Πριν από ένα μήνα περίπου, μετά από τα αλλεπάλληλα περιστατικά βίας εις βάρος γυναικών, ο Δήμος Αργυρούπολης ανακοίνωσε τη διεξαγωγή μαθημάτων αυτοάμυνας, αποκλειστικά εστιασμένης στις γυναίκες.
Παράλληλα, σε σχετική ανάρτηση, δήλωσε πως στέκεται στο πλευρό των γυναικών και όσες το χρειάζονται, μπορούν να απευθυνθούν στον δήμο για βοήθεια.
Μία τέτοια πράξη, σαφώς και επικροτείται. Οι καιροί είναι δύσκολοι, οι ιστορίες κακοποίησης γυναικών και παιδιών πληθαίνουν ώρα με την ώρα και χρειαζόμαστε όση περισσότερη βοήθεια μπορούμε να έχουμε. Μακάρι, όλοι οι δήμοι να απεδείκνυαν έμπρακτα τη στήριξή τους στα θύματα κακοποίησης πέρα από τις συγκινητικές, μακροσκελείς αναρτήσεις στα μέσα δικτύωσης που καταδικάζουν, προφανώς, βίαιες συμπεριφορές. Ωστόσο, τα μαθήματα αυτοάμυνας αποτελούν μία ουσιαστική, από τις πιθανώς πολλές, λύση του προβλήματος;
Όχι. Η βία, ακόμα και σε μορφή αυτοάμυνας, γεννά βία, γνωστό και ως νευτωνικός νόμος «δράση – αντίδραση». Η βία καταδικάζεται σε όλες τις μορφές της, λεκτική και σωματική, εις βάρος ενηλίκων και παιδιών, ανδρών και γυναικών. Οι βάρβαρες συνθήκες που επικρατούν, δημιουργούν ένα φάσμα αναξιοπιστίας και έλλειψης εμπιστοσύνης μεταξύ ατόμων διαφορετικού φύλου, ενώ έμμεσα κατονομάζουν τους άντρες ως «φυσικούς» εχθρούς των γυναικών.
Ο τρόπος με τον οποίο ουσιαστικά επιβάλλεται στις γυναίκες να μάθουν να προστατεύονται, τις αναγκάζει να ζουν με φόβο και άγχος. Αργά ή γρήγορα, τα θύματα μπορεί να γίνουν θύτες λόγω θυμού και καταπίεσης. Η βία στη βία, δεν είναι η απάντηση που ψάχνουμε. Πρέπει να μάθουν οι μεν να σέβονται τους δε και αμφότεροι να συνυπάρχουν ισάξια και ισόνομα.
Δεν χρειαζόμαστε μία κοινωνία που κρατά σε εγρήγορση τις γυναίκες, ενώ παράλληλα αφήνει τους αυριανούς θύτες να δρουν «ανενόχλητοι».
Έστω, τώρα, ότι μία γυναίκα μαθαίνει αυτοάμυνα. Πόσο σίγουροι είμαστε πως την κρίσιμη στιγμή, εκείνα τα κλάσματα του δευτερολέπτου, θα καταφέρει να κάνει τη θεωρία πράξη; Υποθέτω, η επιτυχής εφαρμογή, όσων προηγουμένως έμαθε, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Πέρα από τη φυσική και ψυχική κατάσταση της ίδιας, την ώρα που δέχεται την επίθεση, καθοριστικό ρόλο παίζει και η αντίστοιχη κατάσταση του θύτη.
Αν είναι αρκετά πιο γρήγορος ή πιο δυνατός; Θα γίνουμε μάρτυρες μίας ακόμα κτηνωδίας; Εκτός βέβαια, αν υιοθετήσουμε σαν λαός, την κατοχή αντικειμένων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως «όπλα» για την προστασία μας.
Μία τακτική, που φυσικά, δεν θα έπρεπε να αποτελεί ούτε καν ιδέα, σύμφωνα με όσα αναφέρονται παραπάνω. Ακόμα και αν μία καταφέρει να γλιτώσει, τι γίνεται με τις υπόλοιπες που δεν έχουν πρόσβαση σε αυτά τα μαθήματα; Ή θα αναγκαστούν τα κορίτσια, από μικρή ηλικία, να ασχοληθούν με τις πολεμικές τέχνες από φόβο και όχι από επιλογή;
Οφείλουμε, λοιπόν, στους ανθρώπους που χάθηκαν να κτίσουμε ένα πιο ασφαλές και δίκαιο σήμερα. Πώς; Αρχικά, με το να πιστεύουμε τα θύματα.
Είναι καιρός πια η αστυνομία να κάνει σωστά τη δουλειά της και η δικαιοσύνη να αποδώσει άμεσα τις ποινές, οι οποίες και πρέπει να εκτελεστούν ολόκληρες, χωρίς κανένα ελαφρυντικό.
Σε τέτοια λεπτά ζητήματα, καλό θα ήταν η γραφειοκρατία να παραληφθεί και οι απαραίτητες ενέργειες π.χ. ιατροδικαστικές εξετάσεις να γίνουν δίχως καμία καθυστέρηση. Σε επίπεδο πολιτών και καθημερινότητας, τα χρήματα που θα διατεθούν για τα μαθήματα αυτοάμυνας, ας χρησιμοποιηθούν για την ευαισθητοποίηση των νέων.
Μπορούν να διεξαχθούν τακτικές ημερίδες ενημέρωσης στα σχολεία με θέμα τη σεξουαλική αγωγή, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση σε έννοιες όπως η συγκατάθεση και η αυτοδιάθεση του σώματός μας. Ημερίδες, όμως, που θα αποσκοπούν κυρίως στη βιωματική μάθηση και όχι σε θεωρητικές παρουσιάσεις.
Η υποτίμηση του γυναικείου φύλου κρύβεται μέσα σε μικρές, απλές πράξεις και αντιλήψεις. Αυτές πρέπει να εξαλειφθούν, άμεσα.
Ξεκινώντας από τα παιδιά και φτάνοντας σε γνωστούς, φίλους και συγγενείς. Καταδικάζουμε κάθε τέτοια αντίληψη και αυθόρμητη σκέψη πριν να ‘ναι αργά.
Παράλληλα, στους δήμους μπορούν να οργανωθούν ομάδες υποστήριξης ανθρώπων που αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα, που θα πλαισιώνονται από εθελοντές και ειδικούς, όπως ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς και γιατρούς. Σημαντικό είναι να υπάρχουν τηλεφωνικές γραμμές όπου θα αναφέρονται περιστατικά, ύποπτες κινήσεις ή θα χρησιμοποιούνται και ως «παρέα» κάθε φορά που μία γυναίκα αισθάνεται μόνη και φοβισμένη στους δρόμους. Όχι σε εθνικό επίπεδο, αλλά σε δημοτικό, ακόμα και από γειτονιά σε γειτονιά.
Μεγαλώσαμε θεωρώντας δεδομένο το δικαίωμα της ελευθερίας. Καιρός είναι να φανεί έμπρακτα και αυτό. Η αυτοδιάθεση του σώματος κάθε ανθρώπου αποτελεί αποκλειστικά δική του υπόθεση και δεν επιτρέπεται σε κανέναν να έχει, όχι μόνο την ελευθερία να το εκμεταλλευτεί, αλλά και να μπορεί να ξεφύγει από αυτήν την αποτρόπαια, εγκληματική πράξη.
Χρειαζόμαστε μέτρα πρόληψης καθολικού και πάνω από όλα, ανθρώπινου χαρακτήρα. Κάπου η ανθρωπιά και η ηθική μας έχουν εγκαταλείψει… Ας αναλογιστούμε τι φταίει.
Καμία ανοχή. Καμία μόνη.
Περισσότερες πληροφορίες για τα μαθήματα αυτοάμυνας εδώ.
