σε μια χώρα, που οι άνθρωποί της, γεννιούνται και πεθαίνουν στον πόλεμο, στην φτώχεια και την ανέχεια.
Η Φράνσια,
που σπούδασε νομικά, αλλά δεν αποφοίτησε. Που αποφάσισε ότι η απάντηση είναι στον δρόμο και όχι στους περίπλοκους κώδικες. Η Φράνσια, που τιμάει την αφρικανική της καταγωγή, που φοράει όμορφα αφροκολομβιανά μοτίβα και πολύχρωμα ρούχα, παραδοσιακά κοσμήματα και παρουσιάζεται με το άφρο μαλλί της και τα παραδοσιακά τουρμπάνια των κοινοτήτων της Κουάκα.
Η Φράνσια, που αποτελεί μαζί με τους αφροκολομβιανούς το 10% του πληθυσμού. Απόγονοι σκλάβων, που τους φέρανε οι αποικιοκράτες από την Αφρική να δουλεύουν στις καλλιέργειες ζαχαροκάλαμου. Η Φράνσια, περιθωριοποιημένη και αποκλεισμένη, σαν να κρατάει την ανάσα του λαού της, την ανάσα όλων αυτών που βρίσκονται στην αφάνεια, μέσα στα δύο της χείλη, στα δυο της χέρια. Την ανάσα της ελπίδας, σε μια χώρα διαιρεμένη, πονεμένη, καταπιεσμένη.
Η Φράνσια,
που την περιγράψανε ως «τον καθρέφτη που απογυμνώνει την Κολομβία». Την Κολομβία με το ενοχικό παρελθόν που της παραδώσανε. Την Κολομβία της πατριαρχίας. Του ρατσισμού. Του αποκλεισμού. Της συντήρησης. Η Κολομβία του «κανένας».
Η Φράνσια,
που στην πορεία της για να φτάσει ένα βήμα πριν την αντιπροεδρία της Κολομβίας, πέρασε από καθαρίστρια και είδε τους συντρόφους της να δολοφονούνται. Η Φράνσια, που έχει στόχο να αλλάξει τον κόσμο (από 13 χρονών, έβαλε πλώρη για να αλλάξει τον κόσμο).
Η Φράνσια,
που όταν γύρισε στην πατρίδα της στην Κάουκα στα πλαίσια της προεκλογικής της καμπάνιας, κοίταξε τους ανθρώπους που σαν κύματα σπρωχνόντουσαν για μια καλύτερη θέση για να την ακούσουν, πήρε μια βαθιά ανάσα, χαμογέλασε πλατιά και φώναξε.
«Καλησπέρα Κάουκα. Η κόρη σου είναι εδώ!»
