Ερχόμαστε, λοιπόν, εν έτει 2020, να μιλήσουμε για την υπάρξη και τη σημασία των ψυχικών ασθενειών. Χωρίς να είμαι απολύτως σίγουρη (!), έχω την εντύπωση πως υπάρχουν και τέτοιες ασθένειες και μάλιστα οι άνθρωποι που πάσχουν από αυτές δεν πρέπει να είναι δακτυλοδεικτούμενοι, να στιγματίζονται και να κατακρίνονται για την όποια ασθένεια μπορεί να έχουν. Συγχωρήστε με, βέβαια, για αυτή μου τη δήλωση, όπως προείπα δεν είμαι απολύτως βέβαιη για την ορθότητα των ειρημένων μου…
Σύμφωνα με τη δημοσιογράφο Λίνα Κλείτου, όταν ένας άνθρωπος πάσχει από κατάθλιψη, είναι συνετό να αναφερόμαστε σε αυτόν δημοσίως ως «ο καταθλιπτικός». Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, όταν γνωστοποιήθηκε η παραίτηση της Έλενας Ακρίτα από την εφημερίδα «Τα Νέα», η κυρία Κλείτου φανερά ικανοποιημένη, έκανε το εξής σχόλιο: «Δεν θα λείψει από κανέναν. Ούτε καν από την Κουμουνδούρου. Τους αρκεί ο Πολάκης». Οφείλω να ομολογήσω πως μέχρι αυτό το σημείο δεν διαφωνώ μαζί της. Όμως, στην ερώτηση του Μπάμπη Παπαπαναγιώτου – «ποιος καλέ;» -, απάντησε «η καταθλιπτική», μία περισσή απερισκεψία που ξεπερνά τα όρια της χυδαιότητας.
Η αντιπάθεια, ακόμη και η απέχθεια σε κάποιο πρόσωπο, είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου, όταν φυσικά δεν το προσβάλλει και δεν το βλάπτει. Η κριτική είναι κάτι που αναπόφευκτα όλοι δεχόμαστε είτε όταν πράττουμε είτε όταν εκφραζόμαστε. Είναι επίσης λογικό να διαφωνούμε εν μέρει ή και πλήρως με τις απόψεις και το χαρακτήρα ενός ανθρώπου και να το εκφράσουμε δημόσια. Είναι όμως ξεδιάντροπο, ανήθικο και εντελώς κακεντρεχές να αναφερόμαστε σε μια ασθένεια είτε σωματική είτε ψυχική, για να μειώσουμε και να θίξουμε ένα άτομο.
Έρχομαι με τη σειρά μου να προσθέσω στη δήλωση της κύριας Κλείτου πως δεν θα λείψει σε κανέναν αν δεν βάζουμε ταμπέλες, όπως «ο ανάπηρος», «ο τυφλός», «ο καταθλιπτικός», με σκοπό να προσβάλουμε κάποιον. Και αυτό, γιατί πολύ απλά, μια ασθένεια ή πάθηση δεν μπορεί να θεωρηθεί προσβολή. Ο όρος κατάθλιψη έχει υποτιμηθεί αρκετά, διότι όλοι πλέον τον χρησιμοποιούμε σε καθημερινή βάση – απερίσκεπτα -, ιδίως τη δεδομένη χρονική στιγμή που νιώθουμε πιεσμένοι από τον εγκλεισμό της καραντίνας, για να δηλώσουμε πως βρισκόμαστε σε μία κατάσταση που μας δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα. Έχουμε άραγε ιδέα τι σημαίνει πραγματικά η κατάθλιψη και τι ακριβώς νιώθει ένας άνθρωπος που πάσχει από αυτή;
Προσωπικά, διαφωνώ σε πολλά, αν όχι σε όλα τα σημεία, με την κυρία Ακρίτα. Έχω, λοιπόν, μία αρκετά μεγάλη γκάμα επιλογών, που εκείνη μου χαρίζει απλόχερα, την οποία μπορώ να χρησιμοποιήσω, για να δηλώσω την αντίθεσή μου, σε σχέση με τις ιδέες και τις απόψεις της. Συνιστά όμως αμολαρισμό να επικαλούμαι το γεγονός ότι πάσχει από κατάθλιψη, που η ίδια έχει γνωστοποιήσει και καλώς έχει πράξει, για να την υποτιμήσω. Δυστυχώς, αυτή η επίθεση στη κατάσταση της υγείας της, δεν είναι η πρώτη που δέχεται η κυρία Ακρίτα, εύχομαι, όμως, να είναι η τελευταία.
