Ανάμεσα σε όλα εκείνα τα γνωστά παραμύθια, όλοι έχουμε ακούσει για τον μικρό, φτερωτό θεό, που τρυπά τους ανθρώπους με τα βέλη του και εκείνοι ερωτεύονται κεραυνοβόλα. Έρως το όνομά του – εδώ κολλά το «όνομα και πράγμα». Καθώς περνούσε ο καιρός και στοιβάζονταν τα υπόλοιπα παραμύθια στην άκρη, ο έρωτας αποκτούσε σάρκα και οστά, ακούγοντας ξανά και ξανά την απόλυτη ιστορία αγάπης των γονιών και παππούδων. Μεγαλώσαμε λίγο ακόμα και συνδέσαμε τον έρωτα με κάτι μεγαλειώδες και κινηματογραφικό, όπως ο έρωτας του Jack και της Rose ή του Παπαμιχαήλ και της Βουγιουκλάκη. Λίγο ακόμα και ο έρωτας έγινε μάστιγα.

Φεβρουάριος, ο μήνας των ερωτευμένων. Τι; Θα περάσεις μόνος σου την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου; Χριστέ μου, τι ντεκαντάνς – όπως έλεγε και η θεότητα, Ντένη Μαρκορά.

Κατέχοντας, πλέον, υψηλής προτεραιότητας θέση στο bucket list, μοιάζει σαν κάτι που πρέπει να συμβεί. «Α! Να μην ξεχάσω να ερωτευτώ». Από το πουθενά, λοιπόν, βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα φαύλο κύκλο αναζήτησης του απόλυτου έρωτα. Το χειρότερο, όμως, δεν είναι αυτό. Γύρω από τον έρωτα επικρατεί ένας μύθος και κατά κάποιο τρόπο, ενώ όλοι γνωρίζουμε την αλήθεια, εξακολουθούμε να αναμασάμε το ίδιο ψέμα. Παράλληλα, η άπληστη φύση του ανθρώπου κατάφερε να εμπορευματοποιήσει την απελπισία για την εύρεση του ετέρου και να λανσάρει, ξεδιάντροπα πια, μοτίβα συμπεριφοράς θεωρητικά ερωτευμένων ανθρώπων.

Έτσι, ο έρωτας συνοψίζεται σε σοκολάτες, κόκκινα μπαλόνια σε σχήμα καρδιάς και τριαντάφυλλα. Προκειμένου μια διαφημιστική καμπάνια να είναι επιτυχής και κερδοφόρα, οφείλει να είναι ευχάριστη και να στοχεύει στο πεινασμένο υποσυνείδητο. Από τη μια όλες εκείνες οι ταινίες με τα παθιασμένα φιλιά για happy end και από την άλλη εμείς ως ολοζώντανοι «καρποί του έρωτα», παραήταν εύκολο να πέσουμε στην παγίδα. Έρμαια των σχεδόν προπαγανδιστικών διαφημίσεων, πιστέψαμε πως ο έρωτας είναι με διαφορά το πιο ωραίο συναίσθημα και ανυπομονούσαμε να το βιώσουμε.

Πρώτος ο Σοφοκλής κατάφερε να διατυπώσει ορθότερα το παράξενο αυτό συναίσθημα. «Έρως ανίκατε μάχαν… Άμαχος γάρ εμπαίζει Θεός…». Χαρακτηρίζει, λοιπόν, τον έρωτα ως ανίκητο στη μάχη και σαν ατάραχο θεό που περιγελά. Στο ίδιο απόσπασμα ο έρωτας, λέει πως ωθεί ακόμα και το φρόνιμο άνθρωπο στο άδικο, προκαλεί ταραχές και νικά κόντρα σε όλους τους μεγάλους νόμους. Πρόκειται, επομένως, για μία μάχη που γνωρίζουμε εξ αρχής την έκβασή της, καθώς υπερνικά οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα του και μας οδηγεί σε μονοπάτια δύσβατα. Είναι ένας βωμός στον οποίο θυσιάζονται η λογική, ο εγωισμός και αξιοπρέπεια. Είναι μία κατάσταση κατά την οποία είναι όλα ρευστά, σωστό και λάθος δεν έχουν πλέον σημασία, ο χρόνος γίνεται σχετικός και τα πράγματα λίγο πιο δύσκολα, λίγο πιο περίπλοκα, καθώς κρύβει μία δόση υπερβολής, μια τάση αυτοκαταστροφής.

Κακά τα ψέματα, στον έρωτα είμαστε μόνοι. Ακόμα και στο ιδανικότερο σενάριο της θετικής ανταπόκρισης, πάντα κάποιος αισθάνεται περισσότερα.

Έτσι, ο έρωτας αλλάζει τους ανθρώπους, κάνοντάς τους πιο ανασφαλείς, συναισθηματικούς και διαταράσσει τις ισορροπίες και τις ιεραρχίες τους. Τίποτα δεν είναι, ωστόσο, άσπρο ή μαύρο στη ζωή, ούτε καν αυτός ο μικρός, πανούργος θεός παρά τις αναταραχές και τις τρικυμίες. Όπως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, το ίδιο ισχύει και για τον έρωτα. Είναι μία εμπειρία ζωής, που μάλιστα, όπως λένε, δεν έχουμε την ευκαιρία να τη ζήσουμε πολλές φορές. Καλώς ή κακώς δεν επιλέγουμε πότε και αν θα μπλεχτούμε στα δίχτυα του. Ας είμαστε τουλάχιστον αυθεντικοί όσο κρατήσει. Ευτυχώς, ο έρωτας δεν υπακούει σε ταμπέλες, σε χρώματα και διαφωνίες. Οπότε σίγουρα μπορεί να μας διδάξει και οφείλουμε να του το επιτρέψουμε. Ο έρωτας δεν είναι τυχαία η μούσα των ποιητών και συγγραφέων. Βρίσκεται σε κάθε τραγούδι, σε κάθε ταινία. Διατρέχει τον οργανισμό σαν ναρκωτικό και προκαλεί ένα ξαφνικό αίσθημα ευφορίας, μια ανεξήγητη λαχτάρα για ζωή, στην οποία εθιζόμαστε αργά και βασανιστικά.

Όντας όμως, ό,τι πιο προσωπικό μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος, δεν του αξίζει η εμπορευματοποίηση.

Μεταξύ άλλων γιορτές, σαν αυτή των ερωτευμένων, πάλιωσαν. Δεν έχει σημασία αν θα είμαστε μόνοι ή σε σχέση του Αγίου Βαλεντίνου, γιατί αυτό δεν προσθέτει, αλλά ούτε αφαιρεί κάτι από εμάς. Δεν έχουν σημασία τα δώρα και τα λουλούδια αν προσφέρονται λόγω κάποιου άτυπου εθίμου, καθώς δεν αποτελούν τρανή απόδειξη έρωτα. Εξάλλου ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται. Σημασία, επομένως, έχει να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε, με όποιον τρόπο μπορούμε στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Ας διατηρήσουμε την αγάπη αυτή, όσο πιο αγνή και ανέγγιχτη μπορούμε, ειδικά τώρα που δεν μας έχουν απομείνει και πολλά.  Μια αγκαλιά και ένα φιλί είναι όλα όσα χρειαζόμαστε, τόσο απαγορευμένα σε εποχές πανδημίας, μα τόσο αναγκαία για την ανθρώπινη ψυχή.